Skip to main content

Η τέχνη της κυβερνητικής απραξίας στη Θεσσαλονίκη...

Η κυβέρνηση αποφεύγει να εφαρμόσει τις λύσεις που γνωρίζει στα προβλήματα της πόλης και ικανοποιεί την κοινή γνώμη με αποπροσανατολιστικές λογικές

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων της Θεσσαλονίκης, όταν ειδικά αυτός αποφασίζεται κυρίως στην Αθήνα. Οι κυβερνητικές αποφάσεις και μη αποφάσεις για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης δείχνουν έναν «κομπογιαννιτισμό», ο οποίος επενδύει κυρίως στην ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος, παρά δίνει λύσεις σε σοβαρότατα θέματα της περιοχής. Ένας αποπροσανατολισμός άνευ προηγουμένου.

Η κυβέρνηση είτε πορεύεται με το «πονάει κεφάλι – κόβει κεφάλι», είτε ράβει τις γρατσουνιές, για να κρύψει και την εσωτερική αιμορραγία ή δίνει ασπιρίνη για την ανακούφιση από τον καρκίνο.

Τα παραδείγματα είναι δυστυχώς τραγικά και αφορούν στα πιο σημαντικά θέματα της πόλης.

Αισχροκέρδεια από τα ταξί που πηγαινοέρχονται στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» διαπιστώνει η κυβέρνηση κι αντί να την αντιμετωπίσει βρίσκοντας και «χτυπώντας» τους παραβάτες πάει σε διατίμηση. Και το εκπληκτικό είναι ότι την αδυναμία αυτή να αντιμετωπιστεί η αισχροκέρδεια, που αναδεικνύει και τη γύμνια της κυβέρνησης (όχι μόνο αυτής βεβαίως) να επιτελέσει τον ουσιαστικό της ρόλο, την είχαν αποδεχτεί αρχικώς στην Αθήνα. Μόνο που τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο «δωράκι» σε όλους τους ταξιτζήδες από ένα έως πέντε ευρώ για τη διαδρομή από και προς το κέντρο της πόλης.

Αν έχεις δηλαδή πολλές καταγγελίες για αισχροκέρδεια στα καύσιμα τι θα κάνεις; Θα διατιμήσεις και τη βενζίνη; Και γιατί δεν το κάνεις τόσα χρόνια; Εσύ δεν ήσουν που μας είχες τρελάνει με τα δυσθεώρητα ποσά από το λαθρεμπόριο καυσίμων, από την αισχροκέρδεια των πρατηριούχων κτλ.; Να μπει διατίμηση και στο ψωμί και στο γάλα και στις λαϊκές και στα σούπερ μάρκετ και στα παντελόνια και τα παπούτσια και σε προϊόντα που έχουμε υποψίες «καρτέλ» και τέλος πάντων να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς και να πάμε βρε παιδί μου στα δελτία. Τάχα ποιος πιστεύει πως με τον ανταγωνισμό μειώνονται οι τιμές και λειτουργεί αυτός σε όφελος του τελικού αποδέκτη;

Αυτή τη λογική ορισμένων που δέχτηκαν με επευφημίες ακόμη και στη Θεσσαλονίκη τη διατίμηση μιας διαδρομής στα ταξί, επειδή «λειτουργεί» στην Αθήνα (τουρίστα δεν ρώτησαν, διότι τον Έλληνα ο... πονηρός ταξιτζής δεν μπορούσε έτσι κι αλλιώς να τον εξαπατήσει εύκολα) δεν την αντιλαμβάνομαι. Προφανώς επειδή εγώ δεν έχω κανένα κόμπλεξ με την Αθήνα, ούτε πιστεύω πως στην πρωτεύουσα έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Η εφαρμογή της διατίμησης είναι η πιο τρανταχτή παραδοχή ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κι αφού δεν μπορεί να επιτελέσει τον ελεγκτικό ρόλο της πάει σε λογικές... Σοβιετίας. Να μπει διατίμηση σε ό,τι αφήνει περιθώριο αρπαχτής. Δε θα μείνει και τίποτα αδιατίμητο...

Με ανάλογη λογική αντιμετώπισε η κυβέρνηση και το θέμα του Θερμαϊκού. Αφού δεν είχε καμιά διάθεση να ανακοινώσει και να υλοποιήσει συγκεκριμένα μέτρα, αφού δεν θέλει να εφαρμόσει τους νόμους και να κάνει κάτι ουσιαστικό για την προστασία του κόλπου, άφησε τον Βαρδάρη να καθαρίσει και τώρα έχει χρόνο να προετοιμαστεί για την επόμενη φορά. Μαθαίνω ότι ετοιμάζει φοβερές ανακοινώσεις που θα ρίξουν τα... τσιμέντα. Κανένας νέος φορέας θα είναι...

