Διαβάζοντας το τελευταίο διάστημα στη voria.gr κομμάτια κι αποσπάσματα από την ιστορία του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, αλλά και την πορεία του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης –οι δύο φορείς γιόρτασαν μέσα στο 2016 τον πρώτο τους αιώνα- έχει την ευκαιρία να κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Να ξεκινήσει από τις πρώτες στιγμές της ελεύθερης Θεσσαλονίκης και να φτάσει στο σήμερα. Και να διαπιστώσει έκπληκτος ότι βασικά θέματα που αφορούν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής συζητιούνται διαρκώς τα τελευταία 40 χρόνια –για να μην πάμε πιο πίσω- με τους ίδιους πάνω κάτω όρους. Η δυσλειτουργία του λιμανιού και οι απεργίες των εργαζομένων.
Η απουσία ακτοπλοϊκών συνδέσεων. Οι ελλείψεις στο αεροδρόμιο. Η ανάγκη για αεροπορική διασύνδεση με περισσότερες πόλεις του εξωτερικού. Η απουσία βιομηχανικής πολιτικής που οδηγεί στην αποβιομηχάνιση. Οι προβληματικές αστικές συγκοινωνίες. Το μετρό. Η ανάγκη για αναζωογόνηση –στην ουσία για επανεκκίνηση- της Διεθνούς Εκθέσεως με την πιθανή κατασκευή νέου εκθεσιακού κέντρου εκτός των ορίων του κέντρου της πόλης. Ο σκληρός ανταγωνισμός που υφίστανται τα εμπορικά καταστήματα από τα πολυκαταστήματα και τα εμπορικά κέντρα. Το παρεμπόριο. Ο τουρισμός της Θεσσαλονίκης. Η ευταξία και τα τραπεζοκαθίσματα στο κέντρο της πόλης.
Ασφαλώς το θέμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στο στρατόπεδο της Δύσης, δηλαδή των χωρών που υιοθέτησαν το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας. Γι’ αυτό άλλωστε τα οικονομικά της πρότυπα ήταν πάντοτε δεδομένα. Όπως και οι τρόποι για να πετύχει την ανάπτυξη και να κλείσει την ψαλίδα με τις προηγμένες οικονομικά χώρες. Ένα παραπάνω που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έγινε μέλος της τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε η θεσμική και νομοθετική προσαρμογή της στα ευρωπαϊκά πρότυπα (υποτίθεται ότι) κατέστη υποχρεωτική.
Μόνο που όπως αποδεικνύει η περίπτωση της Θεσσαλονίκης τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο απλά. Ούτε τόσο ευθύγραμμα. Η νοοτροπία της κοινωνίας από τη μια και οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος από την άλλη συνέβαλαν στο να υπάρξει στασιμότητα σε πολλά πεδία, καθοριστικά για την ανάπτυξη. Ως αποτέλεσμα το 2017 να ξεκινάει με πολλές εκκρεμότητες μιας ατζέντας που έρχεται από πολύ μακριά και θα φτάσει ένας Θεός μόνο ξέρει μέχρι πού. Σε συνθήκες ύφεσης και οικονομικής δυσπραγίας πολλά πράγματα είναι, πλέον, δυσκολότερα. Αν και κάποιοι θεωρούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευκαιρία. Πως ότι δεν έγινε σε συνθήκες ανάπτυξης, όταν όλοι ήταν ή ένοιωθαν βολεμένοι, μπορεί να γίνει τώρα που κανείς δεν έχει να κερδίσει από τη στασιμότητα. Μακάρι, λοιπόν, του χρόνου τέτοια μέρα κάποια θέματα από την αναπτυξιακή ατζέντα της Θεσσαλονίκης να έχουν φύγει από την κατηγορία των εκκρεμοτήτων και να βρίσκονται στη στήλη των πραγματικών προοπτικών.
Μέχρι τότε καλή χρονιά σε όλους! Με υγεία και δύναμη! Ευτυχισμένο το 2017! Ή μήπως το 1957;