Με μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, που όμως φάνηκε να έχει και ουσία, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, δημιούργησε στη Θεσσαλονίκη γραφείο του, προσπαθώντας να πείσει τους ιθαγενείς ότι η πόλη παύει να είναι η... φτωχή συγγενής της Αθήνας.
Με τις τακτικές μηνιαίες επισκέψεις του και με την προσωπική ενασχόλησή του με τα ζητήματα της περιοχής καταλάβαμε πως αυτό το γραφείο δεν είναι απλώς για «ξεκάρφωμα», αλλά μπορεί να φέρει τη Θεσσαλονίκη στο επίκεντρο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος, να σβήσει σιγά σιγά την ετικέτα του «αθηνοκεντρικού κράτους» και να περιορίσει το αίσθημα των Θεσσαλονικέων ότι για όλα τα δεινά φταίει η Αθήνα.
Όσοι βιάστηκαν να επικρίνουν την ίδρυση του γραφείου κακώς το έκαναν. Όσοι βιάστηκαν να αγκαλιάσουν το γραφείο ως το νέο θεσμό, που έχει αποτέλεσμα, επίσης κακώς το έκαναν. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κριθεί αυτό το γραφείο ως όργανο ακόμη. Το ζητούμενο όμως είναι να μην καταντήσει γραφείο κυβερνητικής προπαγάνδας, που φαίνεται μόνο όταν κάτι καλό έχει να κάνει για την πόλη και την περιοχή ο πρωθυπουργός και ποιεί την νήσσαν στα δύσκολα. Στα ακανθώδη προβλήματα της καθημερινότητας στην πόλη.
Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να αναφερθώ στην επικεφαλής του γραφείου. Η κ. Κατερίνα Νοτοπούλου προφανώς κάνει τη δουλειά της κι από όσο γνωρίζω ασχολείται με όλα τα προβλήματα (και είναι πάρα πολλά) που φτάνουν στο Διοικητήριο. Εξάλλου, ο άλλος... θεσμός, το υφυπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, κατάντησε διακοσμητικός και συμβολικός (κάπου πρέπει να καταλήγουν οι πορείες)...
Ούτε στόχος μου είναι να αποδομήσω αυτή την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Όμως όταν μια πόλη μπαίνει σε ομηρία, όταν για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα μικρότερο του έτους έχεις ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, να υπάρχει ένα όργανο του πρωθυπουργού και να μην έχει την παραμικρή παρέμβαση αποτελεί ζήτημα.
Ένας νομός χωρίς αστικές συγκοινωνίες και με καμιά άλλη εναλλακτική μετακίνησης επί 12 (την πρώτη φορά) και επί 8 (μέχρι τώρα) μέρες θα έπρεπε να προκαλέσει και την παρέμβαση του γραφείου και την παρέμβαση του πρωθυπουργού.
Δεν έχει καμιά σημασία η κόντρα Σπίρτζη – ΟΑΣΘ, η κόντρα υπουργείου – τοπικών φορέων και όλα όσα συνθέτουν το πρόβλημα των αστικών συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης. Σημασία έχει να δείξει πραγματικά ο πρωθυπουργός ότι δημιούργησε ένα αποτελεσματικό όργανο στην πόλη, που είναι εκεί εκπροσωπώντας τον ίδιο, για να δίνει λύσεις σε θέματα που μετατρέπουν την πόλη σε τριτοκοσμική.
Πολύ θετικές οι ανακοινώσεις για το στρατόπεδο Παύλου Μελά, για τα μαθητικά γεύματα, για την υγεία. Δεν μπαίνω καν στο πως οι εξαγγελίες υλοποιούνται. Με ενδιαφέρει πολύ το γεγονός ότι ασχολείται ένα σύστημα με αυτά τα σημαντικά ζητήματα και ενημερώνεται επαρκώς ο πρωθυπουργός. Τόσο, ώστε να είναι σε θέση να δώσει και απαντήσεις. Για να έχουμε και πράξεις θα πρέπει να περάσει και ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Γι' αυτό και έχω τη διάθεση να περιμένω. Άλλωστε, περίμενα κι εγώ και όλοι μας τόσα χρόνια για να γίνει κάτι με αυτά τα ζητήματα.