Θυμίζω το 2005 είχε εξαγγελθεί το τέλος της πολυδιάσπασης αρμοδιοτήτων για το Θερμαϊκό από τον τότε πρωθυπουργό, με τη δημιουργία πάλι ενός νέου φορέα, της αρμόδιας (της μόνης αρμόδιας) Διεύθυνσης του ΥΜΑΘ. Η διεύθυνση δημιουργήθηκε τελικά το 2008 και έφτασε σε σημείο να μην μπορεί καν να λειτουργήσει όταν το ΥΜΑΘ έγινε γενική γραμματεία, ενώ αργότερα απαξιώθηκε διότι πολύ απλά δεν χρηματοδοτήθηκε επαρκώς και διαχρονικά οι κυβερνήσεις δεν της έδωσαν τη σημασία που έδιναν και στο Θερμαϊκό. Δυστυχώς για όσους επιδίωξαν και πέτυχαν αυτή την απαξίωση πρόλαβε να μας δώσει μια δέσμη 24 μέτρων για να προστατευτεί ο Θερμαϊκός και να μην έχει τα σημερινά χάλια. Τι πιο εύκολο λοιπόν από την κυβέρνηση στην πρόσφατη κρίση να ανακοινώσει ότι εφαρμόζει άμεσα και αυστηρά τα 24 μέτρα; Και τα 24. Αντ' αυτού σιγή και επικείμενες –νέες- εξαγγελίες... Λες και δεν μπορούν να «τσεκουρώσουν» όσους ρυπαίνουν το Θερμαϊκό. Λες και δεν τους ξέρουν. Λες και δεν έχουν το νομικό οπλοστάσιο. Λες και αν ο Θερμαϊκός κηρυχθεί προστατευόμενος η ρύπανση θα είναι πιο κακή. Λες και δε θέλουν να θίξουν κανέναν και να γίνει τίποτα...

Έρχεται και η κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ και των αστικών συγκοινωνιών και δένει το... γλυκό. Αφού ένα χρόνο διαβουλεύονται όλοι οι εμπλεκόμενοι και μένει ανά εξάμηνο η πόλη χωρίς λεωφορεία, τελικά κατέληξαν ότι λύση είναι η κρατικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών. Με την αυταπαξίωση του ίδιου του ΟΑΣΘ επί τόσο και τόσο καιρό, το εφεύρημα Σπίρτζη να δώσει λύση στο ζήτημα των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης παρεμβαίνοντας στο ιδιοκτησιακό κομμάτι τους, χαίρει και ευρείας κοινωνικής αποδοχής! Μόνο που ο κόσμος μπερδεύει την απέχθειά του ή τα παράπονά του από τον ΟΑΣΘ με τις ανακοινώσεις Σπίρτζη που χτυπούν κατευθείαν στο θυμικό του. Δηλαδή επειδή ο κόσμος μισεί τον ΟΑΣΘ χαίρεται που ο Σπίρτζης τον κλείνει. Μάλιστα.

Και μετά την ικανοποίηση της εκδίκησης τι; Καλύτερα λεωφορεία; Καλύτερα δρομολόγια; Καλύτεροι υπάλληλοι; Καλύτερη λειτουργία; Μικρότερο εισιτήριο; Περισσότερες κοινωνικές παροχές; Κλιματιστικά σε καλύτερες θερμοκρασίες σε όλα τα αστικά; Η ελπίδα έρχεται;

Κάπου έλεος με αυτή την παρακμή και με τις εκδικητικές λογικές. Τόσα καθρεφτάκια σε ιθαγενείς δεν πρέπει να μοίρασε ούτε ο Κολόμβος. Μια ανάσα για να δούμε τι πραγματικά γίνεται και τι δεν γίνεται και να κρίνουμε όλοι και την προσπάθεια και το αποτέλεσμα με ψυχραιμία και χωρίς συγκινησιακές φορτίσεις σε όλα τα ζητήματα.

Για την αισχροκέρδεια των ταξί υπάρχουν νόμοι. Ας εφαρμοστούν. Για τη ρύπανση και την προστασία του Θερμαϊκού υπάρχουν νόμοι. Ας εφαρμοστούν. Ακόμη και για τις αστικές συγκοινωνίες υπάρχουν διεθνή μοντέλα. Ας εφαρμοστούν. Όλα τα υπόλοιπα γίνονται για να μην εφαρμόζεται τίποτα. Η τέχνη της απραξίας σε όλο το μεγαλείο της. Και τα προβλήματα συνεχίζονται και μεγαλώνουν όσο όλοι εμείς επικροτούμε, περιμένουμε ή πανηγυρίζουμε.