Η ανοργανωσιά είναι μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του ελληνικού κράτους. Εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης ταλαιπωρούνται συχνά τόσο όσοι ζητούν τις υπηρεσίες του, όσο και αυτοί που είναι επιφορτισμένοι να τις παρέχουν. Η διαφορά είναι ότι για τους μεν πρώτους η γραφειοκρατία έχει κόστος σε χρόνο και χρήμα, ενώ για τους δεύτερους οι δαιδαλώδεις διαδικασίες συνιστούν μεροκάματο. Ενδεχομένως μεροκάματο του τρόμου και της ταλαιπωρίας, αλλά πάντως μεροκάματο.
Το εξοργιστικό είναι όταν αντιλαμβάνεται κανείς την αδιαφορία. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η συμπεριφορά προέρχεται από πολιτικά πρόσωπα κι έχει ως πεδίο έκφρασης την ίδια τη Βουλή των Ελλήνων. Η κοινοβουλευτική ιστορία που ακολουθεί είναι χαρακτηριστική. Μακάρι να αποδειχθεί και διδακτική.
Στις 14 Φεβρουαρίου 2017 μια ομάδα 48 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας υπέβαλλαν στη Βουλή ερώτηση για τις ελληνικές επιχειρήσεις που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Ανάμεσα στα ερωτήματα που υπέβαλλαν οι βουλευτές σε τρία υπουργεία συμπεριλαμβάνεται και το πόσες είναι κατ’ εκτίμηση οι ελληνικές επιχειρήσεις που φεύγουν από την Ελλάδα κάθε χρόνο. Η απάντηση της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου και Προστασίας του Καταναλωτή του υπουργείου Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού στο συγκριμένο ερώτημα είναι επί λέξη η ακόλουθη: «Συγκεκριμένα δε για τον αριθμό των ελληνικών επιχειρήσεων που εγκαθίστανται στο εξωτερικό μπορείτε να απευθυνθείτε στους εμπορικούς ακολούθους των πρεσβειών, ώστε να αιτηθούν τη χορήγηση των ανωτέρω στοιχείων από τα κατά τόπους εμπορικά μητρώα». Όπως καταλαβαίνει ο καθένας το υπουργείο προτρέπει τους βουλευτές να επικοινωνήσουν με τις πάνω από 100 ελληνικές πρεσβείες σε όλο τον κόσμο για να συλλέξουν την πληροφορία που ζητούν, κάτι που είναι προδήλως αδύνατο. Χώρια που δεν είναι αυτή η δουλειά ενός βουλευτή. Αντίθετα είναι η δουλειά ενός –κάποιου- υπουργείου.
Επειδή το θέμα της μετανάστευσης των ελληνικών επιχειρήσεων αφενός είναι καυτό, αφού πρέπει να διερευνηθούν με αξιοπιστία οι λόγοι του φαινομένου, που αυταπόδεικτα βλάπτει την εθνική οικονομία και αφετέρου αφορά κατά κύριο λόγο την Βόρεια Ελλάδα, τα εύλογα ζητήματα που προκύπτουν από την ερώτηση των βουλευτών και την απάντηση του υπουργείου Ανάπτυξης είναι τα ακόλουθα:
Πρώτον, οι ίδιοι οι αρμόδιοι παράγοντες του υπουργείου δεν έχουν αναρωτηθεί σε καμία φάση πόσες ελληνικές επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα και συνεχίσουν τη δραστηριότητα τους αλλού ώστε να το ψάξουν; Χωρίς τα ακριβή στοιχεία –εν προκειμένω χωρίς το μέγεθος της επιχειρηματικής αιμορραγίας- πως είναι δυνατόν να εκτιμηθεί η πραγματική κατάσταση και να χαραχθεί αποτελεσματική πολιτική;
Δεύτερον, ακόμη κι αν μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι στο ΥΠΑΝ δεν είχαν σκεφτεί να συγκεντρώσουν αυτά τα στοιχεία η ερώτηση των 48 βουλευτών δεν τους παρακίνησε; Προφανώς είναι σχετικά απλό να απευθυνθεί ένα υπουργείο σε ένα άλλο υπουργείο –στην περίπτωση μας στο υπουργείο Εξωτερικών- και να του ζητήσει να βρει τα στοιχεία επικοινωνώντας με τις πρεσβείες, δηλαδή τις υπηρεσίες που βρίσκονται στην ευθύνη του. Ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση η υπόδειξη στους βουλευτές να επικοινωνήσουν εκείνοι με τις πρεσβείες είναι ανεφάρμοστη και ακούγεται σαν απλή υπεκφυγή. Εκτός κι αν στο υπουργείο Ανάπτυξης δεν πιστεύουν ότι θα βγάλουν άκρη με το ΥΠΕΞ, οπότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά.
Επειδή στην Ελλάδα όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε τα ερωτήματα αυτά είναι προφανώς ρητορικά. Δεν θα τα απαντήσει κανείς. Ούτε μπορεί, ούτε θέλει να τα απαντήσει. Εάν το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν για την επιχειρηματικότητα θα έβρισκε τρόπο να τη στηρίξει. Και να σταματήσει την αιμορραγία. Η πραγματικότητα είναι ότι η μηχανισμοί του δημοσίου –διαχρονικά, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα- αντιμετωπίζουν τον ιδιωτικό τομέα μόνο με εισπρακτική λογική. Βέβαια, ο ορθός λόγος επιβάλλει «ο κτηνοτρόφος να φροντίζει την αγελάδα που παράγει το γάλα, ώστε να παραμένει δυνατή και υγιής», αλλά οι πολιτικοί υπεύθυνοι και οι γραφειοκράτες του δημοσίου στη χώρα μας μόνο κτηνοτρόφοι δεν αισθάνονται. Οι περισσότεροι ούτε καν έχουν περάσει έξω από στάνη. Δεν αντέχουν τη μυρωδιά.