Skip to main content

Η μοίρα μας είναι στην Ευρώπη και ενωμένοι έχουμε μέλλον

Τα δεδομένα της επομένης μέρας του «όχι», οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και η ελπίδα, μετά το δημοψήφισμα της Κυριακής.

Οι εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα της Κυριακής και τα πρώτα συμπεράσματα έχουν βγει και οι ερμηνείες πάλι φαίνονται αλλοπρόσαλλες. Τα δεδομένα όμως και οι πρώτες επιπτώσεις μπορούν να δώσουν μια πιο σαφή εικόνα από αυτή που επιχειρούν να περάσουν όσοι γι' ακόμη μια φορά είτε δεν μπορούν να δεχτούν το αποτέλεσμα, είτε το αντιμετωπίζουν ως την τελική νίκη.

Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, πήρε αυτό που ήθελε. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό και έχει ισοπεδώσει πια όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Χρειάστηκε τόλμη για να το πετύχει. Πήρε το ρίσκο και του βγήκε.

Η λιτότητα πλέον δεν είναι ανεκτή από τον ελληνικό λαό. Όχι μόνο επειδή δεν αντέχονται άλλα μέτρα, αλλά επειδή δεν έχει προοπτική, δε δίνει λύση, δεν προοιωνίζεται επόμενη μέρα. Ο κόσμος προτιμά την καταστροφή και επανεκκίνηση από τη συνέχιση του μαρτυρίου. Σαν τους συγγενείς του καρκινοπαθούς (και μην παρεξηγηθεί κανείς, διότι εγώ το ξέρω από πρώτο χέρι δυστυχώς) που κάποια στιγμή από την απίστευτη πολυετή ταλαιπωρία παρακαλάνε το Θεό να σταματήσει το μαρτύριο του ανθρώπου τους.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν πέρασε. Ο κόσμος έδειξε, σύμφωνα και με τις μετρήσεις που έγιναν, ότι θέλει την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ. Όχι όμως πάση θυσία. Όχι με αυτόν τον τρόπο.

Κι αυτό δείχνει να πρεσβεύει ο κ. Τσίπρας. Τουλάχιστον σε αυτό το μήκος κύματος κινήθηκε τόσο πριν το δημοψήφισμα, όσο και αμέσως μετά. Είναι ευτύχημα που ο άνθρωπος ο οποίος φαίνεται να εμπνέει την ελληνική κοινωνία έχει στο μυαλό του ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη.

Η σύγκληση των πολιτικών αρχηγών και η εθνική ομοφωνία που προκύπτει (μετά το «όχι» και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό), το... δώρο της παραίτησης Βαρουφάκη, η έμμεση αποδοχή της πρότασης του ΔΝΤ (αναδιάρθρωση χρέους και μεταρρυθμίσεις) και ο λόγος του πρωθυπουργού δείχνουν ότι έχουμε την ευκαιρία να τελειώσουμε επιτέλους με τις μνημονιακές αδιέξοδες συνταγές και να προχωρήσουμε, μέσα από ένα πολύ δύσκολο δρόμο, στην Ευρώπη με καλύτερα δεδομένα και κυρίως με προοπτική.

Ο κ. Τσίπρας μάζεψε πλέον όλο το πολιτικό χαρτί. Η ΝΔ δείχνει να μην είναι ικανή πλέον να συμμαζέψει ούτε τα του οίκου της. Η παραίτηση Σαμαρά ήρθε πολύ αργά. Το καινούργιο ήρθε και πέταξε στα αζήτητα το παλιό. Η ΝΔ έδειξε αδυναμία προσαρμογής στις νέες συνθήκες. Τα πρόσωπα που εκπροσώπησαν τον αναγκαστικό ίσως μνημονιακό προσανατολισμό της έκαναν και κάνουν μόνο κακό. Μόνιμο κακό. Η ΝΔ αν δεν προσέξει πλέον είναι πολύ εύκολο να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Και η κεντροδεξιά και το κέντρο στη χώρα μας είναι πλέον ένας χώρος κατακερματισμένος, τον οποίο κανένα από τα σημερινά πρόσωπα ή κόμματα δεν μπορεί να τον συσπειρώσει. Αυτό είναι επικίνδυνο και για τη Δημοκρατία μας. Υπάρχει μόνο μια λύση και καμιά εναλλακτική. Ελπίζω να μην οδηγήσει αυτό το «καρέ της στιγμής» σε λογικές αλαζονείας.

Δεν είναι εύκολη η σημερινή μέρα για κανέναν. Αν έχουμε το τέλος της μεταπολίτευσης θα το δούμε. Ας κάνουμε υπομονή. Ότι πρέπει όλοι να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα είναι σίγουρο.

Σήμερα αυτό που επείγει είναι η κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό, ο ενταφιασμός του διχασμού και η μια λύση αξιοπρεπής, που θα μπορεί να γίνει σεβαστή και ανεκτή από τον ελληνικό λαό.

Η διασφάλιση της ομαλότητας είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης. Η κανονικότητα που χάσαμε τις τελευταίες μέρες είναι ευθύνη τόσο των κυβερνώντων, όσο και των Ευρωπαίων εταίρων μας. Εντός 48 ωρών, όπως είπε ο πρωθυπουργός, αν είναι δυνατό.

Ας καθίσουν να δουν όλοι τα λάθη τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να δώσουν μια διέξοδο σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται επί επτά χρόνια από μια εμμονή στο ανέφικτο.

Κι ας τελειώσουμε πια με την κινδυνολογία. Οι αμετανόητοι δεν πετυχαίνουν παρά μόνο το αντίθετο από αυτό που θέλουν. Μια εκλογική αναμέτρηση όπου ηττήθηκε ο φόβος και ένα δημοψήφισμα μισό χρόνο μετά που σφράγισε την ίδια ήττα είναι αρκετά. Με 60% στο «όχι» τι δεν κατάλαβαν;