Φιλική προς όλο το περιβάλλον της Νέας Δημοκρατίας αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά η Θεσσαλονίκη, αγκαλιάζοντας με την ίδια θέρμη, πρώην και νυν πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος...
της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
melkar4@yahoo.gr
Φιλική προς όλο το περιβάλλον της Νέας Δημοκρατίας αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά η Θεσσαλονίκη. Αγκάλιασε με την ίδια θέρμη πρώην και νυν πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, τα οποία κατέληξαν μετά την τελετή των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα Καραμανλή, σ΄ένα ακόμη πιο οικείο - για ορισμένους - περιβάλλον, αυτό του καφέ του Βυζαντινού Μουσείου!
Η πόλη, που φιλοξενεί κι επισήμως πλέον τον πολυσυζητημένο άγαλμα στην πολιτική του έδρα - και δεν πρόκειται να ξεκουνήσει, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας (!) - έδειξε εμπράκτως πόσο μεγάλη καρδιά διαθέτει απέναντι σ΄όσους «πλήγωσαν την παράταξη» και σήμερα φοβούνται να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στο λαό (τους), π.χ. στην Αθήνα και γύρω από την πλατεία του Κολωνακίου, όπου διατηρούν πολυτελή σπίτια και γραφεία!
Όμως, «η μεγαλόψυχη Θεσσαλονίκη θα πρέπει να το κοιτάξει αυτό της συμπάθειας και του θαυμασμού αδιακρίτως και χωρίς δεύτερη σκέψη», όπως μου είπε αποστασιοποιημένος κι απογοητευμένος ΝΔκράτης. Δηλαδή «γιατί πρέπει να εκδηλωνόμαστε υπέρ πολιτικών, οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν πουθενά, ούτε καν στη σκιά ενός αγάλματος»;
Μια ανάλυση του φαινομένου, έστω και επιδερμική, οδηγεί στην υπόνοια ότι ενδεχομένως η μη παρουσία πολιτικών κυρίως της αντιπολίτευσης (πρώτης ή δεύτερης διαλογής) στα πράγματα της εκλογικής έδρας ενός πρώην πρωθυπουργού (Κ. Καραμανλή) κι ενός παρολίγον πρωθυπουργού (Ε. Βενιζέλος) δεν αντέχεται σε εποχή μνημονίου. «Ας το πάρουμε απόφαση, οι μόνιμοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης όσο κι αν κάποιοι μας δουλεύουν με εξαγγελίες και υποσχέσεις, τόσο τους θέλουμε δίπλα μας, ακόμη κι αν απέτυχαν, επικοινωνιακά ή ουσιαστικά, να αντιμετωπίσουν άμεσα και καίρια τα χρόνια προβλήματα μας».
ΥΓ: Να δεις πως το λένε αυτό; Α ναι σύνδρομο Στοκχόλμης ή αλλιώς το μοιραίο δέσιμο θύματος και θύτη!
melkar4@yahoo.gr
Φιλική προς όλο το περιβάλλον της Νέας Δημοκρατίας αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά η Θεσσαλονίκη. Αγκάλιασε με την ίδια θέρμη πρώην και νυν πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος, τα οποία κατέληξαν μετά την τελετή των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα Καραμανλή, σ΄ένα ακόμη πιο οικείο - για ορισμένους - περιβάλλον, αυτό του καφέ του Βυζαντινού Μουσείου!
Η πόλη, που φιλοξενεί κι επισήμως πλέον τον πολυσυζητημένο άγαλμα στην πολιτική του έδρα - και δεν πρόκειται να ξεκουνήσει, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας (!) - έδειξε εμπράκτως πόσο μεγάλη καρδιά διαθέτει απέναντι σ΄όσους «πλήγωσαν την παράταξη» και σήμερα φοβούνται να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στο λαό (τους), π.χ. στην Αθήνα και γύρω από την πλατεία του Κολωνακίου, όπου διατηρούν πολυτελή σπίτια και γραφεία!
Όμως, «η μεγαλόψυχη Θεσσαλονίκη θα πρέπει να το κοιτάξει αυτό της συμπάθειας και του θαυμασμού αδιακρίτως και χωρίς δεύτερη σκέψη», όπως μου είπε αποστασιοποιημένος κι απογοητευμένος ΝΔκράτης. Δηλαδή «γιατί πρέπει να εκδηλωνόμαστε υπέρ πολιτικών, οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν πουθενά, ούτε καν στη σκιά ενός αγάλματος»;
Μια ανάλυση του φαινομένου, έστω και επιδερμική, οδηγεί στην υπόνοια ότι ενδεχομένως η μη παρουσία πολιτικών κυρίως της αντιπολίτευσης (πρώτης ή δεύτερης διαλογής) στα πράγματα της εκλογικής έδρας ενός πρώην πρωθυπουργού (Κ. Καραμανλή) κι ενός παρολίγον πρωθυπουργού (Ε. Βενιζέλος) δεν αντέχεται σε εποχή μνημονίου. «Ας το πάρουμε απόφαση, οι μόνιμοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης όσο κι αν κάποιοι μας δουλεύουν με εξαγγελίες και υποσχέσεις, τόσο τους θέλουμε δίπλα μας, ακόμη κι αν απέτυχαν, επικοινωνιακά ή ουσιαστικά, να αντιμετωπίσουν άμεσα και καίρια τα χρόνια προβλήματα μας».
ΥΓ: Να δεις πως το λένε αυτό; Α ναι σύνδρομο Στοκχόλμης ή αλλιώς το μοιραίο δέσιμο θύματος και θύτη!