του Αθανάσιου Σαββάκη*
Γνωρίζουμε όλοι καλά και από πρώτο χέρι την έμφυτη αντίσταση στις αλλαγές της Ελληνικής κοινωνίας. Οι παγιωμένες στρεβλές αντιλήψεις και τα ανούσια ιδεολογήματα για τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες των τελευταίων 40 ετών δεν μπορούν να αντιστραφούν από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως, δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να αλλάζει γύρω μας ιλιγγιωδώς κι εμείς πεισματικά να παραμένουμε ίδιοι κι απαράλλακτοι.
Δεν είναι δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια μνημονίων και αφόρητης πίεσης που μας έφτασε ένα βήμα πριν το χάος, να εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε το κράτος και να ασχολούμαστε διαρκώς με αυτό. Είναι πραγματικά ντροπή που δεν έχουμε καταφέρει να οργανώσουμε ένα σύγχρονο κράτος, ακόμα και την ύστατη ώρα. Είναι πραγματικά ντροπή να στελεχώνουμε την κρατική μας μηχανή με συμβασιούχους, με κομματικά στελέχη και φίλους των κομμάτων. Είναι ντροπή να μην έχουμε κάνει βήματα προς την καθιέρωση, έστω και στοιχειώδους, αξιοκρατικής διαδικασίας στελέχωσης της δημόσιας διοίκησης.
Από την άλλη μεριά, είναι ανήκουστο ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, από τον οποίο κατά τα άλλα ζητάμε να πληρώσει για το σπάταλο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, να είναι υπό διωγμό και όμηρος, σε ένα καθεστώς πολιτικής αβεβαιότητας.
Με αυτά τα δεδομένα αποτελεί ανάγκη και πρώτη προτεραιότητα ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, με την υιοθέτηση, αν γίνεται από σήμερα κιόλας, του άγνωστου γι’ αυτήν «στρατηγικού σχεδιασμού». Με σχέδιο και χρονοδιάγραμμα μεταρρυθμίσεων, ευελπιστούμε ότι θα αναλάβει και η ίδια η δημόσια διοίκηση τις ευθύνες της για την κατάντια του κράτους μας και θα αλλάξει εκ βάθρων, ώστε να παράγει έργο χρήσιμο στον πολίτη, άρα ανταποδοτικό.
Είναι μια μεταρρύθμιση που ούτε να την αποφύγουμε μπορούμε, ούτε να συνεχίσουμε να τη μεταθέτουμε στο άγνωστο μέλλον. Πρέπει να την υλοποιήσουμε τώρα.
Στο πλαίσιο αυτής της μεταρρύθμισης, ο βασικός παράγοντας επιτυχίας για μας πρέπει να είναι να πάψει – επιτέλους – η δημόσια διοίκηση να αποτελεί το κυριότερο πρόσκομμα και το βασικό εμπόδιο για την ανάπτυξη της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας και ειδικά της μεταποίησης. Τι χρειάζεται, λοιπόν;
⦁ Ξεκάθαρο και κωδικοποιημένο νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την επιχειρηματικότητα.
⦁ Κίνητρα για επενδύσεις κάθε είδους.
⦁ Ρευστότητα με άρση των capital controls για να ανασάνει η οικονομία.
⦁ Ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, με κατά προτεραιότητα εκδίκαση υποθέσεων που αφορούν στην επιχειρηματικότητα
⦁ Εκ των προτέρων αξιολόγηση και μέτρηση των αναπτυξιακών επιπτώσεων κάθε νόμου που έρχεται για ψήφιση στη Βουλή , και,
⦁ Σταθερότητα σε βάθος δεκαετίας του φορολογικού καθεστώτος για τη χώρα.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μεγάλα θέματα που θα πρέπει με συναίνεση όλο το πολιτικό σύστημα να τα συζητήσει και να αποφασίσει κατάλληλα.
Επιπλέον, οι συνεπείς επιχειρηματίες, οι ικανοί άνθρωποι, όλοι όσοι αναλαμβάνουν επιχειρηματικό ρίσκο έχουν υποχρέωση να διεκδικήσουν καλύτερες μέρες για την πατρίδα. Καλύτερες μέρες ανάπτυξης που θα συμβάλλουν στην επίλυση και άλλων μεγάλων κοινωνικών και εθνικών μας προβλημάτων, όπως είναι η διαρροή των καλύτερων επιστημόνων της χώρας μας στο εξωτερικό, το δημογραφικό πρόβλημα, το μεταναστευτικό πρόβλημα, η βελτίωση της θέσης της χώρας μας στο διεθνές πολιτικό, οικονομικό και διπλωματικό γίγνεσθαι. Η νέα Ελλάδα που οραματιζόμαστε πρέπει να είναι παραγωγική, δημιουργική, ενωμένη και ειρηνική. Μια χώρα που θα βρίσκεται διαρκώς στην ομάδα των ισχυρών κρατών της Ευρώπης. Θα προοδεύει και θα πρωτοπορεί: επιχειρηματικά, κοινωνικά και πολιτιστικά.
*Ο Αθανάσιος Σαββάκης είναι επιχειρηματίας & πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος