Αναμενόμενη είναι η τουρκική τακτική των εκβιαστικών διλημμάτων, τα οποία της αποφέρουν όφελος είτε επειδή το ισχυρό μέχρι πρότινος εβραιοτουρκικό λόμπι -και με καλοπληρωμένους με τουρκικές λίρες γερουσιαστές, ως ενίσχυση στην προεκλογική τους εκστρατεία- επενέβαινε πάντα υπέρ των Τούρκων, είτε επειδή οι στρατιωτικοί του ΝΑΤΟ δεν είχαν άλλη επιλογή, ούτε για «πρόχωμα» σε ενδεχόμενη κάθοδο της Ρωσίας, ούτε για ορμητήριο στη Μέση Ανατολή.
Και υπέκυπταν πάντα στους τουρκικούς εκβιασμούς, με Τούρκο πρώην πρωθυπουργό να δηλώνει σε Αμερικανό αξιωματούχο, «πρέπει να πληρώνετε τους λογαριασμούς μας διότι μας έχετε ανάγκη»! Και αυτό συνέβη το 2003, όταν οι Αμερικανοί ζήτησαν να χρησιμοποιήσουν τις στρατιωτικές υποδομές της Τουρκίας (που όλες οικοδομήθηκαν και εξοπλίστηκαν με αμερικανικούς πόρους, όπως και ο τουρκικός στρατός) για την επίθεση εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ.
Για να συναινέσουν οι Τούρκοι το 2003 απαίτησαν ένα ποσό της τάξης των 95 δισ. δολαρίων, υποχωρώντας στα 30, απαιτώντας ταυτόχρονα τουρκικές λύσεις σε κυπριακό και κουρδικό. Οι Αμερικανοί τους προσέφεραν 6 δις., την Κύπρο με την μορφή του Σχεδίου Ανάν, όχι όμως υποχωρήσεις στο κουρδικό. Οι Τούρκοι έμειναν ανικανοποίητοι και αρνητικοί.
Κάτι παρόμοιο σχεδιάζουν και τώρα, εφαρμόζοντας επιθετική πολιτική αυτήν την φορά, σε δύο σκέλη. Αφενός με έντονη αντιμερικανική ρητορική και ταυτόχρονη έμμεση απειλή περί ρωσικής παρουσίας στην περιοχή, αφετέρου με δημόσια απειλή αποχώρησης από το ΝΑΤΟ και την Δύση, επιστρατεύοντας και διαδηλώσεις κατά των Αμερικανών με παράλληλες δημοσκοπήσεις που φέρουν τους Τούρκους να ζητούν φυγή από το ΝΑΤΟ.
Ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου απειλεί την συμμαχία ότι «η Τουρκία θα σκεφτεί την έξοδο, αν το ΝΑΤΟ δεν εντείνει την υπεράσπιση της χώρας», ζητώντας ουσιαστικά από τις ΗΠΑ να αποδεχθούν το νέο καθεστώς Ερντογάν στα εσωτερικά της χώρας του, αλλιώς θα αποχωρήσουν. Και φυσικά, απαιτούν και την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Τόνισε δε, ότι «αν χάσει η Δύση την Τουρκία θα είναι λόγω των δικών της λαθών, και όχι λόγω της βελτίωσης των σχέσεων της Άγκυρας με την Ρωσία και την Κίνα στην Μέση Ανατολή». Έχουμε επομένως εκδήλωση ανοικτού εκβιασμού, ο οποίος προκαλεί τις ΗΠΑ είτε να δεχθούν τα τουρκικά αιτήματα, είτε να δεχθούν ένα ισχυρό ράπισμα στην αξιοπρέπειά τους, που θα αποτελέσει και προηγούμενο για παρόμοιες συμπεριφορές από άλλες χώρες.
Και προφανώς γνωρίζουν οι Αμερικανοί ότι αν υποχωρήσει κάποιος σε έναν εκβιασμό, τότε αυτοί δεν θα έχουν τέλος. Η πολιτική «κατευνασμού του θηρίου» που εφαρμόζεται από την Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγουν εντάσεις οι πολιτικοί μας, είναι γνωστό τι επέφερε. Βεβαίως, ο εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ δήλωσε πρόσφατα «το ΝΑΤΟ υπολογίζει στην συνεχιζόμενη συμβολή της Τουρκίας και η Τουρκία μπορεί να υπολογίζει στην αλληλεγγύη και την υποστήριξη του ΝΑΤΟ».
Είναι αλήθεια, από ακριτομυθίες δυτικών διπλωματών, ότι πράγματι υπάρχει οργή κατά της Τουρκίας στις δυτικές κυβερνήσεις, όχι μόνον για τα πρόσφατα γεγονότα, αλλά και λόγω της στάσης της Τουρκίας στον πόλεμο κατά των ισλαμιστών. Ωστόσο, θεωρούν πολύ σοβαρό βήμα την αποπομπή της από το ΝΑΤΟ. «Όλες οι συζητήσεις περί αποπομπής της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ γίνονται με συναισθηματικά και όχι ρεαλιστικά κίνητρα. Κανείς δεν θα διακινδύνευε να χάσει την επαφή του με την Τουρκία, αυτή ειδικά την στιγμή, αφού η Τουρκία βρίσκεται, γεωγραφικά, στο επίκεντρο, σχεδόν όλων των κρίσεων που σήμερα αντιμετωπίζει η Δύση», ανέφερε,δυτικός διπλωμάτης.
Πρέπει να σημειωθεί, πως δεν υφίσταται περίπτωση αποπομπής της Τουρκίας από τη Συμμαχία, αφού, δεν υπάρχει καν τέτοιο προηγούμενο, αποπομπής μιας χώρας από αυτήν, ούτε υπάρχουν σχετικοί κανόνες. Μόνον αν το θελήσει η ίδια μπορεί να φύγει από το ΝΑΤΟ.
Φρονώ, πως δεν είναι η Τουρκία που έχει «το πάνω χέρι» στην σημερινή κατάσταση. Χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει την στρατιωτική υποστήριξη της Ρωσίας (δεν έδειξε ο Πούτιν ότι είναι ανόητος ώστε να διακινδυνεύσει παγκόσμιο πόλεμο για χάρη της Τουρκίας, κατά την στιγμή που πάτησε το πόδι του στερεά στην Συρία, και θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με το ΝΑΤΟ την ουδετερότητά του με κάποιο αντάλλαγμα, στην Ουκρανία ενδεχομένως).
Αν υπάρξει περαιτέρω η ένταση, η Τουρκία θα πρέπει να σκεφθεί ότι αφενός θα βρεθεί με ένα ακόμη κουρδικό κράτος στη Συρία (στου οποίου την ίδρυση μάλλον έχουν υπαναχωρήσει Ρώσοι και Αμερικανοί) και αφετέρου θα αλλάξει το status quo στο Αιγαίο και στην Κύπρο εις βάρος της, όπως άλλαξε εις βάρος μας όταν φύγαμε από το ΝΑΤΟ, και έβαλαν οι ΗΠΑ τους Τούρκους στις θάλασσές μας, που μέχρι τότε δεν γνώριζαν πού βρίσκονται.
Το αρνητικό στην όλη υπόθεση είναι, ότι με επικείμενες τις αμερικανικές εκλογές, δεν συνηθίζεται να λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις.