του Γιώργου Μητράκη
Προφανώς το μέλλον και η ανάπτυξη του λιμανιού της Θεσσαλονίκης δεν υπακούει σε όρους αστυνομικού μυθιστορήματος ή κινηματογραφικού θρίλερ. Μπορεί, όμως, να εξελιχθεί εξαιρετικά αγχωτικά για ολόκληρο το οικονομικό φάσμα στη Θεσσαλονίκη, την Κεντρική Μακεδονία και της Ελλάδα συνολικότερα. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και οι επόμενες εβδομάδες καθοριστικές…
Χθες τοποθετήθηκε η νέα διοίκηση στην ΟΛΘ ΑΕ, με τον καθηγητή Γ. Παντή πρόεδρο και τον Δ. Μακρή διευθύνοντα σύμβουλο. Στη διαδικασία –στην ουσία επρόκειτο για την ολοκλήρωση της διακοπείσας στις 22/4 ετήσια τακτικής γενικής συνέλευσης- παρενέβησαν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επανέλαβαν ότι είναι αντίθετοι με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και θα αντισταθούν. Ανέλαβε να τους απαντήσει ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιστσιόρλας, ο οποίος μιλώντας με ορθολογισμό συσχέτισε τις εξελίξεις στο λιμάνι με το τι θα γίνει ανάμεσα στη χώρα και τους εταίρους.
Αν –όπως είπε- υπάρξει συμφωνία θα περιέχει σκέλος αποκρατικοποιήσεων και το ΤΑΙΠΕΔ θα κινηθεί για την ΟΛΘ ΑΕ εντός του πλαισίου της συμφωνίας. Αν δεν υπάρξει συμφωνία –όπως επίσης ο ίδιος είπε- βλέπουμε. Πίσω από αυτή την –απόλυτα λογική και ρεαλιστική- τοποθέτηση υφέρπει μια διπλή παγίδα για το λιμάνι, που συνδέεται απολύτως με τις εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά και τον ανταγωνισμό που ήδη είναι εμφανής.
Πρώτη παγίδα: Να συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές και να προχωρήσουν οι διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης. Οι εργαζόμενοι θα κινητοποιηθούν και αν γίνουν μόνο λίγα απ’ όσα έγιναν το 2008 το λιμάνι θα αναστατωθεί και θα δυσφημιστεί στους πελάτες του, ιδίως του εξωτερικού. Θα επιστρέψουμε επτά χρόνια πίσω και η εργασιακή ειρήνη για την οποία μιλούσε –και έπειθε- η προηγούμενη διοίκηση της ΟΛΘ θα πάει περίπατο. Αν σ’ αυτό προσθέσει κανείς την εκτίμηση ότι έτσι κι αλλιώς η σημερινή κυβέρνηση σε ορισμένα «καυτά» θέματα δε βιάζεται, τότε η διαδικασία μπορεί να κρατήσει –βοηθούντων των δικαστηρίων της χώρας- μέχρι οι ενδιαφερόμενοι να… βαρεθούν.
Δεύτερη παγίδα: Να μην τα βρει η κυβέρνηση με τους εταίρους ή να μην τα βρει εντελώς και η χώρα να… σέρνεται. Σε αυτή την περίπτωση το «πάγωμα» της ιδιωτικοποίησης της ΟΛΘ ΑΕ μπορεί να λειτουργήσει για την κυβέρνηση ως «φύλλο συκής», ότι δεν ενδίδει σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών. Δηλαδή μπορεί να πει ότι πουλήσαμε τον Πειραιά, όπου η Cosco βρίσκεται και κάνει κουμάντο έτσι κι αλλιώς από το 2008, αλλά κρατήσαμε τη Θεσσαλονίκη, την οποία θα αναπτύξει το δημόσιο μπλα, μπλα, μπλα…
Και στις δύο αυτές παγίδες μεγάλος κερδισμένος είναι η Cosco και ο Πειραιάς. Ο Πειραιάς και η Cosco. Για τον πολύ απλό λόγο ότι το ελληνικό κράτος, ακόμη κι αν θελήσει να χρησιμοποιήσει τους καλύτερους μάνατζερ του κόσμου στη διαχείριση λιμένων, το μόνο που θα καταφέρει είναι μια… τρύπα στο νερό. Η αξία των λιμανιών εξαρτάται από τα καράβια που πιάνουν στα ντοκ τους και από τα φορτία που διακινούνται από τα κρηπιδώματα τους. Άρα από τις γραμμές των εμπορικών δρομολογίων που συμπεριλαμβάνουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και τις μεταφορικές υποδομές για την προώθηση των φορτίων στους τελικούς παραλήπτες. Επομένως, χρειάζεται μια μεγάλη εταιρία θαλασσίων μεταφορών –τύπου Cosco- και βελτίωση των οδικών και –κυρίως- σιδηροδρομικών συνδέσεων προς Βορράν. Και στα δύο αυτά επίπεδα ο Πειραιάς –ανεξαρτήτως ιδιωτικοποίησης- προηγείται και καθημερινά οργανώνεται καλύτερα λόγω Cosco.
Συμπέρασμα: Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ήδη έχει αργήσει. Τα δύο πιο πιθανά σενάρια για το μέλλον του συνιστούν «διπλή παγίδα», διότι εμπερικλείουν νέες καθυστερήσεις, που είναι εξόχως πιθανό –με δεδομένη την κατάσταση στον Πειραιά- να το καταστήσουν εμπορικά ασύμφορο και επιχειρηματικά αδιάφορο. Και τότε θα μαραζώσει...