Δεν είναι για να παρηγορηθούμε ότι η κατάσταση επικυριαρχίας από τους δανειστές την οποία βιώνουμε, δεν επεβλήθη αποκλειστικώς μόνον σ’ εμάς, αλλά πρόκειται για γενικότερο φαινόμενο. Απλώς, όπως διαφαίνεται, στις χώρες του τρίτου κόσμου η υποδούλωση γίνεται με βόμβες, στις δυτικές με το ΔΝΤ και τo διεθνές πιστωτικό σύστημα.
Με αφορμή τις επικείμενες εκλογές στην Ιταλία, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά, πως έφτασαν κι εκεί τα πράγματα, ώστε να προκαλούν αστάθεια στο κράτος. Είναι αλήθεια πως κάποιες καταστάσεις δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα συμβούν, επειδή δεν θέλουμε να συμβούν. Και παραβλέπουμε οφθαλμοφανή γεγονότα, διότι μας φαίνονται εξωπραγματικά. Συνηθίσαμε να ζούμε με κάποια δεδομένα και αδυνατούμε να δεχθούμε ότι θα αλλάξουν επί τα χείρω.
Εδώ και καιρό είχαμε εκφράσει το φόβο μας, ότι όλα όσα συμβαίνουν οδηγούν στη δημιουργία μικρών προτεκτοράτων, αδύναμων και ευκολοεξουσίαστων. Διότι οι ισχυροί της γης δεν φαίνεται να θέλουν τα χρήματά μας άμεσα, την εξουσία θέλουν.
Γι’ αυτό και μας σπρώχνουν συνεχώς και πιο χαμηλά, χωρίς καμιά φροντίδα για ανάπτυξη. Αν τους ενδιέφερε η άμεση επιστροφή των χρεών μας, πώς μπορεί να συμβεί αυτό χωρίς ανάπτυξη; Άλλωστε, ο παγκόσμιος πλούτος βρίσκεται ήδη στα χέρια τους. Με απόκτηση εξουσίας επί των κρατών, ό,τι περίσσεψε, πάλι δικό τους θα είναι.
Τους φόβους αυτούς τους είχε επιβεβαιώσει η ιταλική «Λέγκα του Βορρά», που προέβαλε το αίτημά της για ανεξαρτησία της βόρειας Ιταλίας. Θυμίζουμε, ότι όταν σχηματίστηκε η πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι με συμμετοχή της "Λέγκας του Βορρά", ο αρχηγός της ζήτησε τη διχοτόμηση της Ιταλίας με το επιχείρημα «τι σχέση έχουμε εμείς με τους Έλληνες του νότου»!
Ο πλούσιος ιταλικός βορράς ενοχλείται που συντηρεί τον φτωχό νότο των Γκρεκάνων. Και είναι εύκολο να καρποφορήσει μια τέτοια προπαγάνδα, που την είδαμε δυστυχώς και στην Ελλάδα, όταν κάτοικοι ελληνικής Περιφέρειας δημοσιοποίησαν ότι δίνουν περισσότερα στον κρατικό προϋπολογισμό από όσα αυτός τους αποδίδει και απαίτησαν και διαφορετική μεταχείριση.
Η "Λέγκα του Βορρά", με την αποχώρηση του Μπερλουσκόνι από την πρωθυπουργία, διακήρυξε ότι "η Ιταλία ηττήθηκε, η Παδανία θα κερδίσει", και επαναφέρει στο προσκήνιο την ανεξαρτησία της βόρειας Ιταλίας. «Η κρίση ανοίγει το δρόμο στην ανεξαρτησία», δήλωσε ο Ουμπέρτο Μπόσι, ανοίγοντας εκ νέου το αυτοαποκαλούμενο "Κοινοβούλιο της Παδανίας" στη Βιτσέντσα.
Η Παδανία είναι η επαρχία γύρω από τον Πάδο ποταμό (κατά τη συνήθεια που επεκράτησε μετά τη Γαλλική Επανάσταση η ονομασία των περιοχών ήταν σχετική με τον περιρρέοντα ποταμό, εξ ου και η γειτονική Βαρντάρσκα από τον Βαρδάρη - Αξιό ποταμό).
Ήδη από το 1991 συνενώθηκαν η "Λέγκα Λομπάρδα" και η "Λέγκα Βένετα" προκειμένου να επιτύχουν την απόσχιση ή έστω την αυτονομία της κοιλάδας του Πάδου. Το 1996 εκδόθηκε η εφημερίδα La Padania από τον Ου. Μπόσι με στόχο -όπως υποστηρίζεται στην ιστοσελίδα της- «τη διάδοση των απόψεων της Λέγκα του Βορρά, τις οποίες η εφημερίδα εμπνεύσθηκε από την ανάπτυξη των ιδεών της για απόσχιση». Σύμφωνα με τον Μπόσι «πρέπει να απελευθερώσουμε την κοιλάδα του Πάδου, να απελευθερωθεί ο λαός μας».
Καθιέρωσαν ιδιαίτερη σημαία και επέλεξαν για εθνικό ύμνο το Va Pensiero, από την όπερα του Γκιουζέππε Βέρντι "Ναμπούκο", όπου ο εξόριστος λαός του Ισραήλ θρηνεί για τη σκλαβιά της πατρίδας του.
Ο πρώην υπουργός Ουμπέρτο Καλντερόλι, είχε κάνει λόγο για συναινετική απόσχιση τύπου Τσεχοσλοβακίας, επιτέθηκε στην κυβέρνηση και ζήτησε ακυρωτικό δημοψήφισμα για περιφερειακά ζητήματα. Στο ακροατήριο βρίσκονταν βουλευτές Ιταλοί και Ευρωπαίοι, περιφερειακοί σύμβουλοι, δήμαρχοι και περιφερειάρχες, χειροκροτώντας τον Μπόσι και φωνάζοντας "απόσχιση".
Και αν θεωρήσει κάποιος ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, θυμίζουμε: Στο κοινοβούλιο της Σκωτίας έγινε συζήτηση για απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από 300 χρόνια κοινής πορείας. Ο π. πρωθυπουργός του Βελγίου (μισοΦλαμανδός - μισοΒαλόνος) δήλωσε ότι το Βέλγιο δεν μπορεί να σταθεί ως κράτος και να χωριστεί στα δύο. Η Γροιλανδία, τμήμα της επικράτειας της Δανίας, ζήτησε να αποσπασθεί από αυτήν.
Το αίτημα της Κορσικής για απόσπαση από το γαλλικό κράτος είναι παλιό, ενώ λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος από τη Μολδαβία η Υπερδνειστερία, χωρίς να έχει αναγνωριστεί, όπως και η Αμπχαζία με τη Ν. Οσετία στη Γεωργία. Στην περιοχή μας, η ήδη καθημαγμένη Σερβία δεν χάνει μόνο το Κοσσυφοπέδιο, αλλά έτοιμη για απόσχιση είναι και η περιοχή του Πρέσεβου, κι από κοντά η Βοϊβοντίνα με μεγάλη μειονότητα Ούγγρων.
Φυσικά, η αποτυχία απόσχισης της Καταλονίας, βάζει στον πάγο όλα τα ευρωπαϊκά κινήματα. Για πόσο χρόνο όμως; Μέχρι την επόμενη κρίση, που θα συμβεί όταν οι ισχυροί της γης, θεωρήσουν πως ο χρόνος είναι κατάλληλος.