Φαίνεται ότι τα ανταλλάγματα για να υπηρετούμε πλήρως την αμερικανική πολιτική, δεν έχουν να κάνουν με την υποστήριξη των δικαίων του λαού. Κάποια στιγμή βεβαίως, θα υπάρξει η νέμεση, αλλά ως τότε μάλλον δεν μας υπολογίζουν και πολύ, ίσως επειδή κι εμείς δεν το θέλουμε. Αν εξυπηρετούνται κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα, για ποιο λόγο να τα στερηθεί κάποιος, υπηρετώντας τον λαό;
Ενώ υπήρξε η αίσθηση ότι καταλάγιασε το αντιαμερικανικό πνεύμα του ελληνικού λαού, με την υπερπροβολή ενός δήθεν ενδιαφέροντος για την Ελλάδα του Ομπάμα, που ποτέ δεν καταλάβαμε σε τι μας ωφέλησε, ενώ υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι μας έριξαν σε παγίδα για να κτυπηθεί η Γερμανία, οι οιωνοί δείχνουν ότι παρά την αγαστή συνεργασία των δύο σημερινών κυβερνήσεων ΗΠΑ και Ελλάδας, ο λαός διαπιστώνει ότι όχι μόνον δίνουμε χωρίς να παίρνουμε, αλλά ζημιώνουμε επί πλέον.
Καλό είναι, ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Αθήνα να γνωρίζει και να μεταδώσει ότι η συνεχιζόμενη απαίτηση να υποχωρεί συνεχώς η Ελλάδα, έχει και κόκκινη γραμμή. Όχι από αυτές που η κυβέρνηση τις έκανε ροζ, αλλά πραγματική κόκκινη γραμμή, σαν αυτές που όταν πιάνει η τρέλα τον Έλληνα ανατινάζεται, παίρνοντας όμως κι άλλους μαζί του. Από Κούγκια είναι γεμάτη η ιστορία μας.
Και οι ΗΠΑ, που συνεχώς στηρίζουν την Τουρκία, για να μη πέσει ολοκληρωτικά στα χέρια της Ρωσίας, με την δήθεν ουδέτερη στάση τους, αλλά με ωφέλειες πάντα στην τουρκική πλευρά, μας στέλνουν εμάς προς τα εκεί. Και θα πρόκειται για φυσιολογική εξέλιξη, όταν γίνει συνείδηση πως ο "προστάτης" μας δεν θέλει, ή δεν μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη.
Το 1974 ήταν η χρονιά που το πλήθος των αντιαμερικανικών διαδηλώσεων αποτελούσαν οι Δεξιοί, μέχρι τότε φυσικοί σύμμαχοι των Αμερικανών. Οι οποίοι, πρόσβαλαν την εθνική τιμή των Ελλήνων, με την απροκάλυπτη δημιουργία καταστάσεων για παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους.
Η αντιαμερικανική ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου, γρήγορα διαπιστώθηκε πως ήταν ανούσια, αφού στην πράξη είχε διαφανεί η υποστήριξη των αμερικανικών συμφερόντων [άλλωστε ο καλύτερος υπερασπιστής των Αμερικανών, είναι ο εμφανιζόμενος ως αντιαμερικανός, όπως συμβαίνει και με τον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας].
Και ενώ ξεχνιόταν σιγά-σιγά η εχθρική προς την Ελλάδα πολιτική των ΗΠΑ, ήρθε το περιστατικό με τα Ίμια, όπου Σημίτης και Πάγκαλος υπάκουσαν κι αυτοί στα αμερικανικά κελεύσματα, κι ο ελληνικός στρατός δεν εκμεταλλεύθηκε την προβοκάτσια της Τσιλέρ κατά των Τούρκων στρατιωτικών, που ήσαν απροετοίμαστοι ως ανενημέρωτοι, και σώθηκε η Τουρκία από μια πλήρη καταστροφή.
Συνεχίστηκε η φιλοτουρκική πολιτική, τόσο με το Σχέδιο Ανάν, όσο και στην Γενεύη πέρσι, κι ευτυχώς που ο Τσαβούσογλου ήταν αμετάπειστος στις τουρκικές διεκδικήσεις και αποφεύχθηκε -προσωρινά;- η τουρκοποίηση του νησιού.
Συνεχίστηκε όμως η ελληνική υποχωρητικότητα, για εξυπηρέτηση των αμερικανικών σχεδίων, με τις ελληνικές υποχωρήσεις στις συμφωνίες που γίνονται με τα Σκόπια, Αλβανία, αλλά και με την πίεση για αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, προς μεγίστη βλάβη των εθνικών μας συμφερόντων.
Και με το τελευταίο περιστατικό της σύλληψης των στρατευμένων μας από τους Τούρκους, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, δηλώνει ουσιαστικά αδυναμία επέμβασης, λόγω των τεταμένων σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας. Περιμένω αλήθεια να πληροφορηθώ, όταν δεν ήταν τεταμένες οι σχέσεις, πώς συνέβαινε πάλι να επιτρέπουν ή και να επιδιώκουν να είμαστε εμείς οι αδικημένοι; Μπορεί άραγε να μας πει η αμερικανική πλευρά, ένα, μόνον ένα περιστατικό, όπου στενοχώρησε δικαίως τους Τούρκους;
Με τα ανωτέρω, σε καμιά περίπτωση δεν υπονοώ ότι πρέπει να αλλάξουμε στρατόπεδο. Μόνον αφελείς, ή καιροσκόποι, μπορούν να υποστηρίξουν ότι εξαρτάται από εμάς. Για έναν αγωγό, είναι γνωστό τι υποστήκαμε. Το σημερινό σημείωμα όμως έχει σκοπό να πει στους Αμερικανούς, ότι οδηγώντας έναν λαό στην απελπισία, δεν είναι βέβαιο πώς θα αντιδράσει. Η οργή για τις συνεχιζόμενες αδικίες και αμεροληψίες, δεν είναι καλός σύμβουλος.