Η ακρίβεια είναι διαχρονικά ένα από τα ζητήματα που ταλανίζουν στην Ελλάδα τόσο τις επιχειρήσεις, όσο και τους πολίτες. Διότι πολύ απλά οι ακριβές σε σχέση με τα εισοδήματα τιμές περιορίζουν την κατανάλωση και επηρεάζουν αρνητικά την εμπορική δραστηριότητα.
Το συγκεκριμένο θέμα της «ακρίβειας του βίου» βρέθηκε στην επικαιρότητα στη Θεσσαλονίκη ακριβώς πριν από 97 χρόνια. Όπως επισημαίνεται στην έκδοση για τον πρώτο αιώνα του ΕΒΕΘ, το νέο Επιμελητήριο, όπως ονομάζεται η περίοδος μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και τον νομικό εκσυγχρονισμό του θεσμού, έκανε την πρώτη μεγάλη του εμφάνιση την Κυριακή 21 Ιουλίου 1919. Εκείνη την ημέρα πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Εμπορικού Συλλόγου συνάντηση με τη συμμετοχή πολλών εμπορικών και επαγγελματικών οργανώσεων «όπως συσκεφθώσι περί των μέτρων, άτινα θα ηδύναντο να ληφθώσι προς ελάττωσιν της ακρίβειας της ζωής». Στη σύσκεψη το Επιμελητήριο εκπροσωπήθηκε από δεκαμελή αντιπροσωπεία, ενώ συμμετείχαν ακόμη ο Εμπορικός Σύλλογος, η Δημαρχία Θεσσαλονίκης, Ο Σύλλογος Φιλελευθέρων Μακεδονίας, ο Σύνδεσμος Συντεχνιών και Σωματείων Θεσσαλονίκης, η Νέα Ισραηλιτική Λέσχη, η Λέσχη των Εντίμ, ο ιατρικός σύνδεσμος Θεσσαλονίκης, καθώς και διευθυντικά στελέχη από τις εφημερίδες της πόλης «Μακεδονία», «Νέα Αλήθεια», «Εφημερίδα των Βαλκανίων» και «Φωνή της Μακεδονίας».
Πρώτος εισηγητής ήταν ο τότε πρόεδρος του ΕΒΕΘ Αθανάσιος Μακρής ο οποίος χαρακτήρισε την αύξηση των τιμών όλων των ειδών ως φυσική συνέπεια του πολέμου. Η άποψη αυτή στη δημοτική γλώσσα θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα σε μια συζήτηση για τους λόγους της οικονομικής κρίσης και της ουσιαστικής χρεοκοπίας της χώρας. Και εξήγησε: «Δυστυχώς ο κόσμος εσυνήθισεν εις την σπατάλην του χρήματος και ενώ κατά την πολεμικήν περίοδον τα κέρδη ήσαν περισσότερα, σήμερον, οπότε ταύτα ηλλατώθησαν, οι καταναλωταί εξακολουθούν να εξοδεύουν πολλά». Ο ίδιος πρόσθεσε ότι: «Εκτός της σπατάλης οι άνθρωποι συνήθισαν να εργάζονται ολίγον και να κερδίζωσι πολλά, συνεπεία δε της συνηθείας ταύτης, βλέπει τις το οξύμωρον σχήμα να ζητείται η ελλάτωσις της ακριβείας του βίου, ταυτοχρόνως δε να προβάλλονται και τα αιτήματα: ελλάτωσιν εργασίμων ωρών και αύξησιν ημερομισθίων και απολαυών, ενώ τα δύο ταύτα αιτήματα, ως ελαττούντα την παραγωγήν και αυξάνοντα τα δαπάνας, αναποδράστως φέρει αύξησιον των τιμών των διαφόρων ειδών».
Επίσης, ο πρόεδρος του ΕΒΕΘ καλεί την κυβέρνηση «να επιβάλλει την υποχρέωσιν εις τους καλλιεργητάς της χώρας μας να εντείνωση την καλλιέργειαν προς αύξησιν της παραγωγής, εις δε τους κολλίγους εις τους οποίους εκχωρεί γαίας, να επιβάλη την υποχρέωσιν, εκτός της καλλιεργείας των σιτηρών, να έχωσι και αριθμόν τινά κατοικιδίων ζώων και πτηνών, να επιτρέψη ελευθεριώτερον την υλοτομίαν προς εξασφάλισιν της ξυλείας και ανθράκων και να καταργήση εν ανάγκη τους φόρους αυτών, να αυξηθώσι τα μέσα συγκοινωνίας και να ελλατωθώσι τα ναύλα, να ληφθώσι μέτρα προς περιορισμόν των υπερβολικών αξιώσεων των βαρκάρηδων, μαουννιέριδων, καρραγωγέων και χαμάληδων, να καταπολεμηθώσι τα τραστ, τα οποία ομαδικώς και εκ συνεννοήσεων κανονίζουν τιμάς πωλήσεων με υπερβολικό κέρδος».
Η άποψη του Μακρή έγινε δεκτή, παρά την παρέμβαση του Βελλίδη της Μακεδονίας, ο οποίος πρότεινε κάθε Σωματείο να μελετήσει και να καθορίσει τις οικονομικές θυσίες που μπορούν να κάνουν τα μέλη τους, ώστε να περιοριστεί η ακρίβεια και αυτές οι…θυσίες να υποβληθούν προς την κυβέρνηση. Η πρόταση Βελλίδη δεν έγινε αποδεκτή λόγω του χρόνους που χρειαζόταν για να έχει αποτέλεσμα, σε ένα πρόβλημα που επείγει.
Στη φωτογραφία: Χαμάληδες με σαμαράκια μεταφοράς εμπορευμάτων και μπάλες καπνού στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις αρχές του 20ου αιώνα.