Το διήμερο αναπτυξιακό συνέδριο που οργάνωσε χθες και προχθές ο δήμος Θεσσαλονίκης, και το οποίο κάλυψε αναλυτικά η Voria.gr, θα μπορούσε να είναι χρήσιμο. Αν καθιερωνόταν ως θεσμός και βήμα δημοσίου διαλόγου για την πόλη, την περιοχή και τις προοπτικές. Αν υπήρχε απολογισμός των δράσεων που προτείνουν οι φορείς και οι παράγοντες. Αλλά και παρουσίαση των αποτελεσμάτων.
Επειδή, όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί –ακόμη κι αν υπάρξει 2η διοργάνωση του χρόνου ή σε δύο, τρία χρόνια θα ξεκινάει από το μηδέν σα να είναι το πρώτο- η όλη διαδικασία εξαντλείται στην παράθεση ιδεών, ελάχιστες εκ των οποίων θα γίνει απόπειρα να υλοποιηθούν. Μια διαδικασία ψυχανάλυσης χωρίς προεργασία και χωρίς προοπτική. Ως γνωστόν ο κάθε φορέας και ο κάθε παράγοντας της Θεσσαλονίκης κινούνται αυτόνομα και ανεξάρτητα. Όπως νομίζει ο καθένας, με βάση το δικό του προγραμματισμό. Και τις προοπτικές χρηματοδότησης, συνήθως από κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα ή από κάποια δημόσια χρηματοδότηση, που κι αυτή προκύπτει μέσω του ΕΣΠΑ. Όπως λέει ο θυμόσοφος λαός «ο καθείς με το μακρύ του και με το κοντό του».
Εκείνο που χρειάζεται η Θεσσαλονίκη –ιδιαίτερα αν η συζήτηση για την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη υπάρχει λόγος να γίνεται στα σοβαρά- είναι συνεργασίες και συνέργειες. Εφαρμοσμένα σχέδια με μετρήσιμες συνέπιες. Όλα αυτά απαιτούν πειθαρχία, σοβαρότητα και πίστη στον κοινό στόχο, ο οποίος θα πρέπει να είναι προτεραιότητα έναντι των επιμέρους επιδιώξεων. Κάτι που, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, είναι δύσκολο να γίνει στη Θεσσαλονίκη, όπου το σπίτι ή σπιτάκι του καθενός –ή μήπως το δωμάτιο και το δωματιάκι του σπιτιού;- συνιστά την απόλυτη προτεραιότητα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Οργανισμού Τουριστικής Προβολής και Μάρκετινγκ Θεσσαλονίκης, στον οποίο συμμετέχουν πολλοί θεσμικοί φορείς, με επικεφαλής το δήμο Θεσσαλονίκης και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Εδώ και χρόνια τίποτα δεν κινείται, ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η Θεσσαλονίκη είναι αδικημένη τουριστικά κι επομένως πολλά μπορούν να γίνουν. Όπως, επίσης, και ότι η αύξηση της επισκεψιμότητας στην πόλη σημαίνει περισσότερο πλούτο, που διαχέεται σε πολλά επαγγέλματα και επιχειρήσεις.
Δεύτερο παράδειγμα, η Έκθεση. Ακόμη και σήμερα, που δεν υπάρχουν στα δημόσια ταμεία τα χρήματα που υπήρχαν στο παρελθόν, κάποιοι επιμένουν να συζητούν για νέο εκθεσιακό κέντρο στη Δυτική Θεσσαλονίκη, μόνο και μόνο επειδή κάποτε από ανάγκη –αν η πόλη έπαιρνε την ΕΧΡΟ 2008- βρέθηκε δημόσια έκταση στην περιοχή της Σίνδου. Αντί η συζήτηση να επικεντρωθεί στην έμπρακτη στήριξη των διοργανώσεων της ΔΕΘ – Helexpo, επειδή ωφελείται –αν ωφελείται- η οικονομία της πόλης, κάποιοι την ξεστρατίζουν με βάση τα δικά τους στενά συμφέροντα. Ακόμη και ο δήμος Θεσσαλονίκης ονειρεύεται τη μισή έκταση του υφιστάμενου εκθεσιακού κέντρου για να εφαρμόσει τα δικά του σχέδια!
Κατά κάποιο τρόπο η Θεσσαλονίκη είναι μια μικρή Ελλάδα κι επομένως οι δημόσιες εκφράσεις της σκέφτονται, συμπεριφέρονται και δρουν όπως τα ελληνικά κόμματα, που ακόμη και σήμερα διαγκωνίζονται για τη διανομή του δημόσιου ταμείου, που δεν είναι απλώς άδειο, αλλά υπερχρεωμένο. Στην πραγματικότητα εκείνο που χρειάζεται η πόλη –όπως και η χώρα- δεν είναι νέα σχέδια, αλλά υλοποίηση όσων υπάρχουν και εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες. Καλή ή κακή ιδέα το μετρό, τώρα πια πρέπει να τελειώσει και να λειτουργήσει για να συζητήσουμε για οποιαδήποτε άλλη συγκοινωνιακή παρέμβαση από αέρος ή από θαλάσσης.
Το ίδιο ισχύει και στην κυκλοφορία: ας καθαρίσουν πρώτα οι δρόμοι του κέντρου από τα μονίμως διπλο-τριπλοπαρκαρισμένα, ώστε να φανεί το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Στην Ελβετία, που ως οργάνωση χώρας δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα, όλα τα κόμματα συμμετέχουν στην κυβέρνηση, αναλόγως της δύναμης τους στις εκλογές. Στη χώρα μας αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί κεντρικά, αλλά σε τοπικό επίπεδο υπάρχουν δημιουργικοί διέξοδοι. Για παράδειγμα: εκπρόσωποι των σημαντικών παραγωγικών φορέων να συμμετέχουν ως μέλη ή ως παρατηρητές στο περιφερειακό και στα δημοτικά συμβούλια και το αντίστροφο, μήπως και λυθεί έτσι το πρόβλημα του συντονισμού. Ιδέες υπάρχουν, αλλά όχι και βούληση.