Skip to main content

Mαθητές από την Πιερία ανιχνεύουν τη ζωή μέσα από τις επιχειρήσεις vid

Όσο νωρίτερα μάθει κανείς τα μυστικά της «πιάτσας» τόσο καλύτερα και δημιουργικότερα θα την αντιμετωπίσει και θα τη διαχειριστεί...

του Γιώργου Δώρα

Η είδηση δεν είναι για να «γράψει» πρωτοσέλιδο. Ούτε για να αξιολογηθεί ψηλά στα δελτία ειδήσεων. Στην ουσία της όμως είναι πολύ σημαντική, απείρως σημαντικότερη από πολλά πρωτοσέλιδα και από ακόμη περισσότερες πρώτες ειδήσεις. Τι λέει; Ότι οι μαθήτριες και οι μαθητές του Γυμνασίου Πύδνας-Κολινδρού-Αλωνίων Πιερίας κατέκτησε την πρώτη θέση στον 10ο Τελικό Διαγωνισμό «Καλύτερη Μαθητική Εικονική Επιχείρηση 2016» του «Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων/Junior Achievement Greece». Τα παιδιά δημιούργησαν μια «πατέντα» ενός κάδου ανακύκλωσης που ονομάζεται «SmileyBin» και έχει μέσα ζυγαριά, ώστε να ανταμείβει τον χρήστη που ανακυκλώνει περισσότερο, με πόντους εκπτώσεων σε συνεργαζόμενα καταστήματα ή στα δημοτικά τέλη. Οι πόντοι πιστώνονται μέσω wifi σε ειδική κάρτα, η οποία χρησιμοποιείται και για να ανοίγει αυτόματα ο κάδος με ενέργεια από φωτοβολταϊκό πάνελ που υπάρχει στην οροφή. Σύνθημα των παιδιών: «Ανακύκλωσε και κέρδισε, εσύ και το περιβάλλον!».



Η ουσία της είδησης δεν είναι στην πρωτιά των μαθητών, οι οποίοι έβαλαν τα κλάματα μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα! Δεν είναι καν στην ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον, θέμα για το οποίο τα ερεθίσματα είναι, πλέον, πολλά και καθημερινά. Η ουσία βρίσκεται στην επαφή των γυμνασιόπαιδών της χώρας με την έννοια της επιχειρηματικότητας. Της οργανωμένης επιχείρησης που βάζει στόχους, διαθέτει στελέχη και εργάζεται με βάση την καινοτομία και τους νόμους της αγοράς. Κάτι που σε άλλες προηγμένες χώρες-χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Αυστραλίας-αποτελεί κομμάτι της εκπαίδευσης από το δημοτικό σχολείο, στην Ελλάδα είναι σχεδόν… απαγορευμένο. Για τις έννοιες εταιρεία, πωλήσεις, επενδύσεις, μάρκετινγκ κλπ. στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν γίνεται καμία νύξη. Όσο για την τριτοβάθμια, όπου διδάσκονται κάποιες από αυτές τις έννοιες, η επαφή είναι θεωρητική. Απλή διεκπεραίωση, ίσα ίσα για να δικαιολογηθεί το μάθημα. Πολύ περισσότερο που στα αμφιθέατρα και τις φοιτητικές παρέες ως επί το πλείστον τα ζητήματα που αφορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία και οικονομία είναι… καταραμένα.

Όλοι-ή έστω σχεδόν όλοι-οι Έλληνες φοιτητές ονειρεύονται από μια δουλειά στο δημόσιο, μέχρι μια θέση στο πανεπιστήμιο και από ένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό έως μια ερευνητική εργασία. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται έγκαιρα τα δεδομένα της πραγματικής οικονομίας. Εκεί που το μόνο βέβαιο είναι η αβεβαιότητα και που κάθε βήμα γίνεται κατά κανόνα δύσκολα και κοπιαστικά.  Εκεί που οι καλές ιδέες μετρούν-και μετρούν πολύ-αρκεί η αξιοποίησή τους να γίνεται με τον κατάλληλο τρόπο. Εκεί που εν τέλει τίποτα δεν γίνεται αυτόματα, απαιτούν πρωτοβουλία και ρίσκο.

Οι μικροί μαθητές από την Πιερία-αλλά και τα υπόλοιπα 99 ελληνικά σχολεία που διαγωνίστηκαν-είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν και να τρέξουν μια επιχείρηση από την αρχή ως το τέλος. Ασφαλώς από το σκηνικό λείπουν πολλές από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής, αλλά τουλάχιστον αναδύεται η πολυπλοκότητα μιας πιάτσας, που μόνο απλή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Και όσο νωρίτερα μάθει κανείς τα μυστικά της τόσο καλύτερα και δημιουργικότερα θα την αντιμετωπίσει και θα τη διαχειριστεί.  Σ’ αυτό τον κόσμο-τον Μικρό, τον Μέγα, τον Παγκόσμιο, η άγνοια δεν συγχωρείται.