Τι άραγε πρέπει να υποστούμε, για να αλλάξει έστω και στοιχειωδώς η παλαιοκομματική νοοτροπία στην πολιτική ζωή του τόπου; Πόσα δεινά πρέπει να υποστούμε, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε πολλά περιθώρια, όχι για να αναπτυχθούμε, αλλά για να επιβιώσουμε;
Επαναλαμβάνεται, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και διαφορετικές συνθήκες, το ίδιο σκηνικό που πρωτοεμφανίσθηκε το 2010, αλλά αυτή την φορά με δραματικό χαρακτήρα. Και τούτο επειδή εξέλιπε ο χρόνος για να διορθωθούν τα ημαρτημένα. Πέρασαν πέντε χρόνια απραξίας, κουτοπονηριάς -υπογράφουμε, αλλά δεν εφαρμόζουμε-, αλλά και λυσσώδους αντίδρασης από τον «προοδευτικό» κόσμο σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης της κατάστασης.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα υποβαθμισμένου πολιτιστικού επιπέδου που διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία. Οι πολιτικοί δεν εμφανίσθηκαν ούτε εκ του μη όντος, ούτε εξ άλλου πλανήτη. Τέκνα της ελληνικής κοινωνίας είναι, και όπως έγραψε η Γαλάτεια Καζαντζάκη σε ανάλογη περίπτωση «καθρέπτης σου είμαι κοινωνία, και σου μοιάζω».
Παρ’ όλο ότι δόθηκε, από την μεταπολίτευση, η ευκαιρία ίδρυσης σύγχρονου κράτους, επικράτησε η θολοκουλτούρα, με την ανοχή της κεντροδεξιάς, η οποία δεν ήθελε να ταυτιστεί με το προηγούμενο απολυταρχικό καθεστώς της επταετίας, και παρέδωσε τα κλειδιά σε περιθωριακές καταστάσεις, οι οποίες με την σειρά τους έγιναν καθεστώς. Δεν μπορεί τέτοιο κράτος να συγκαταλεγεί στα αναπτυγμένα.
Δυστυχώς, με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο κυβερνητικό κόμμα, η κατάσταση μάλλον θα επιδεινωθεί. Με την Ελλάδα αιμορραγούσα, όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο αν θα γίνουν εκλογές ή όχι, τι θα κάνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τις πεπαλαιωμένες αραχνιασμένες ιδεοληψίες -που όμως βρίσκουν απήχηση-, με την αντιπολίτευση να παρακολουθεί απλώς, ρίχνοντας πού και πού άσφαιρα πυρά.
Μετά δηλαδή από πέντε μήνες, όπου -σκοπίμως, ή όχι- η κυβέρνηση οδηγούσε την χώρα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για να υλοποιήσει το πρόγραμμα των Συνιστωσών της, καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει από τις άβουλες επιλογές των προηγουμένων, περνούν άλλοι δύο μήνες με την κατάρρευση να συνεχίζεται. Το πλέον δυσάρεστο όλων είναι, ότι ουδεμία προσπάθεια επίτευξης θετικού έργου επιδεικνύεται, που σημαίνει πως οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είτε δεν μπορούν, είτε άλλα επιδιώκουν.
Και το ερώτημα είναι, τι θα συμβεί στην περίπτωση νέων εκλογών; Θα αποκτήσει ενιαία γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ και θα μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση; Ως υπόθεση εργασίας, η αντιπολίτευση έχει κομματικό συμφέρον να αναλάβει την εξουσία πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να βγάλει αυτός τα κάστανα από την φωτιά, που ο ίδιος έριξε. Με απόλυτο τον έλεγχο της Βουλής, ο κ. Τσίπρας θα κληθεί ανεμπόδιστος να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Ποιο όμως είναι άραγε αυτό;
Δύσκολα θα τολμήσει αυτήν την φορά να παραπλανήσει ότι έχει έτοιμες λύσεις, όπως έπραξε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Εκείνο που θα επικαλεστεί είναι ότι θα επιχειρήσει να απαλύνει τα συμφωνηθέντα.
Πρώτον ερώτημα: Πώς θα συμβεί αυτό, όταν οι δανειστές θα έχουν ως όρο, να γίνεται η εκταμίευση των αναγκαίων για τις υποχρεώσεις μας, με την προϋπόθεση εφαρμογής των συμφωνηθέντων;
Και δεύτερον, με ποια στελέχη; Η Αριστερά, τοποθέτησε στους υπουργικούς θώκους και σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, ό,τι καλύτερο διέθετε από το στελεχιακό δυναμικό της. Προετοιμαζόταν άλλωστε επί διετία. Αυτά τα στελέχη απεδείχθησαν παντελώς ακατάλληλα να σηκώσουν το βάρος της διακυβέρνησης. Μάλιστα, δεν παραμένουν απλώς στάσιμα, αλλά οπισθοδρομούν με αποφάσεις που είναι εντελώς αντίθετες στο καθεστώς της σύγχρονης οικονομικής πορείας της υφηλίου. Έχουν αποδείξει πως η κυρίαρχη αντίληψή τους είναι η πραγμάτωση των ιδεοληψιών τους.
Αν ο κ. Τσίπρας, αντικαταστήσει τους εμφανώς υστερούντες εκλεκτούς -γι’ αυτόν- συνεργάτες του, με ποιους θα τους αντικαταστήσει; Με καλύτερους; Αν υπάρχουν γιατί δεν τους τοποθέτησε εξ αρχής; Τώρα μάλιστα θα έχει και την «επαναστατική» αντιπολίτευση από τους πρώην συντρόφους του.
Όσοι πολιτικοί αγαπούν αυτόν τον τόπο -κι ας μη είναι η πρώτη επιλογή τους- οφείλουν να αγωνιστούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, με κυρίαρχο έστω ρόλο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη περίπτωση αποφυγής των δεινών, δεν υπάρχει.
Ο Μακεδών