Το σύνηθες ερώτημα που ακούγεται στην Ελλάδα είναι: Γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν και να εκφράζουν μεγάλες ιδέες, αντί να υπηρετούν την ουτοπία; Έπαψαν οι Ελληνίδες να γεννούν πεφωτισμένους, ή μήπως υπάρχουν, αλλά τους θέτουμε εμπόδια ώστε να μη αναδειχθούν, και να μη οδηγήσουν τον λαό σε ορθή πορεία;
Κάποιος θα πει, αυτούς έχουμε αυτούς ψηφίζουμε. Πράγματι, τα ισχυρά εξωθεσμικά κέντρα έχουν φροντίσει να προβάλλονται οι κατευθυνόμενες από αυτά μετριότητες, και με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου που υφίσταται ο λαός, επιλέγει μεταξύ των μετριοτήτων (Πολύ θα ήθελα να μού εξηγήσει κάποιος από το 47% που ψήφισε τον κ. Γ. Παπανδρέου για πρωθυπουργό της χώρας, ποια προσόντα του εκτίμησε, και ποιες επιτυχίες είχε κατά την προηγούμενη 20ετή πολιτική ιστορία του, ώστε να επιλεγεί έναντι άλλων;).
Επομένως, δεν θα συμφωνήσω απολύτως, στο ανωτέρω επιχείρημα «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε», επειδή στο ψηφοδέλτιο της Θεσσαλονίκης φερ’ ειπείν, κατά τις εθνικές εκλογές υπάρχουν 20 πρόσωπα, κι εμείς εξακολουθούμε να εκλέγουμε πάντα τους ίδιους, οι οποίοι όμως δεν μάς έδωσαν επαρκή δείγματα ότι μπορούν να υπηρετήσουν σωστά τον λαό.
Είτε επειδή δεν έχουν ικανότητες, είτε επειδή εκλαμβάνουν την πολιτική ως επάγγελμα και μέσω αυτής επιτυγχάνουν προσωπικούς στόχους, το γεγονός είναι ότι δεν προσφέρουν.
Είναι δυνατόν ανάμεσα στα 20 πρόσωπα να μη υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την διαφορά, και με την δραστηριότητά τους να αλλάξουν το τοπίο; Τόση φτώχεια υπάρχει στον πολιτικό κόσμο, ώστε οι «καλύτεροι» να μη έχουν παρουσιάσει επωφελές έργο;
Έγραψε στην «Καθημερινή» ο Άγγελος Μ. Συρίγος (επ. καθ. Διεθνούς Δικαίου στο Πάντειο) ότι δεν είναι τυχαίο πως, τουλάχιστον στη νεότερη ελληνική ιστορία, κατά τη χρονική στιγμή που ξεσπούν οι σοβαρές κρίσεις, οι πολιτικές μας ηγεσίες είναι κατώτερες των περιστάσεων. Έχουν εκλεγεί για άλλο σκοπό, κατά κανόνα για την ικανοποίηση των μικροκομματικών, απολύτως ωφελιμιστικών σε ατομικό επίπεδο προσδοκιών των ψηφοφόρων: για τον διορισμό (διαχρονικό αίτημα), για την κατάργηση των φόρων, για την τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου σε καλύτερη υπηρεσία, για τη μετάθεση του στρατευμένου, κ.λπ.
Προσθέτω, και ότι επιβάλλονται από εξωθεσμικά κέντρα πολιτικοί, οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει προσυνεννόηση. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, γνωρίζουν -όπως γνωρίζουμε και όλοι εμείς- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πάρει -και παίρνει- αντιλαϊκά μέτρα με τις λιγότερες αντιδράσεις, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα πάρουν αστικές κυβερνήσεις, είναι επόμενο να φροντίσουν να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Α. Συρίγος έχει την άποψη, με την οποία συμφωνώ και έχω γράψει παλαιότερα, ότι οι ηγέτες εμφανίζονται όταν τους αναζητεί ο λαός. Για την ακρίβεια, εμφανίζονται επειδή ακριβώς τους αναζητεί ο λαός. «Τι πιθανότητες είχε να εκλεγεί πριν από το 2010 ένα άτομο με ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσε να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας;
Μηδενικές. Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν μπορεί να έλθει διά νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά μόνον μέσα από σκληρή δουλειά».
Πότε όμως θα τους αναζητήσει ο λαός; Θυμίζω τι έχω γράψει, με τίτλο «Για να υπάρξει Ανάσταση πρέπει να υπάρξει Θάνατος». Ο ικανότερος ηγέτης να εμφανιστεί, θα του ρίξουμε ανάθεμα την επομένη μέρα, όπως έχουμε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Η μόνη μας πιθανότητα για σωτηρία είναι να «σκοτώσουμε» όλη την νοοτροπία με την οποία πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια, και να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Όσο καιρό «ψιλοβολευόμαστε», και ο καθένας ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του εις βάρος του άλλου… τελειώσαμε.