Η κα. Χαριτίνη Ικιζίδου η οποία ζει τα τελευταία 10 χρόνια στο Θρυλόριο της Κομοτηνής ήταν μόλις 16 ετών όταν ξεκίνησε ο Χίτλερ την κατάκτηση της Ευρώπης. Αναγκάστηκε να αγωνιστεί και η ίδια.
Σήμερα σε ηλικία 91 ετών λαμβάνει ακόμα ευχετήριες κάρτες από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν αλλά και παράσημα για τη συνεισφορά της στον πόλεμο που συγκλόνισε όλο τον κόσμο.
Κατάγεται από την Σαμψούντα του Πόντου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημ. «Χρόνος» Κομοτηνής, αλλά γεννήθηκε κοντά στο Κρασνοντάρ, μία πόλη της νότιας Ρωσίας. Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την ημέρα της γερμανικής ήττας. Με αφορμή αυτό το γεγονός που τιμάται με μεγαλοπρέπεια στη Ρωσία στις 9 Μαΐου, η ηλικιωμένη γυναίκα έλαβε ένα ακόμα παράσημο.
Η ιστορία της ξεκινά πολλά χρόνια πριν, όταν όλη η οικογένεια της νεαρής τότε γυναίκας είχε καταταχθεί στον Κόκκινο Στρατό και πολεμούσε ενάντια στα στρατεύματα του Χίτλερ.
Μάλιστα ένας από τους αδερφούς της έφτασε να πολεμά ακόμα και στην Ιαπωνία. Εκείνη όμως μαζί με την μητέρα της παρέμεινε στο χωριό. Ένα μικρό χωριό που απείχε ελάχιστα από το μέτωπο του πολέμου. Συμμετείχε σε διάφορες εργασίες που της ανέθετε ο στρατός, όπως φυσικά και όλοι οι συγχωριανοί της. Κουβαλούσε όπλα, εργάζονταν σε οχυρωματικά έργα, φρόντιζε τραυματίες και παράλληλα επιβίωνε μέσα στο δίνη του πολέμου.
Συμμετείχε στον πόλεμο μέχρι το τέλος του όμως ακολούθησαν οι διωγμοί του Στάλιν. Τρία κύματα διωγμών σε 12 χρόνια έζησαν οι Έλληνες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ξεκίνησαν από το 1937 και το τελευταίο ήρθε μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου. Το 1949 σημειώθηκε το τρίτο και τελευταίο κύμα εκκαθαρίσεων Ελλήνων από τα παράλια της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας.
Σε μια νύχτα «πήραν» 37.000 Έλληνες από την Κριμαία και το Βατούμι και τους εκτόπισαν στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Το καθεστώς ήθελε να αδειάσει τα παράλια από τους αλλοεθνείς. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Χαριτίνη Ικιζίδου.
Πάνω από 20 χρόνια κράτησε η εξορία της στο Καζακστάν αλλά επέστρεψε στο Κρασνοντάρ, περιοχή που εγκατέλειψε οριστικά πριν από 10 χρόνια καθώς απεβίωσε ο σύζυγος της και η ίδια αποφάσισε να ζήσει με τα παιδιά της στην Ελλάδα, στο Θρυλόριο της Κομοτηνής.
Το πρώτο της παράσημο το έλαβε λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, ακολούθησαν και άλλα με το πέρασμα των χρόνων. Σήμερα διατηρεί όλα αυτά τα παράσημα αλλά και τις ευχετήριες κάρτες, πολλές από τις οποίες φέρουν την υπογραφή του Ρώσου Προέδρου, μέσα σε μία βαλίτσα. Μάλιστα για όσο παρέμενε στη Ρωσία σε κάθε επέτειο της 9ης Μαΐου, κατέφθανε αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της και την οδηγούσε σε χώρο δεξίωσης που δίνονταν κάθε χρόνο μόνο για τους βετεράνους του πολέμου.
«Αισθάνομαι περήφανη που λαμβάνω αυτά τα παράσημα», είπε η ηλικιωμένη γυναίκα. Αυτό το συναίσθημα μεγαλώνει μέσα της όσο περνούν τα χρόνια. Αυτά της έχουν απομείνει από τα νιάτα της και φυσικά η φρίκη του πολέμου!