Ποια όμως είναι τα αντανακλαστικά του πρωθυπουργικού θεσμού σε έκτακτες καταστάσεις στην πόλη; Στην περίπτωση των αστικών συγκοινωνιών κάποιοι πιθανώς να ισχυριστούν ότι ήρθε για μια εβδομάδα ο αρμόδιος υπουργός εδώ και δε χρειαζόταν η παρέμβαση του γραφείου πρωθυπουργού.
Να ενημερώσω ότι τα έκανε μαντάρα ο αρμόδιος υπουργός ή σε κάθε περίπτωση λύση δεν βρήκε. Για το μέλλον μπορεί να έχει στα χέρια του το καλύτερο σχέδιο στον κόσμο για τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης. Σήμερα όμως λεωφορεία δεν κυκλοφορούν στην πόλη και ποσώς ενδιαφέρει τους πολίτες που μετακινούνται με αυτά να μάθουν αν φταίει η διοίκηση του ΟΑΣΘ, οι εργαζόμενοι, οι τοπικοί φορείς ή η κυβέρνηση. Οι πολίτες θέλουν άμεσα λύση του προβλήματος. Όλοι ψειρίζουν τη μαϊμού και ασχολούνται με το δημόσιο χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών, με τους μισθούς στον ΟΑΣΘ, με τις συμβάσεις, με εκκαθαρίσεις εν λειτουργία, με τους εποπτικούς φορείς, με τα μονοπώλια, με τις επιδοτήσεις... Σημαντικά θέματα, αλλά λεπτομέρειες μπροστά στο δράμα των Θεσσαλονικέων, οι οποίοι έχουν τεθεί και πάλι σε καθεστώς ομηρίας, αδύναμοι να αντιδράσουν απέναντι στο παράλογο. Είναι αδιανόητο να μένει ένας ολόκληρος νομός χωρίς μέσο μετακίνησης, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους είχε ξαναμείνει (μη καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους).
Κι αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι κατάφεραν πάλι να στερήσουν τη δυνατότητα μετακίνησης από εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους, θα περίμενα από τον πρωθυπουργό να έρθει εσπευσμένα στο γραφείο του στη Θεσσαλονίκη και να καλέσει όλους όσοι ασχολούνται, να τους τραβήξει το αυτί και να κάνει ό,τι μπορεί για να κυκλοφορήσουν τα λεωφορεία άμεσα στους δρόμους. Για κάτι τέτοια θα είχε νόημα το γραφείο πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη κι όχι για να προετοιμάζουμε επί ένα μήνα τις ανακοινώσεις του κ. Τσίπρα στην επόμενη επίσκεψή του στην πόλη. Δε θα με πείραζε καν αν αποτύγχανε να δώσει λύση στο πρόβλημα που έχει ανακύψει. Θα μου είχε περάσει το μήνυμα ότι μέσω του γραφείου του, που είναι το μάτι και το αυτί του στην πόλη, ασχολείται πραγματικά με τους Θεσσαλονικείς και τα προβλήματά τους. Και προσπαθεί πραγματικά να τα λύσει, έστω κι αν δεν μπορεί. Δεν είναι πάντα μόνο το αποτέλεσμα που μετράει, είναι και η προσπάθεια. Και δεν είναι μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά και για λόγους ουσίας.
Το παράδειγμα των αστικών συγκοινωνιών είναι ένα από τα έκτακτα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν σε μια πόλη (δεν το λες ακριβώς έκτακτο, από τη στιγμή που γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα προκύψει...). Θα υπάρξουν κι άλλα. Σε όλα αυτά το γραφείο και ο πρωθυπουργός θα μένουν αμέτοχοι; Γιατί; Για να μη λερωθεί το... καλό όνομά του και η εικόνα του στην πόλη;
Κάπως έτσι ενισχύεται η πεποίθηση στον τοπικό πληθυσμό ότι το κράτος μας είναι αθηνοκεντρικό και ότι η Θεσσαλονίκη ήταν και παραμένει φτωχή συγγενής της Αθήνας. Όσο και να θέλουν κάποιοι να χαρακτηρίσουν μίζερη αυτή τη λογική (την οποία δεν ασπάζομαι επ' ουδενί, όμως είναι κυρίαρχη στη Θεσσαλονίκη), στο αμείλικτο ερώτημα των ημερών αδυνατούν να δώσουν πειστική απάντηση: «Άραγε θα μπορούσε μια κυβέρνηση να αφήσει για 12 ή 8 μέρες χωρίς συγκοινωνίες την Αθήνα;».