«Η παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρήσει την κυριαρχία της στην Ευρασία», γράφει ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Η διατύπωση αυτή οδηγεί εύλογα στην άποψη ότι στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (8-10 Ιουλίου), στην πόλη Ούφα της Ρωσσίας, θα μπορούσε να συζητηθεί η δημιουργία μιας στρατιωτικο-στρατηγικής σύμπραξης με τη Κίνα και την Ινδία. Η απειλή άλλωστε είναι κοινή.
Μ’ αυτήν την εισαγωγή εκκινεί το άρθρο στην Pravda.ru (από Λιουμπώφ Λιούλκο) το οποίο απέδωσε στα ελληνικά ο κ. Σ. Δημόπουλος, τονίζοντας ότι η Ρωσία -σε στρατιωτικό επίπεδο- είναι μια χώρα κλειδί για την Ευρασία, καθώς είναι η μοναδική που μπορεί να αντιπαρατεθεί στις ΗΠΑ σε ένα πυρηνικό πόλεμο.
Η πρόταση του υπουργού Άμυνας του Ιράν Χοσεΐν Ντεχκάν για συντονισμό των προσπαθειών στον αγώνα ενάντια στην απειλή που δημιουργείται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στην περιοχή, όπως την έκανε στην Διεθνή Συνδιάσκεψη της Μόσχας για ζητήματα ασφάλειας, δεν φαντάζει παράξενη. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη Ρωσία.
Μού δόθηκε η ευκαιρία να υπενθυμίσω σε φίλους Αμερικανούς αξιωματούχους τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν καταληφθεί από έπαρση και αλαζονεία, με το παράδειγμα των αρχαίων Αθηνών. Των οποίων οι πολιτικοί -και με τον Περικλή βεβαίως- πίστευαν ότι αρκεί η οικονομική και στρατιωτική ισχύς για να τους ακολουθούν οι σύμμαχοί τους, χωρίς αντίδραση.
Όσο όμως η δυσαρέσκεια των κρατών-πόλεων αυξανόταν από την άδικη -πολλές φορές- έναντί τους στάση των Αθηνών, άρχισαν μία-μία να πλησιάζουν την Σπάρτη, η οποία τότε ήταν παντελώς ανίσχυρη, αλλά διατηρούσε την αίγλη των παρελθόντων κατορθωμάτων της. Και όταν συνενώθησαν αρκετές από τις πόλεις, πρώην σύμμαχοι των Αθηνών, επακολούθησε ο Πελοποννησιακός πόλεμος και επήλθε η καταστροφή της παντοδύναμης μέχρι τότε πόλης, και χρειάσθηκαν πάνω από 2.000 χρόνια για να ξανασηκώσει κεφάλι.
Η Ρωσία σήμερα, δεν είναι ΕΣΣΔ. Μπορεί μόνη της να αμυνθεί επιτυχώς στον οιονδήποτε επιτιθέμενο, αλλά σε μια γενική σύρραξη δεν έχει πιθανότητες επιβολής. Όμως, οι δυσαρέσκειες που προκαλούνται σε πολλές χώρες από την ακολουθούμενη πολιτική των ισχυρών, δεν γνωρίζει κανείς πού μπορεί να οδηγήσουν. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που άλλοι μεν δυτικοί αναλυτές ζητούν να αποτελειώσουν μια καλή την Ρωσία, ενώ άλλοι -μεταξύ των οποίων και ο Κίσινγκερ- ζητούν συνδιαλλαγή.
Στο αναφερόμενο άρθρο της Pravda γίνεται λόγος για την προθυμία του Ιράν να διευρυνθούν οι σχέσεις με την Ρωσία σε όλους τους τομείς και στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτή είναι και η άποψη του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ για την εξέλιξη των σχέσεων με τη Ρωσία.
Το Ιράν, σύμφωνα με τον στρατηγό Ντεχκάν, θα ήθελε να δημιουργήσει στρατιωτική συμμαχία όχι μόνον με τη Ρωσία, αλλά και με την Κίνα και την Ινδία. Στις συνθήκες των κυρώσεων του ΣΑ του ΟΗΕ για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η Κίνα βοήθησε το Ιράν να εμπορεύεται πετρέλαιο μέσω του δικού της συστήματος τιμολογήσεων, όταν η Δύση είχε απενεργοποιήσει το σύστημα SWIFT. Και η Ινδία δεν σταμάτησε καθόλου όλον αυτόν τον καιρό να αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο, αν και δέχθηκε μεγάλη πίεση από την πλευρά των Αμερικανών.
Ο Ιρανός υπουργός Άμυνας ζήτησε «να υποστηριχθεί η ιδέα για την ανάπτυξη πολύπλευρης αμυντικής συνεργασίας μεταξύ του Ιράν, της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας για την αντιμετώπιση της σκόπιμης επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, την εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη και της σοβαρότερης συγκέντρωσης αμερικανικών δυνάμεων στον νότο και στα ανατολικά της Κίνας ταυτοχρόνως με το κίνημα των σαλαφιστών σε ευαίσθητες και σημαντικές περιοχές της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου».
Για τη Ρωσική Ομοσπονδία αυτή η απειλή είναι πραγματικά σοβαρή. Και με αυτήν μόνη της η Ρωσία δεν μπορεί να τα καταφέρει. Θυμίζουμε ότι ο ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους επανειλημμένα δήλωσε ότι η Ρωσία, μαζί με τις ΗΠΑ, αποτελεί τον κύριο εχθρό του ΙΚ. Στις γραμμές των μαχητών του, σύμφωνα με τα στοιχεία της FSB (πρώην KGB), πολεμούν περίπου 1.700 Ρώσοι υπήκοοι.
Για την Κίνα είναι επίσης σημαντικό να αποτρέψει την προώθηση του ΙΚ στη δική της αυτόνομη μουσουλμανική περιοχή των Ουιγούρων. Η Ινδία πολεμά εναντίον των ίδιων τρομοκρατικών ομάδων (Ταλιμπάν και άλλες), οι οποίες δρουν εναντίον του Ιράν, στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν.
Οι συνήθεις αντιρρήσεις εναντίον μιας ανάλογης συμμαχίας θίγουν δύο σημεία. Το πρώτο ότι, η Κίνα δεν έχει φιλικές σχέσεις με την Ινδία, καθώς έχουν σοβαρές εδαφικές διαφορές. Και το δεύτερο ότι, η φιλία μεταξύ Ρωσίας και Ιράν είναι στιγμιαία και ευκαιριακή, ενώ είναι ανταγωνιστές στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά η Ινδία και η Κίνα συμφωνούν στην κατασκευή και εκμετάλλευση του ηπειρωτικού «δρόμου του μεταξιού» (σιδηρόδρομος και αυτοκινητόδρομος), ο οποίος θέλουν να περνά μέσα από το Ιράν και τη Ρωσία και να φθάνει στην Ευρώπη.
Βεβαίως, θα πει κάποιος, αν αυτές οι χώρες θεωρήσουν ότι έχουν κοινό εχθρό, οι όποιες διαφορές τους αν δεν εξαλειφθούν, μπορούν να παραμεριστούν για όσο διάστημα υπάρχει κίνδυνος. Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν υποθέσεις εργασίας, αλλά αυτό ακριβώς κάνουν οι «δεξαμενές σκέψης». Να αναλύουν όλα τα πιθανά ενδεχόμενα.
Ο Μακεδών
* Το άρθρο μεταφρασμένο στα ελληνικά μπορείτε να το βρείτε στο: http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr/