Ο κ. Ερντογάν γνωρίζει πως δεν μπορεί να ενταχθεί η Τουρκία στην Ε.Ε. -για χίλιους δυο λόγους και όχι μόνον για το Κυπριακό- αλλά και δεν θέλει πλέον, από την στιγμή που έχει βαλθεί να υλοποιήσει το όραμα της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, κάνει δε τα πάντα προκειμένου στις εκλογές του Ιουνίου να αποκτήσει το κόμμα του τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, ώστε να καταστήσει Προεδρικό το Πολίτευμα της Τουρκίας.
Όχι ασφαλώς επειδή τον εμποδίζει κάποιος να κυβερνά και τώρα, αλλά δεν θα βρίσκονται πάντα Νταβούτογλου -τον οποίον όλοι σχεδόν οι εν Ελλάδι πολιτικοί και αναλυτές είχαν πάρει στα σοβαρά, πλην της Voria.gr που ανέλυσε ότι πρόκειται για ένα «συνηθισμένο ενεργούμενο», τον οποίον αρχηγός κόμματος στην τουρκική Βουλή αποκάλεσε ως «τον πιο βλάκα υπουργό εξωτερικών που είχαμε ποτέ από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (και ομολογώ ότι με καταλαμβάνει αφόρητη θλίψη όταν βλέπω τις φωτογραφίες με Έλληνες ομολόγους του να χασκογελούν και να υποκλίνονται εμπρός του, τον δε κ. Σαμαρά να τον αποκαλεί εμφαντικώς «φίλο» του).
Εκείνο το οποίο θέλει ο κ. Ερντογάν αυτήν την στιγμή από την Κύπρο είναι η επίτευξη συμφωνίας βάσει του απαράδεκτου κειμένου που υπέγραψε ο κ. Ν. Αναστασιάδης τον Φεβρουάριο του 2011, αναγνωρίζοντας -μεταξύ άλλων- πως υπάρχουν στην Κύπρο δύο ισοτίμως συνιστώντας μέρη (δεν περιμέναμε, είναι αλήθεια, κάτι καλύτερο από τον κ. Αναστασιάδη, διατηρούμενο επί 15ετίας στην αρχηγία κόμματος, παρά τις συνεχείς αποτυχίες του).
Δήλωσε ο κ. Ερντογάν, ότι "Δεν θα κάνουμε ποτέ πίσω στο θέμα της ενέργειας στην Κύπρο. Δεν τίθεται θέμα να υποχωρήσουμε ποτέ στις ενεργειακές πολιτικές όσον αφορά τη ''Βόρεια Κύπρο''». Και συνέχισε λέγοντας ότι οι πηγές ενέργειες ανήκουν σε ολόκληρο τον λαό του νησιού, και ότι θα αξιοποιηθούν εκεί, για δε τη μεταφορά τους στη διεθνή αγορά, χώρα κλειδί είναι η Τουρκία.
Εδώ είναι το ''μυστικό''. Η Τουρκία αγωνίζεται επί χρόνια να καταστεί διαμετακομιστικός ενεργειακός κόμβος προς την Ευρώπη, ελπίζουσα ότι έτσι αυξάνει η γεωστρατηγική της θέση και η επιρροή της στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Όλα όμως τα σχέδια των αγωγών έμειναν στο ράφι, και η μόνη της ελπίδα είναι το κυπριακό αέριο, αφού και το Ισραήλ ακόμη αποφάσισε να διοχετεύσει το δικό του στην Ιορδανία και Αίγυπτο (και από εκεί υγροποιημένο να μεταφέρεται με πλοία στην Ευρώπη). Τούτ’ αυτό αποφάσισε και η Κύπρος κατά την πρόσφατη τριμερή συνάντηση Αναστασιάδη - Τσίπρα - αλ Σίσι.
Μόνον μια ενοποιημένη Κύπρος, με 50-50%, όπως προβλέπει ουσιαστικώς η συμφωνία Αναστασιάδη-Έρογλου, επί της οποίας είναι ανυποχώρητοι οι Τούρκοι, θα δώσει έναν ευρωπαϊκό μανδύα στην Τουρκία, μέσω των Κατεχομένων. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, εντάσσεται κατ’ ουσίαν η Τουρκία στην Ε.Ε.
Βεβαίως, μπορεί αυτό να γίνει και άμεσα, αφού ξεμπλοκάρονται κεφάλαια. Το είπε ο ίδιος ο κ. Ερντογάν: «Σήμερα, υπάρχει μια οικονομικά κραταιά Τουρκία. Παρά την ενεργειακή συμβολή της Τουρκίας, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ενέργεια είναι ένα από τα κεφάλαια που μπλοκάρονται στις ενταξιακές μας διαπραγματεύσεις».
Οι αντιδράσεις των Κυπρίων στις συμφωνίες του κ. Αναστασιάδη είναι πολλές, όχι όμως τόσο δυνατές ώστε να κάμψουν τις επιθυμίες Αμερικανών και Ευρωπαίων για ίδρυση κράτους βάσει του Σχεδίου Ανάν. Στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας ''Σημερινή'' της Λευκωσίας, ο κ. Λάζαρος Μαύρος σημειώνει:
«Είναι πολύ σημαντική η ιδιότητα του κράτους-μέλους της ΕΕ που τώρα κέκτηται η «Διοίκηση των Κυπρο-ρωμιών του Νότου», όπως η Τουρκία ονομάζει την οσονούπω «Εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία, που θα καταληφθεί από τη ΔΔΟ: Τον Διζωνικό Συνεταιρισμό Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών («πολιτειών»), τον οποίο θα ελέγχει εξ ολοκλήρου μέσω των Ισοτίμως Επί Παντός Συγκυριάρχων Τουρκοκυπρίων, η ίδια η Άγκυρα.
» Έχει τη βάσιμη προσδοκία η Τουρκία ότι: Με λύση τύπου 11ης Φεβρ. 2014, θ’ αποκτήσει ένα κράτος-προγεφύρωμα και διατεταγμένο εντολοδόχο της εντός ΕΕ. Πολυσχιδώς αξιοποιήσιμο όργανο, για τους ευρύτερους στρατηγικούς -νεοοθωμανικούς & ισλαμικούς- στόχους της Τουρκίας στην ΕΕ των 45 εκατομμυρίων μουσουλμάνων, όπως τους οραματίζεται, κατ’ επανάληψιν φωνηέντως, ο πρωθυπουργός της κ. Νταβούτογλο».
Ο Μακεδών