Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Ελάδα, στα μέσα του μήνα, προσφέρει στην κυβέρνηση μια μεγάλη ευκαιρία. Ενδεχομένως και την τελευταία: Να αποδείξει στους Ευρωπαίους και πιο συγκεκριμένα στους Γερμανούς ότι υπάρχει εναλλακτική στη δική τους πολιτική της ανυποχώρητης στάσης στο ζήτημα της διευθέτησης του χρέους.
Αν η Αθήνα, δια της διπλωματικής οδού, καταφέρει να διασφαλίσει από την Ουάσιγκτον ότι ο απερχόμενος πρόεδρος θα κάνει μια ουσιαστική αναφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε η επιτυχία της θα είναι μεγάλη και πολλαπλή. Γιατί, οι Γερμανοί μπορεί να υποστηρζίουν ότι «εμείς βάζουμε τα λεφτά, για τη σωτηρία της Ελλάδας και άρα εμείς αποφασίζουμε», ωστόσο το φόβο των ΗΠΑ τον έχουν. Και τώρα τελευταία, ακόμα περισσότερο.
Θυμίζουμε ότι οι γερμανικές εκκρεμότητες με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πολλές, μεγάλες και επικίνδυνες. Οι πιο σοβαρές;
Η ιστορία της VW και εκείνη της Deutsche Bank. Δύο από τις πιο εμβληματικές γερμανικές φίρμες ταρακουνιούνται επικίνδυνα με απόφαση της Ουάσιγκτον, ουσιαστικά, και αν το Βερολίνο δεν κάνει κάτι για να εξευμενίσει τον θυμό της, τότε δεν θα έχει καλά ξεμπερδέματα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κ. Σόιμπλε θα σκεφτεί πολύ σοβαρά για να ξαναπεί στον ομόλογο του από τις ΗΠΑ, κ. Λιου ότι «δεν δικαιούται για να ομιλεί αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα, αφού δεν το χρηματοδοτεί».
Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας πρέπει να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για μια καλή κουβέντα του προέδρου Ομπάμα, αναφορικά με το χρέος, μεθαύριο στην Αθήνα, καθώς θα τον υποδέχεται. Κι αν ο αμερικάνος πρόεδρος την πει, τότε όλα με μιας θα γίνουν ευκολότερα για την ελληνική πλευρά. Αρκεί κι αυτή να κάνει κάτι. Δηλαδή,να κλείσει κάποιες από τις εκκρεμότητες και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί. Γιατί, σε αυτή τη ζωή, αν δεν δείξεις διάθεση δεν ανταμείβεσαι.
Ο κανόνας είναι γνωστός, οι όροι το ίδιο, συνεπώς και η Ελλάδα δεν έχει παρά να συμμορφωθεί. Τόσο δύσκολο είναι;