Skip to main content

Η απούσα Ελλάδα από τις στρατηγικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο

Πώς μπορεί να είναι επικίνδυνη η Τουρκία όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός «σκάει στα γέλια» μόλις του πιάσει το χέρι ο Τούρκος ομόλογός του;

Οφείλω να επανέλθω, συνεχίζοντας ουσιαστικά το χθεσινό μου σημείωμα, για την απουσία της χώρας μας από όσα συνταρακτικά συνέβησαν -και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν- με τους «αρμοδίους» στο ΥΠΕΞ και φυσικά στο Μαξίμου.

Ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά -κόσμημα για την ελληνική διανόηση- μεταφέρει κάποιες συζητήσεις που είχε κατά καιρούς με Ισραηλινό συνάδελφό του, με τον οποίον τον συνδέει το γεγονός ότι και οι δύο έχουν συγγράψει βιβλία στρατηγικής θεωρίας. Ο κ. Ήφαιστος αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ένας στρατός θα πρέπει να έχει δεκάδες επεξεργασμένα σχέδια ενταγμένα στους κανόνες εμπλοκής.

Δυστυχώς όμως, για τα ελληνικά δεδομένα, αν τολμήσεις να μιλήσεις εδώ «αποτροπή», «αποτροπή απειλών χαμηλής έντασης», ή εμπλοκή και κλιμάκωση ανάλογα και αντίστοιχα με την αντίδραση του αντιπάλου, «ένας όχλος ανόητων, αγράμματων και κάποιων ενδεχομένως ξένων συνειδητών ή ανεπίγνωστων πρακτόρων άλλων κρατών, επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της δολοφονίας χαρακτήρα, της εκτόξευσης υβριστικών επιθέτων και χαρακτηρισμών όπως εθνικιστής ή ακόμη και πολεμοκάπηλος», έγραψε ο κ. καθηγητής.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, που αναγνώστης της στήλης σχολίασε κείμενό μου περί αποτρεπτικού πλήγματος: «και τι θες, να κάνουμε πόλεμο»; Πλην του ότι, υποτίθεται πως τον στρατό γι’ αυτόν τον λόγο τον έχει η Ελλάδα, και όχι για να παριστάνει τον στρατηλάτη ο Καμμένος, ο πόλεμος είναι το έσχατο μέσο αποτροπής. Υπάρχουν πολλά άλλα μέσα που προηγούνται, με το πιο απλό την έκφραση δυσαρέσκειας σε κάθε επαφή Ελλήνων και Τούρκων αξιωματούχων. Πόσες φορές δεν έχω γράψει πως τα «χασκοχαμόγελα» με τους Τούρκους εκλαμβάνονται από τη διεθνή κοινότητα ως ραγιαδισμός, και φυσικώ τω λόγω δεν λαμβάνουν υπόψη τις αιτιάσεις μας περί τουρκικής επικινδυνότητας; Πώς μπορεί να είναι επικίνδυνη η Τουρκία όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός «σκάει στα γέλια» μόλις του πιάσει το χέρι ο Τούρκος ομόλογός του, ή όταν αυτός αποκαλείται «φίλος», με υπερτονισμό του όρου;

Στην διαπίστωση λοιπόν του κ. Π. Ηφαίστου, ο Ισραηλινός συνάδελφός του έμεινε άφωνος. Όταν για να γράψεις αυτά τα πράγματα -περί αποτρεπτικής απειλής- τα οποία όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά σε κάθε βιώσιμο κράτος είναι Αλφαβητάριο, και στην Ελλάδα κατηγορείσαι, τότε η χώρα μας έχει μεγάλο πρόβλημα ασφαλείας. Τελικά, έγραψε βιβλία ο καθηγητής, και όπως εξομολογείται, έγινε στόχος αναρίθμητων επιθέσεων. «Έχω -είπε- μερικές μεγάλες κάσες αποκομμάτων επιθέσεων τέτοιων κονδυλοφόρων ακόμη και φορέων επιστημονικών τίτλων».

Παραθέτω, τις παρατηρήσεις του Ισραηλινού: «Όλοι οι στρατηγικοί παίχτες, μου είπε, λέγοντας πράγματα που γνωρίζουμε πολύ καλά, παρατηρούν, σταθμίζουν, εκτιμούν και ορίζουν εναλλακτικές αποφάσεις ανάλογα με τους συσχετισμούς, την κατανομή ισχύος, τους αναλώσιμους κρατικούς παίχτες ή νέους αναδυόμενους. Εάν η Κύπρος ενταχθεί στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας, λογικό είναι με όρους πάγιων στρατηγικών θεσφάτων, οι ηγεμονικές δυνάμεις και οι περιφερειακές δυνάμεις να προσανατολίσουν την στρατηγική τους ανάλογα».

Συνδυάζοντάς το με την κρίση της Ελλάδας ο Ισραηλινός καθηγητής ήταν ρητός: «Κινδυνεύετε, είπε με έμφαση, αμφότερα τα κράτη, Ελλάδα και Κύπρος, να θεωρηθούν παντελώς αναξιόπιστα και αναλώσιμα. Μια μεγάλη δύναμη ή μια περιφερειακή δύναμη συνεκτιμά ποια κράτη είναι αναλώσιμα ή ποια γίνονται και αρχίζει έγκαιρα να τα οδηγεί στην κλίνη του Προκρούστη. Συχνά αυτό είναι αόρατο αλλά κάποια στιγμή γίνεται πράξη και το συνειδητοποιούν όλοι» (εκτός από τους Έλληνες "αρμοδίους", προσθέτω εγώ).



ΥΓ: Έγραψα στις 6 Ιουλίου για τον Γκάλμπρεϊθ: «Να πω αρχικώς, ότι ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ δεν είναι κάποια σπουδαία προσωπικότητα. «Βαποράκι» του συστήματος είναι, ομού με τον Ρουμπινί και άλλους τέτοιους, οι οποίοι αναλόγως του τι συμφέρει στους εργοδότες τους τη μια μέρα υποστηρίζουν το άλφα και την επομένη το αντίθετο. Ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ διαφέρει στο ότι είναι αχθοφόρος του σπουδαίου ονόματος του πατέρα του, Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, ενός εκ των κορυφαίων Αμερικανών κεϋνσιανών οικονομολόγων του 20ου αιώνα».

Προσέξτε τώρα, πώς αποκαλύπτεται ο απίστευτος αυτός τύπος στο βιβλίο του («Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα»), που δείχνει πως έχει τη νοημοσύνη του στενού φίλου του Γιώργου Παπανδρέου, και μάς τον έστειλαν για να μας ρίξουν στην παγίδα (όπως και άλλους «σταρς»):

Η πρώτη του δουλειά μόλις έφτασε και εγκαταστάθηκε στο γραφείο του στο ελληνικό υπουργείο Οικονομικών ήταν να ενημερώσει με e-mail την αναπληρωτή υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ Σάρα Ράσκιν και να της υποσχεθεί ότι θα την κρατά ενήμερη, για ό,τι μπορεί, ομολογώντας την πρακτορική του δράση. (Ευτυχώς που δεν ζουν ο Τζον Κένεθ και ο Ανδρέας, να δουν τι γιους έβγαλαν).