Σε ανύποπτο χρόνο είχα δημοσιεύσει εδώ ένα σημείωμα για τις ύποπτες μεθοδεύσεις των ισχυρών της γης, σχετικώς με τις υποχρεώσεις των πολιτών ως προς την χρήση του νερού, και τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης όχι μόνον των δικτύων ύδρευσης, αλλά και των υπόγειων και ποτάμιων υδάτων, ακόμη δε και αυτών της βροχής. Οι σχετικοί νόμοι υπάρχουν από το 2010 αλλά οι συνθήκες αποτρέπουν την εφαρμογή τους.
Παραλλήλως, υπήρξαν και στοιχεία από ρεπορτάζ, όπου η Τουρκία μείωνε την παροχή νερού προς την Συρία προκειμένου να πιέσει τον κ. Άσαντ σε εγκατάλειψη της εξουσίας, και τούτο παρά τους διεθνείς νόμους, με την Τουρκία φυσικά να το αρνείται. Τώρα όμως, εποχή που αποκαλύφθηκε ο ανέντιμος τρόπος με τον οποίον πολιτεύεται, δεν έχει λόγους να κρύπτεται -ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται- και ασκεί ωμό εκβιασμό, προς το Ιράκ αυτήν την φορά, να ανταλλάξει το νερό -που έχει υποχρέωση να παρέχει- με φυσικό αέριο.
Ευρισκόμενη η Τουρκία σε δύσκολη θέση, ως προς την τροφοδοσία της με φυσικό αέριο από την Ρωσία -που μόνον αν συμβούν δραματικές καταστάσεις θα διακοπή η ροή, αφού ήδη η Ρωσία αρχίζει να έχει οικονομικά προβλήματα λόγω των μεγάλων δαπανών της εκστρατείας της στην Συρία- επιδιώκει να εύρει νέους προμηθευτές.
Και η διακοπή χορήγησης νερού, που αποτελεί αποκλειστικότητα της Τουρκίας λόγω της ύπαρξης των πηγών του Τίγρητος και του Ευφράτη στην επικράτειά της -σε κουρδικές μάλιστα περιοχές, εξ ού και το μεγάλο της πρόβλημα, σε περίπτωση αυτονόμησης των Κούρδων της Τουρκίας-, αποτελεί μεγάλο όπλο.
Οι Σύροι από καιρό αναφέρονται στην απειλή της Τουρκίας περί διακοπής της ύδρευσης, την οποία ροή ήδη έχει περιορίσει, γνωρίζοντες τι συνέβη αλλού. Οι The Syrian Times, είχαν ρεπορτάζ όπου γινόταν αναφορά στην Λιβύη: «Το ΝΑΤΟ βομβάρδισε το αρδευτικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα μετέφερε το νερό από τα υδροφόρα στρώματα κάτω από τη νότια έρημο της Λιβύης περίπου στο 70% του πληθυσμού». Αυτό το αρδευτικό σύστημα βομβαρδίστηκε, ενώ η στρατιωτική στόχευση των μη στρατιωτικών υποδομών, ιδιαίτερα των αποθεμάτων νερού, είναι ένα έγκλημα πολέμου, σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης.
Γνωρίζουμε από το 2001 παρόμοια περίπτωση, όταν ο Thomas J. Nagy «ανακάλυψε έγγραφα της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας αποδεικνύοντας περίτρανα ότι, σε αντίθεση με τη Σύμβαση της Γενεύης, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούσε σκόπιμα κυρώσεις κατά του Ιράκ, για να υποβαθμίσει την ύδρευση της χώρας μετά τον πόλεμο του Κόλπου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώριζαν το κόστος που θα είχε σε αμάχους Ιρακινούς, κυρίως παιδιά, και προχώρησαν ούτως ή άλλως».
Ως προς την πρόθεση της Τουρκίας να εκβιάσει με το όπλο το νερό τους αντιπάλους της, ο κ. Ελιάχ. Ζ. Μαγνιέρ, υπεύθυνος για θέματα Μέσης Ανατολής της εφημερίδας Ερ-Ραγί, που εκδίδεται στο Κουβέιτ, και το κείμενό του ανέσυρε το Βαλκανικό Περισκόπιο, πληροφορεί ότι πρόθεση της Άγκυρας είναι τα παζάρια με την Βαγδάτη. Στα παζάρια αυτά συμπεριλαμβάνεται η απόσυρση των στρατιωτών και το «αέριο έναντι νερού».
Η βασική ανησυχία της Άγκυρας είναι να μπορέσει σε περίπτωση διεύρυνσης των ρωσικών κυρώσεων, να μειώσει την ενεργειακή της εξάρτηση, μεταφέροντας φυσικό αέριο από το Κατάρ στην Τουρκία. Ο αγωγός που ήταν να περάσει από την Συρία, θα προταθεί να περάσει από το Ιράκ. Σε περίπτωση που η Βαγδάτη το αποδεχτεί αυτό, η Τουρκία δεσμεύεται να στηρίξει περισσότερο το Ιράκ σε θέματα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, σε θέματα οικονομικά και να ρυθμίσει το θέμα με τα ποτάμια Τίγρη και Ευφράτη, κάτι που αποτελεί θέμα χρόνιας διαφωνίας. Αν όμως το Ιράκ δεν θελήσει να συνεργαστεί, τότε ή Άγκυρα απειλεί πως θα μειώσει περισσότερο το νερό που στέλνεται.
Ως προς τα καθ’ ημάς, θα αναδημοσιεύσω δύο παραγράφους από παλαιότερο κείμενό μου: «Στις αρχές Νοεμβρίου 2012, Γερμανοί πολίτες που ανήκουν στην κίνηση «Το Νερό Σε Δημόσια Χέρια» απέστειλαν επιστολή προς την Άγκελα Μέρκελ ζητώντας της να παρέμβει ώστε να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών ύδρευσης σε χώρες όπως η Ελλάδα.
» Στην επιστολή τους τονίζουν πως η πάγια θέση της γερμανικής πλευράς σχετικά με τη μη εμπορευματοποίηση του φυσικού αγαθού που λέγεται νερό και που προστατεύεται από το γερμανικό σύνταγμα θα πρέπει να αποτελεί και πολιτική της Γερμανίας για όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο».
πηγή φωτογραφίας UNICEF