Είναι φυσικό να μη μπορεί κανείς να αντιληφθεί αν οι κινήσεις του Ερντογάν γίνονται βάσει προγραμματισμένου σχεδίου, ή αποτελούν ενέργειες πανικού. Ο ασφαλής κανόνας για έναν αναλυτή -και όχι μόνο- προκειμένου να αντιληφθεί τις κινήσεις κάποιου προσώπου, είναι «να μπει στο μυαλό του», όπως λέγεται. Στην περίπτωσή μας υπάρχει σοβαρό πρόβλημα: Για ποιο «μυαλό» μιλάμε;
Πριν από την εκδήλωση του περίεργου -τουλάχιστον- πραξικοπήματος, ο Ερντογάν, προκειμένου να αποφευχθεί η ίδρυση Κουρδικού κράτους στη Συρία, και να αποκοπεί πλήρως η Τουρκία από τη Μ. Ανατολή, έχοντας στην «κοιλιά» της τρεις κουρδικές περιοχές, υποχρεώθηκε να ζητήσει συγγνώμη από την Ρωσία και να προσεγγίσει το Ισραήλ εγκαταλείποντας τους Παλαιστίνιους, αλλά και τα Εμιράτα.
Και ως προς την Ρωσία, είναι προφανές πως ο Πούτιν -όπως έγραψα κι εχθές- θα είναι επιφυλακτικός, κερδίζοντας χρόνο προκειμένου να ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην Τουρκία, ιδίως ως προς τις σχέσεις της με την Δύση.
Όμως, ο Ερντογάν άνοιξε πόλεμο με όλη την Δύση, αλλά και με το Ισραήλ! Ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν, ο Βεντάτ Ντεμιρόζ, κατήγγειλε ότι εκτός από την CIA και η ισραηλινή μυστική υπηρεσία Μοσσάντ ενέχεται στο αποτυχημένο πραξικόπημα. Δεν παρουσίασε βέβαια στοιχεία, όπως και σε καμιά καταγγελία μέχρι τώρα, αλλ’ ίσως επιχειρεί να το συνάγει εκ του γεγονότος ότι ο σύμβουλος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Φ. Σινίρλιογλου, που είχε πρωτοστατήσει στην αναθέρμανση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, βρίσκεται στο στόχαστρο με την κατηγορία ότι έδρασε υπό τις εντολές του Φετουλάχ Γκιουλέν που παρουσιάζεται σαν άκρως φιλοϊσραηλινός.
Αλλά, στο στόχαστρο βρέθηκε και η Αίγυπτος, με την οποία υπήρχε η προοπτική εξομάλυνσης των σχέσεών τους, αφού άλλωστε και η Αίγυπτος εμπλέκεται στο φυσικό αέριο που θέλει η Τουρκία να διοχετεύεται από το έδαφός της. Ο λόγος της δυσφορίας είναι ότι αφενός κυκλοφορούν φήμες πως η Αίγυπτος είναι διατεθειμένη να φιλοξενήσει στο έδαφός της διωκόμενους στρατιωτικούς και πολίτες, όπως και ότι και αποφάσισε να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία, αφετέρου, είχε υπάρξει αντίδρασή της στον ΟΗΕ.
Η Αίγυπτος εμπόδισε την απόπειρα καταγγελίας του πραξικοπήματος από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το επιχείρημα πως δεν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην Τουρκίας, ενώ λέγεται πως η εξομάλυνση παρεμποδίστηκε και από την στήριξη που παρέχει η Τουρκία στους Αδερφούς Μουσουλμάνους.
Δεν είναι μόνον αυτοί οι «κακοί». Με πρώτους φυσικά τους Αμερικανούς, ο Ερντογάν, μέσω του υποτακτικού του αρχισυντάκτη της εφημερίδας Γενί Σαφάκ, του Ιμπραήμ Καραγκιούλ, κατηγορεί την Ε.Ε. ότι «αποτελεί απειλή για την Τουρκία» και μαζί με τις ΗΠΑ «σκοπεύουν να την καταστρέψουν». Ως επιχείρημα έχει ότι άλλες χώρες της Ε.Ε. υποστηρίζουν πως «η Τουρκία πρέπει να απομακρυνθεί από την ΕΕ», ενώ άλλες υποκρίνονται ότι ανησυχούν για την Τουρκία.
Αν τα πράγματα δεν ήσαν ανησυχητικά, θα ήσαν διασκεδαστικά. Ο υποτακτικός του Ερντογάν διαπιστώνει ότι πλέον «Δεν υπάρχουν κοινές αξίες μεταξύ Τουρκίας και Ευρώπης, η σχέση εμπιστοσύνης τελείωσε». Δεν κάνει βεβαίως τον κόπο να αναφέρει τι είδους κοινές αξίες θα μπορούσαν υπάρξουν, και ποια εμπιστοσύνη σ’ έναν αναξιοπρεπή ηγέτη - και όχι μόνον σ’ αυτόν.
Ο Ερντογάν, βρήκε τώρα στο πρόσωπο της αυστριακής κυβέρνησης την κατ’ εξοχήν «ηγέτιδα χώρα του αντιτουρκισμού». Βρήκε και αφορμή, από την σωστή σύσταση της Αυστρίας προς τους Τούρκους που διαμένουν στην επικράτειά της, και πραγματοποιούσαν διαδηλώσεις υπέρ του Ερντογάν, ότι όσοι νιώθουν Τούρκοι να μετακομίσουν στην Τουρκία. Κάτι που θα έπρεπε να το πούμε εμείς εδώ και πολύ καιρό, αλλά μας «έφαγαν» οι προοδευτικές» αντιλήψεις, και καταντήσαμε σ’ αυτό που είμαστε τώρα.