Οι λόγοι που προκαλούν προβληματισμό στην δυτική Συμμαχία, και κυρίως στις ΗΠΑ, είναι γνωστοί. Όμως, τον ίδιο προβληματισμό προκαλεί και στην Ρωσία, παρ’ όλο που οι ρωσοτουρκικές σχέσεις ανάγονται μόνον σε οικονομικό επίπεδο, πέραν του ότι δεν είναι λίγοι οι πόλεμοι μεταξύ των πάλαι ποτέ αυτοκρατοριών.
Ως παρενέργεια της διπλής επίθεση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε τζιχαντιστές (του ISIS) και Κούρδους μαχητές στη Συρία, θα μπορούσε να θεωρηθεί η πρόκληση χάους στην ίδια την Τουρκία, απειλώντας να διαρρήξει την συνεργασία Άγκυρας - Μόσχας κατά την τελευταία δεκαετία. Αυτό είναι το συμπέρασμα ανάλυσης που δημοσιεύεται στη Russia Today.
Επισήμως, το casus belli κατά του ISIS ξεκίνησε μετά τη βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στις 20 Ιουλίου στην τουρκική πόλη Suruç, όπου σκοτώθηκαν 32 Κούρδοι προσκείμενοι στο ΡΚΚ, το οποίο έχει άμεση σχέση με την κουρδική οργάνωση «Λαϊκές Μονάδες Προστασίας» (YPG), που αγωνίζεται κατά των τζιχαντιστών του ISIS στη Συρία.
Συγχρόνως εξαπολύθηκε «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση σκούπα της τουρκικής αστυνομίας σε όλη τη χώρα, (συνελήφθησαν πάνω από 1.300 ύποπτοι για διασυνδέσεις με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους ή με τους αντάρτες του PKK), που εμφανίστηκε ως απάντηση στην άμεση απειλή της τρομοκρατίας. Ωστόσο, η μεγάλη πλειονότητα των συλληφθέντων δεν ήταν συνδεδεμένοι με το ISIS, αλλά με το PKK.
Το ίδιο ύποπτες είναι και οι εξορμήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών από τις 23 έως τις 26 Ιουλίου. Ενώ βομβάρδισαν μόνο τρεις στόχους του ISIS, χτύπησαν πάνω από 400 στόχους του PKK και του YPG.
Ο κ. Βίκτορ Ναντέιν-Ραγιέφσκι, ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, σκιαγραφώντας την πολυπλοκότητα των σχέσεων μεταξύ Άγκυρας και Κούρδων, υποστηρίζει: «Με τη διακυβέρνηση Ερντογάν οι Κούρδοι είχαν τη δυνατότητα για δική τους τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Αλλά ο Ερντογάν σταμάτησε τις μεταρρυθμίσεις κι αναβίωσε τη νοσταλγία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν όμως καθόλου καλή ιδέα, διότι για τους Κούρδους, η Οθωμανική Αυτοκρατορία συνδέεται με ένα αδίστακτο καθεστώς. Εξίσου προσβλητική ήταν και για τους Άραβες.
Σύμφωνα με τον Ναντέιν-Ραγιέφσκι, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου, όπου το φιλοκουρδικό «Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών» (HDP) κέρδισε το 13% των ψήφων, στερώντας από το κυβερνών κόμμα τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, και ακυρώνοντας τον στόχο του Ερντογάν για αλλαγή του Συντάγματος και μετατροπή του πολιτεύματος σε προεδρική δημοκρατία.
Μετά τη συντριβή ο Ερντογάν αντεπιτέθηκε θεωρώντας επικίνδυνη την άνοδο του HDP στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας, όπου οι Σύροι Κούρδοι έχουν αποκτήσει αυτονομία από τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ, ενώ το Ιρακινό Κουρδιστάν απολαμβάνει ένα καθεστώς σχεδόν κυρίαρχου εδάφους, με πολλά χαρακτηριστικά κρατικής υπόστασης. Ο ηγέτης του HDP Σελαχεντίν Ντεμιρτάς τέθηκε υπό τον έλεγχο των υπηρεσιών ασφαλείας, ενώ οι κουρδικές οργανώσεις αντιμετωπίζονται πλέον ως δυνάμει προδοτικές και ότι συγκαλύπτουν τρομοκρατικές τακτικές του ΡΚΚ (εχθροπραξίες που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε 40.000 ανθρώπους τα τελευταία 40 χρόνια). Παράλληλα, οι τουρκικές δυνάμεις βομβάρδισαν θέσεις του YPG στο εσωτερικό της Συρίας.
Η Άγκυρα επιδιώκει, πρώτον την αποδυνάμωση του Μπασάρ Αλ Άσαντ, ανοίγοντας πιθανώς το δρόμο για ένα φιλο-τουρκικό καθεστώς, και, δεύτερον, να αποτρέψει του Κούρδους της Συρίας από το να ακολουθήσουν τους ιρακινούς συγγενείς τους, σχηματίζοντας ένα κρατικό μόρφωμα που θα μαγνητίζει τους Τούρκους αδελφούς τους. Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία, μπορεί να καυχηθεί ότι έχει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, είναι αντιμέτωπη με πάρα πολλές προκλήσεις. Η υπομονή του πληθυσμού ήδη εξαντλείται με την επιβράδυνση της οικονομίας, ενώ η δημοτικότητα του Ερντογάν έχει κάνει μια τεράστια βουτιά από το 71% σε λιγότερο από 38%.
Η Μόσχα ανησυχεί, επειδή μπορεί να υπάρξουν ανακατατάξεις σε ολόκληρη την περιοχή. Και έχει λόγους να ανησυχεί, λόγω των αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με την Τουρκία, σε δύο μεγάλα έργα: το πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας στη Μερσίνα, που θα κατασκευαστεί από την Rosatom, και του τουρκικού αγωγού με ρωσικό φυσικό αέριο, που θα κατασκευαστεί από την Gazprom. Μία Τουρκία σε αναταραχή και αποσταθεροποίηση δεν είναι αυτό που θέλει η Μόσχα, η οποία έχει να χάσει πολλά, αν η πολιτική νεο-ιμπεριαλισμού του Ερντογάν, οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Ο Μακεδών