Skip to main content

Wikileaks: Οι θεωρίες συνωμοσίας και η τέχνη... του βασανισμού

Αν δεν πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο, για έναν εφιάλτη από τον οποίο θα ξυπνήσουμε, τότε ως χώρα και ως λαός τη... βάψαμε.

Με τις θεωρίες συνωμοσίας δεν τα πηγαίνω πολύ καλά. Για την ακρίβεια με συγκινούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που με συγκινούν τα παιδικά παραμύθια και οι κινηματογραφικές ταινίες δράσης, ακόμη κι όταν είναι εξαιρετικά υπερβολικές. Επειδή δε χρειάζεται να τις πιστέψω. Αν σου μπει η αμφιβολία, τότε μια θεωρία συνωμοσίας μπορεί να σε τρελάνει. Ακριβώς όπως στην ταινία «Conspiracy Theory» (Θεωρίες Συνωμοσίας) του 1997 με τους Μελ Γκίμπσον και Τζούλια Ρόμπερτς.

Το ότι θα βλέπαμε την Ελλάδα στα Wikileaks και θα βιώναμε πραγματικά ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι αποσταθεροποίησης, με τη δημιουργία «τεχνητών» συνθηκών χρεωκοπίας στη χώρα μας, είτε για να οδηγηθεί η χώρα με οριστικό τρόπο στα βράχια, είτε για να αποτελέσει το θύμα σε ένα ευρύτερο παιχνίδι ισορροπιών (βλέπε Brexit κ.ά.), δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Αντιθέτως, φαίνεται ότι επιβεβαιώνονται όλοι εκείνοι που έλεγαν πως στην Ελλάδα παίζεται ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι από αυτό που πραγματικά βλέπουμε. Τις προσωποποιήσεις στον Τόμσεν ως persona non grata τις θεωρώ τουλάχιστον αστείες. Δε μας φταίει κανένας Τόμσεν και καμιά Βελκουλέσκου. Εκπροσωπούν έναν «θεσμό» κι αν κάποιος πρέπει να μας φταίει είναι το ΔΝΤ συνολικά ως «θεσμός» κι όχι τα πρόσωπα, που ούτε έκαναν ποτέ, ούτε θα κάνουν του κεφαλιού τους...

Έρχεται μια διαρροή, στην οποία ουσιαστικά αναπαράγονται όσα μέχρι χτες ξέραμε ότι υποστηρίζει το ΔΝΤ. Με την προσθήκη μιας «χρεωκοπίας». Πρώτη φορά τα λένε; Όχι. Άρα ποιο είναι το νόημα της τόσο μεγάλης κυβερνητικής αναστάτωσης για τον ανοίκειο (είναι αλήθεια) διάλογο;

Να μπει το ερώτημα αν θα πρέπει να παραμείνει ο Τόμσεν ή όχι; Δηλαδή ο επόμενος δε θα έχει την ίδια στρατηγική της δημιουργίας ενός πιστωτικού γεγονότος για να εκβιάσει καταστάσεις, όπως ένα ακόμη πρόγραμμα (μνημόνιο) ή περισσότερα μέτρα κτλ.;

Κι όλα αυτά πριν το νέο γύρο διαπραγμάτευσης (αύριο) και μετά μια εβδομάδα που προηγήθηκε κατά την οποία έγινε το απαιτούμενο μασάζ στην κοινή γνώμη με το δήθεν κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς το ΔΝΤ. Τώρα το ΔΝΤ (χωρίς το οποίο δε θα υπήρχε νέο πρόγραμμα και μόνο με την παρουσία του θα πηγαίναμε στον τάχα κεντρικό μας στόχο της ελάφρυνσης του χρέους) δε μας χρειάζεται μέχρι την επόμενη αξιολόγηση...

Πολύ περίεργη και σκοτεινή ιστορία, με πολλά κενά και ανεξήγητα ζητήματα. Αν δεν παιζόταν το μέλλον μιας χώρας και ενός λαού θα μιλούσαμε για σούπερ κατασκοπευτικό θρίλερ. Τώρα όμως... Δηλαδή πόσα νέα μέτρα θα μας ξεφουρνίσουν εντός της εβδομάδας; Ή μήπως δε θα έχει ωριμάσει το θέμα και θα πάμε σε νέα διαπραγμάτευση – θρίλερ εκεί που ήμασταν στο... τσακ να κλείσουμε βρε παιδί μου;

Κι αν επιβεβαιωθούν όλοι εκείνοι που εδώ και καιρό βλέπουν αυτή τη διαρκή θεατρικότητα ως το όχημα για ακόμη περισσότερα επώδυνα μέτρα, σε μια κοινωνία που για τους πολλούς δεν αντέχει άλλο και για τους λίγους έχει απεριόριστες αντοχές; Εδώ φτάσαμε να πιστεύουμε ακόμη χειρότερα πράγματα. Μια γενικευμένη συνωμοσία, στην οποία μετέχουν πάρα πολλοί, ακόμη και... πρόθυμοι Έλληνες, προκειμένου μια χώρα κι ένας λαός να πάει εκεί που το θέλουν κάποια συγκεκριμένα κέντρα. Και μάλιστα μια χώρα ευρωπαϊκή...

Το στοίχημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι πολύ μεγάλο. Το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο για το δικό μας μυαλό. Άραγε πόσα μπορεί να αντέξει μια χώρα κι ένας λαός; Ακόμη μια αξιολόγηση στην οποία θα είμαστε χαρούμενοι με νέα μέτρα ύψους 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ένα προσφυγικό που καλείται ουσιαστικά να το επωμιστεί μόνη της μια χώρα με πένητες, μια χώρα, της οποίας κόβεται και η ετήσια τεχνητή αναπνοή της, αυτή που παίρνει μέσω του θερινού τουρισμού. Και πόσα άλλα ακόμη...

«Πιστεύω πως έχουμε πια να κάνουμε με το στοίχημα της χειραγώγησης μιας ολόκληρης χώρας κι ενός ολόκληρου λαού από συγκεκριμένα διεθνή κέντρα. Ενός ευρωπαϊκού λαού που αποδεικνύουμε ότι τον κάνουμε ό,τι θέλουμε». Πόσο παράλογη σας φαίνεται μια τέτοια δήλωση, μια τέτοια υπόθεση, μια τέτοια κατάσταση;

Με τον κίνδυνο να φανώ «ψευδοπροφήτης» βάζω κάτω τα σημαντικότερα γεγονότα που μας περιμένουν στο επόμενο διάστημα και βλέπω πολύ δυσάρεστες εξελίξεις.

Στα βασανιστήρια οι θύτες πιέζουν τα θύματα όσο μπορούν περισσότερο. Φτάνουν όλοι αυτοί που δεν εκτιμούν την ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα κρίσιμο σημείο, όπου οι γνώμες διίστανται. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να δοθεί μια ανάσα στο θύμα για να μην επέλθει το μοιραίο και κάποιοι άλλοι ότι το θύμα έχει ακόμη περισσότερες αντοχές και δε χρειάζεται χαλάρωση. Από μια απόφαση τέτοια κρίνεται τελικά η ζωή του θύματος. Σας θυμίζει κάτι;