Ημέρα άτυπου «εμφυλίου» είναι η σημερινή για την αγορά της Θεσσαλονίκης.
Γιορτή του Αγίου Πνεύματος –βοήθεια μας!- με το δημόσιο, τις τράπεζες και τις υπόλοιπες υπηρεσίες στην πλειοψηφία τους κλειστές και την αγορά ανοιχτή. Μια αγορά που στην πραγματικότητα θα είναι μισόκλειστη, αφού παρά τις σχετικές ανακοινώσεις τόσο του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, όσο και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία το θέμα ρυθμίζεται κεντρικά και τα εμπορικά καταστήματα λειτουργούν κανονικά, πολλοί έμποροι επιλέγουν να τα κρατήσουν κλειστά.
Να μην επιστρέψουν από τη Χαλκιδική ή να μην ξυπνήσουν το πρωί, καθώς εκτιμούν ότι λόγω της αργίας του δημοσίου και των υπολοίπων –πρόσκειται στην ουσία το πρώτο τριήμερο της σεζόν με καλό καιρό- η αγορά δεν θα έχει κόσμο κι επομένως θα ανοίξει αδίκως. Φυσικά όσοι ανοίξουν –συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών κέντρων, των πολυκαταστημάτων και των μεγάλων λιανεμπορικών αλυσίδων- θα καρπωθούν το τζίρο που θα γίνει τόσο από τους ντόπιους καταναλωτές, όσο και από τους βαλκάνιους επισκέπτες.
«Όποιος θέλει ανοίγει, όποιος θέλει δεν ανοίγει» είναι η συνηθέστερη κουβέντα που ακούς από τους εμπόρους όταν τους ρωτάς για το… μπάχαλο. Ένα μπάχαλο για το οποίο δεν ευθύνονται, αλλά έτσι κι αλλιώς χρεώνονται. Την Τρίτη πολλοί που παραμένουν του Αγίου Πνεύματος κλειστοί θα γκρινιάζουν αν η αγορά δουλέψει σήμερα ή αν διαδοθεί ότι το τάδε πολυκατάστημα ή ο τάδε δρόμος είχε κίνηση.
Η αντίφαση είναι εμφανής. Καθένας έχει δικαίωμα να κλείνει όποτε θέλει, αλλά μπορεί να ανοίγει μόνο εντός του νομοθετημένου ωραρίου. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Όσοι σήμερα επιλέξουν να παραμείνουν κλειστοί –παρά το ότι επισήμως η αγορά δουλεύει- είναι καλυμμένοι απέναντι στο νόμο, στους συναδέλφους τους και στον εαυτό τους. Όποιος, όμως, ανοίξει μια Κυριακή πέραν των επτά που εξαιρούνται, είναι υπόλογος όχι μόνο απέναντι στο νόμο, αλλά και απέναντι στους συναδέλφους του. Αυτός, δηλαδή, που σήμερα με τα κατεβασμένα του στόρια και τα σβησμένα του φώτα συμβάλει στη μίζερη εικόνα της πιάτσας που βρίσκεται το μαγαζί του μπορεί να αδιαφορεί για το γείτονά του. Αυτός, όμως, που ίσως να θέλει να ανοίξει την Κυριακή για να εισπράξει στο ταμείο του έστω κάποια ευρώ προς κάλυψη των υποχρεώσεων του, είναι παράνομος και «κακός» συνάδελφος. Ελλάδα!
Η αλήθεια είναι ότι σε όλο τον κόσμο οι αργίες εκτός Σαββατοκύριακων ισχύουν για όλους. Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Επίσης, σε πολλά μέρη του κόσμου –ιδιαίτερα σε όσα έχουν τουριστική παράδοση και μεγάλη επισκεψιμότητα- η αγορά είναι πάντα ανοιχτή και αξιοποιεί την κίνηση που υπάρχει, αλλά και την διάθεση των τουριστών να καταναλώσουν. Στην Ελλάδα των εξαιρέσεων αυτό δεν ισχύει πάντα.
Ειδικά για το κέντρο της Θεσσαλονίκης ισχύει η εξής αντίφαση. Τυπικά μάλλον δεν πρόκειται για τουριστική περιοχή, αν και υπάρχει η έντονη φημολογία ότι επί δημαρχίας Παπαγεωργόπουλου το Δημοτικό Συμβούλιο είχε πάρει απόφαση ότι ο κεντρικός δήμος αποτελεί τουριστική περιοχή. Στην ουσία, όμως, είναι τουριστική περιοχή, καθώς τα τελευταία χρόνια υπάρχει σαφής και καταγεγραμμένη άφιξη ξένων επισκεπτών. Μια αντίφαση που δεν αντιμετωπίζεται από τους υπεύθυνους.
Ο Δήμος και η Περιφέρεια «λυπούνται» τους εμπόρους που πρέπει μια μέρα να ξεκουράζονται. Και να εκκλησιάζονται – λένε. Οι ίδιοι οι έμποροι δε θέλουν να πληρώνουν τις κυριακάτικες προσαυξήσεις στους μισθούς των υπαλλήλων, αλλά ούτε να τα ανοίγουν οι ίδιοι. Ούτε ένα σύστημα περιοδικής λειτουργίας –πιθανότατα ένα ροτέισον ανά δρόμο ή ανά τετράγωνο-, ώστε πάντα κάποιο κομμάτι της αγοράς να λειτουργεί σκέφτηκε κανείς να καθιερώσει. Διότι που να… μπλέξει.
Κάπως έτσι τα πράγματα κινούνται με τη δύναμη της… αδράνειας και η τοπική αγορά άγεται και φέρεται από τις ορέξεις, τις επιθυμίες και τις πρωτοβουλίες της κεντρικής εξουσίας και όσων καλοθελητών στην Αθήνα την επηρεάζουν.