Κυριαρχεί πλήρως η αβεβαιότητα στις διεθνείς σχέσεις, και καλό είναι οι ασχολούμενοι με αυτές να μη θεωρούν τίποτε δεδομένο. Η εναλλαγή του είδους των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, κατά τα τελευταία χρόνια προκαλεί εντύπωση (όπως και μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, ελπίζεται δε να μη καταλαμβάνονται από ενθουσιασμό ένιοι διαμορφωτές της πολιτικής στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι αποκτήσαμε σταθερό «σύμμαχο» κατά των Τούρκων).
Το τελευταίο επεισόδιο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, φέρει την αμερικανική κυβέρνηση να αποδέχεται πλήρως τις τουρκικές θέσεις περί πληγμάτων κατά των Κούρδων, με αμφισβητούμενο αντάλλαγμα, την χρήση του αεροδρομίου Ιντσιρλίκ από τις ΗΠΑ, και τους δήθεν βομβαρδισμούς των Τούρκων κατά στόχων του Ισλαμικού Κράτους.
Προφανώς και δεν είναι ανόητοι οι Αμερικανοί, ώστε να μη γνωρίζουν τα σχέδια των Τούρκων, τα οποία δεν κρύβουν, και δεν είναι άλλα από την προσπάθεια δημιουργίας μιας ουδέτερης ζώνης στην Συρία, ώστε να μη έχει και άλλο κουρδικό κράτος στα σύνορά της. Τους οποίους Κούρδους όμως, τους μεν του Ιράκ τους «προστατεύει» το Ισραήλ, τους δε Κούρδους της Συρίας οι ΗΠΑ θεωρούν ως συμμάχους τους στον Αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Τι είναι αυτό που άλλαξε την αμερικανική πολιτική; Πράγματι αποφάσισαν να στραφούν κατά του ISIS; Ήρθε στην επιφάνεια κι αυτή η εκδοχή, με τους Αμερικανούς να αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την «πολιτική του χάους» και να ενδιαφέρονται πλέον για σταθερά καθεστώτα.
Θέλω να θυμίσω στους φίλους αναγνώστες, ότι αμέσως μετά την εμφάνιση της «Αραβικής Άνοιξης» είχα αναφερθεί σ’ αυτήν την περίπτωση, απορώντας για την εγκατάλειψη της αμερικανικής πολιτικής των σταθερών καθεστώτων (ανεξαρτήτως πολιτεύματος), ώστε να βρει έδαφος η αμερικανική οικονομική διείσδυση. Είχα εκφράσει μάλιστα την άποψη, ότι η «οικονομία του χάους» βλάπτει τα αμερικανικά συμφέροντα, καταλήγοντας στο ότι η «Αραβική Άνοιξη» πρέπει να ήταν δημιούργημα κέντρων ισχυρότερων της αμερικανικής κυβέρνησης.
Επομένως, αν πράγματι οι ΗΠΑ θέλουν να επανέλθουν στην προηγούμενη κατάσταση, τότε ίσως να χρειάζονται τους Τούρκους για τον περιορισμό της ισχύος του Ισλαμικού Κράτους, δημιουργήματος της Δύσης βεβαίως. Με κανένα τρόπο δεν θα επιτρεπόταν στους Τούρκους να ενισχύουν τους τζιχαντιστές, αν δεν ήταν σύμφωνη η Δύση. Κρατάμε επομένως αυτήν την εκδοχή, ελπίζοντας ότι τα γεγονότα θα μας φωτίσουν.
Πριν από αυτό, υπήρξαν δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο, που περιέγραφαν αλλιώς την κατάσταση. Η μάχη στο Κομπάνι, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, αποτέλεσε δοκιμασία αντοχής της τουρκικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Δυτικοί, κυρίως, αναλυτές, αλλά και προσωπικότητες, επιμένουν ότι η Τουρκία δεν κάνει το χρέος της, ως μέλος του ΝΑΤΟ, στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών.
Ο Αμερικανός στρατιωτικός αναλυτής, κ. Τζόναθαν Σάντζερ, στενός συνεργάτης με πρώην στελέχη της CIA, είχε γράψει πως η Τουρκία του Ερντογάν είναι «καμένο χαρτί για τη Δύση», σε άρθρο του με τίτλο «Ήρθε η ώρα να διώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ;».
Παρόμοια άποψη είχε εκφράσει και ο Γάλλος φιλόσοφος κ. Μπερνάρ Ανρί Λεβί σε άρθρο του, στο οποίο αφού καυτηριάζει όλες τις τουρκικές αρνήσεις συνεργασίας με το ΝΑΤΟ (1991, 2003 και σήμερα), αναφέρει πως μετά το Κομπάνι το μέλλον της Τουρκίας ως μέλος του ΝΑΤΟ είναι αμφίβολο. Τα ίδια και από τον Βρετανό δημοσιογράφο και ιστορικό, κ. Κόνραντ Μπλάκ, ο οποίος υποστήριξε πως «Αν απειλήσουμε την Τουρκία με έξοδο από το ΝΑΤΟ και ενθαρρύνουμε τους δυστυχείς Κούρδους της Τουρκίας, ο Ερντογάν ίσως αποκτήσει ξανά επαφή με τη λογική. Τα μέτρα αυτά πρέπει να ληφθούν, οι απειλές αυτές πρέπει να τεθούν».
Σ’ αυτές τις απόψεις απάντησε ο Τούρκος κ. SemihIdiz, με τίτλο άρθρου: «No chance Turkey will be 'kicked out of NATO'» (Καμία πιθανότητα εκδίωξης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ). Και πράγματι, δεν προβλέπεται εκδίωξη χώρας, παρά μόνον οικειοθελής αποχώρηση. Όμως, το γεγονός ότι γίνεται αυτή η συζήτηση, και παρά το ότι οι ΗΠΑ «κάνουν τα στραβά μάτια» όσο χρειάζονται την γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας, καλό θα είναι η διπλωματία μας να έχει πάντα στην επιφάνεια αυτό το θέμα.
Ο Μακεδών