Η ταχύτητα με την οποία μεταλλάσσονται οι συμμαχίες των κρατών, ως προς τις συγκρούσεις στη Μ. Ανατολή, είναι εκπληκτική. Και εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως οι Κούρδοι θα είναι τα θύματα. Πάντα οι ασθενέστεροι θυσιάζονται, προκειμένου να υπηρετηθούν τα συμφέροντα των ισχυρών.
Μέχρι τα τέλη Ιουνίου ε.έ. η εικόνα που είχαμε ήταν η απροκάλυπτη επέμβαση της Ρωσίας υπέρ των Κούρδων, με τους τελευταίους να πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο στην υλοποίηση του στόχου τους, της απομάκρυνσης δηλαδή σκληρών και… μετριοπαθών, αλλά το ίδιο σφαγέων, τζιχαντιστών, μεταξύ των δύο κουρδικών περιοχών της Συρίας.
Η κόκκινη γραμμή την οποία είχε θέση ο Ερντογάν, ήταν να μη διαβούν οι Κούρδοι τον Ευφράτη προς τα δυτικά, και για να μη συμβεί αυτό γονυπέτησε εμπρός στον Πούτιν -φυσικά και εκ του λόγου του σοβαρότατου οικονομικού πλήγματος από το ρωσικό εμπάργκο στα τουρκικά προϊόντα- και μέχρι στιγμής, ως προς το ζήτημα των Κούρδων της Συρίας, φαίνεται πως πέτυχε του σκοπού του.
Βρέθηκε ξαφνικά η Τουρκία να έχει κοινά συμφέροντα τόσο με την Συρία, όσο και με το Ιράν σ’ αυτήν την περίπτωση, λόγω του ότι δεν είναι μόνον αυτή που ενδιαφέρεται να μη πετύχουν τον στόχο τους οι Κούρδοι, περί αυτονόμησης της περιοχής τους, που είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε ανεξαρτησία, όπως ουσιαστικώς συμβαίνει και με το Κουρδιστάν του Ιράκ.
Ο Άσαντ έχει διακηρύξει πως η Συρία θα παραμείνει ενιαίο κράτος με τη λήξη των ενόπλων συγκρούσεων και την ανακήρυξη της αυτονόμησης των Κούρδων δεν την αποδέχθηκε, όπως το ίδιο έπραξαν και οι ΗΠΑ. Το Ιράν με τη σειρά του, υποστηρίζοντας το καθεστώς Άσαντ, τάσσεται κι αυτό υπέρ αυτής της θέσης. Έτσι βρέθηκαν από κοινού ο μεν συριακός στρατός να βομβαρδίζει τους Κούρδους, έχοντας την υποστήριξη των Ιρανών «Φρουρών της Επανάστασης» οι οποίοι τον ενισχύουν (υπάρχουν αναφορές πως αριθμούν περί τους 2.000 άνδρες ειδικά εκπαιδευμένους).
Ο αντίπαλος όμως αυτών των δύο, Συρίας και Ιράν, είναι οι αντικαθεστωτικοί και οι τζιχαντιστές τους οποίους πολεμούν οι Κούρδοι. Επομένως, τα πλήγματα κατά των Κούρδων δίνουν ανάσα στους τζιχαντιστές, οι οποίοι βρίσκονται σε πολύ δυσχερή θέση, και μάλλον είναι στο τέλος τους, ιδίως τώρα που χθεσινές πληροφορίες αναφέρουν πως η Ρωσία μετέφερε στην βάση που της παραχώρησε το Ιράν, πυραύλους S-300 και S-400! Και από αυτήν την βάση, σε συντομότερο χρόνο και με λιγότερα έξοδα μπορεί να πραγματοποιεί επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών.
Αυτή η νέα συμμαχία Ρωσίας-Ιράν, περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα, κατ’ αρχάς επειδή προκαλεί μεγάλη ανησυχία στο Ισραήλ που είδε αιφνιδίως να έχει στο έδαφός του ο μεγαλύτερος εχθρός, το Ιράν, οπλικά συστήματα ικανά να του προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημία. Βεβαίως, θα έχει λάβει τις διαβεβαιώσεις των Ρώσων, ότι ο εξοπλισμός θα χρησιμοποιείται μόνον από αυτούς, αλλά όπως μεταβάλλεται η κατάσταση στη Μ. Ανατολή, δεν μπορεί κανείς να παραμένει ήσυχος. Άλλωστε, «πάει περίπατο» η επιδιωκόμενη επανασύνδεση Ισραήλ-Τουρκίας, την ώρα που ο Ερντογάν μεταβαίνει στην Τεχεράνη -την μόνη χώρα που τον δέχεται- όπου η τριμερής συμφωνία Ρωσίας - Ιράν -Τουρκίας, είναι προ οφθαλμών.
Αυτή η συμφωνία όμως, δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα. Μέχρι εχθές η Ρωσία κτυπούσε αλύπητα και την λεγόμενη «μετριοπαθή αντιπολίτευση» (αυτή σφάζουν κατά τον ίδιο τρόπο με τους «σκληρούς» τζιχαντιστές, αλλά επειδή είναι «δικοί μας» τους ονοματίζουμε συμφώνως προς το «πολιτικώς ορθόν»). Στις τάξεις των αντικαθεστωτικών αυτών τζιχαντιστών, βρίσκεται και η Χεζμπολάχ, η οποία είναι το ισχυρό εργαλείο του Ιράν στη Μ. Ανατολή. Θα σταματήσουν οι Ρώσοι να κτυπούν την «μετριοπαθή αντιπολίτευση», η οποία διεξάγει τριμέτωπο αγώνα κατά Άσαντ, τζιχαντιστών και Κούρδων, οι δε ΗΠΑ πιέζουν τους Ρώσους να αρκεστούν σε κτυπήματα μόνον κατά των τζιχαντιστών;
Και από την στιγμή που ο Άσαντ, τον οποίο υποστηρίζει Ρωσία, Ιράν και τώρα Τουρκία, βομβαρδίζει τους Κούρδους, τι θα κάνουν οι Ρώσοι που τους είχαν υπό την προστασία τους;
Και κοντά σε όλα, άλλη ανεξήγητη κίνηση υπήρξε προχθές από τους Κούρδους του Ιράκ αυτή τη φορά. Έκλεισαν τα πολιτικά γραφεία που είχαν ανοίξει εν χορδαίς και τυμπάνοις σε Μόσχα και Τεχεράνη, με το πρόσχημα της έλλειψης χρηματοδότησης, λόγω της οικονομικής κρίσης που έχει βυθίσει το Κουρδιστάν του Ιράκ. Αλλά, από τα 13 γραφεία της Κουρδικής Αυτονομίας, τα 11 στη Δύση -και στις ΗΠΑ- παραμένουν ανοικτά και έκλεισαν μόνο δύο εκτός αυτής: της Ρωσίας και του Ιράν.
Αν δεν γνωρίζει κάποιος το παρασκήνιο όλων αυτών των ενεργειών είναι αδύνατο να καταλήξει σε συμπέρασμα, αν όλα γίνονται βάσει σχεδίου (μόνον ένας Κίσιγκερ θα μπορούσε να μπλέξει έτσι τα πράγματα), ή εική και ως έτυχεν. Πάντως, το μεγάλο δίδαγμα για την ελληνική διπλωματία είναι το ευμετάβλητο των σχέσεων μεταξύ των κρατών, και απαιτείται μεγάλη προσοχή σε κάθε κίνηση.