Skip to main content

Οι φορείς της Θεσσαλονίκης, οι επενδύσεις και οι νέες θέσεις εργασίας

Οι παραγωγικοί φορείς δεν θίγουν το θέμα της απευθείας σύνδεσης των επιδοτήσεων με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Αντίθετα το αποσυνδέουν πλήρως.

Δεδομένο πρώτο:

Η ανεργία σήμερα είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό –αλλά και οικονομικό- πρόβλημα της χώρας. Σε καμία χώρα δεν μπορεί να σημειωθεί διατηρήσιμη ανάπτυξη με επίσημα άνεργο έναν τους τέσσερις του ενεργού πληθυσμού, μέγεθος που στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερο. Με καθαρά οικονομικούς όρους –το κοινωνικό κόστος είναι τεράστιο και αποτελεί μια εξίσου σοβαρή, αλλά ξεχωριστή συζήτηση, η υψηλή ανεργία σημαίνει τα εξής:

- Μειωμένα εισοδήματα, άρα περιορισμό της κατανάλωσης.
- Μηδενική φορολόγηση των ανέργων, αφού οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Άρα απώλειες για τα δημόσια ταμεία, όχι μόνο από την αποστέρησης της απευθείας φορολόγησής τους, αλλά και από τους έμμεσους φόρους που δεν πληρώνουν, καθώς καταναλώνουν μόνο για τα στοιχειώδη.
- Επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων, που χάνουν πόρους και καθίστανται μη βιώσιμα με δραματικές συνέπειες για την κοινωνία. Επίσης, επιβάρυνση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας, που είναι υποχρεωμένα να καλύψουν όσους δεν έχουν εργασία, έστω για τα βασικά. Στο κάτω κάτω βρισκόμαστε στην Ευρώπη.
- Επιβάρυνση του προϋπολογισμού με τα επιδόματα επιβίωσης (ανεργίας, πρόνοιας κ.λπ.) για τους ανθρώπους που δεν δουλεύουν.  

Αν προσθέσει κανείς όλα αυτά θα διαπιστώσει ότι το κόστος είναι τεράστιο και άρα αξίζει τον κόπο να διατυπωθούν δημιουργικές ιδέες για να μειωθεί, δηλαδή για να αυξηθεί η απασχόληση και να περιοριστεί η ανεργία.

Δεδομένο δεύτερο:

Οι επιχειρήσεις –και γενικότερα η αγορά- διέρχονται τις δυσκολότερες ημέρες και νύχτες τους εδώ και δεκαετίες. Η οικονομική κατάσταση της χώρας (γενικευμένη κρίση, πολυετής ύφεση, capital controls κ.λπ.) υπονομεύει το επιχειρείν, ενώ η δυσφήμιση της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει κανεί πολύ δύσκολη την καθημερινότητα στις εξαγωγικές εταιρίες. Γενικότερα ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας υποφέρει και αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για να μην καταρρεύσει πλήρως. Αυτό σημαίνει ότι οι δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει την ανεργία είναι μικρές.

Με αυτά τα δύο δεδομένα ο κλήρος για την αύξηση της απασχόλησης πέφτει στην Πολιτεία. Όχι για να αυξήσει τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά για να παρέμβει ουσιαστικά –δηλαδή αποτελεσματικά- στο κανονιστικό πλαίσιο και να διευκολύνει τις προσλήψεις. Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αντίθετη έως αλλεργική με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη μείωση μισθών και την ημιαπασχόληση, που θα μπορούσαν να προσφέρουν προσωρινή εισοδηματική ανακούφιση σε ανέργους, αλλά δε δίνουν σοβαρή λύση στο πρόβλημα, μία διέξοδος θα ήταν η διαφορετικής λογικής χρήση των πόρων που υπάρχουν. Παλαιότερα ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, αλλά και άλλοι παραγωγικοί φορείς, είχαν προτείνει τη μετεξέλιξη του επιδόματος ανεργίας σε επιδότηση εργασίας. Αντί, δηλαδή, κάποιος χωρίς εργασίας να πληρώνεται χωρίς να κάνει κάτι, απλώς να περιμένει, το αντίστοιχο ποσό να δίνεται σε όποια επιχείρηση προσλάβει το άνεργο για το χρόνο που προβλέπεται να εισπράττει το επίδομα ανεργίας. Έτσι και ο εργαζόμενος θα παραμένει εν ενεργεία και ο ιδιωτικός τομέας θα στηριχθεί, διότι χωρίς την ανάπτυξη των επιχειρήσεων δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει κεφάλι η ελληνική οικονομία, άρα και η χώρα.

Άλλωστε το θέμα της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας «σιωπηρής», δηλαδή εκτός δημοσιότητας, συζήτησης που διεξάγεται ανάμεσα στην πολιτεία και τους παραγωγικούς φορείς και αφορά το νέο αναπτυξιακό νόμο και τους κανονισμούς των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ. Στο πλαίσιο της διαβούλευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη οι παραγωγικοί φορείς –και οι Σύνδεσμοι και τα Επιμελητήρια της Θεσσαλονίκης- δεν θίγουν το θέμα της απευθείας σύνδεσης των επιδοτήσεων με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Αντίθετα το αποσυνδέουν πλήρως.

Όπως υποστηρίζουν, εάν μια επένδυση πάει καλά η δημιουργία θέσεων εργασίας είναι αυτονόητη. Προτάσσουν, δηλαδή, την επιχειρηματική μονάδα, που έτσι κι αλλιώς προσφέρει στην οικονομία και σε άλλα επίπεδα (κύκλο εργασιών, φόρους κ.λπ.) από την τεχνητή και συχνά πρόσκαιρη – όπως λένε- αύξηση της απασχόλησης. Και η αλήθεια είναι –για να μην κρυβόμαστε πίσω από θολές κουβέντες, που λειτουργούν σαν το δάχτυλό μας- ότι σαφώς η Πολιτεία πρέπει να εφαρμόζει κανόνες προτάσσοντας το κοινωνικό συμφέρον, αλλά έχει υποχρέωση να δημιουργήσει και περιβάλλον, στο οποίο να μπορούν οι επιχειρήσεις να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Το να ζητάς να καλύψει ο ιδιωτικός τομέας το πρόβλημα της ανεργίας στις συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι απλώς μάταιο και ανεδαφικό.