Καλημέρα σας!
Τελευταία ημέρα της προεκλογικής περιόδου η σημερινή. Αύριο είναι η ημέρα της περισυλλογής και μεθαύριο την πράξης, δηλαδή της ψηφοφορίας. Μία πρόχειρη αποτίμηση θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι εβδομάδες που πέρασαν από την προκήρυξη των εκλογών ήταν εξαιρετικά φτωχές σε πολιτική ύλη. Νέες ιδέες δεν ακούστηκαν από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, ενώ τα μικρότερα απέδειξαν για μία ακόμη φορά ότι μπορούν να λένε ελεύθερα οτιδήποτε, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι κανείς δεν θα τους ζητήσει τα ρέστα, αφού δεν θα κυβερνήσουν. Τα καινούρια ζητήματα, η ατζέντα του 21ου αιώνα, στο ρυθμό την οποίας δονείται ο πλανήτης –για παράδειγμα το μέλλον της εργασίας, το νέο εκπαιδευτικό τοπίο, η επέλαση της ψηφιακότητας, το οριακό σημείο στο οποίο βρίσκονται τα περιβαλλοντικά θέματα, οι ευκαιρίες που δημιουργούνται και οι κίνδυνοι που απορρέουν από την διάδοση της τεχνητής νοημοσύνης, οι δυνατότητες της ευφυούς γεωργίας, ακόμη και οι νέες γεωστρατηγικές παράμετροι ως απόρροια του πολέμου στην Ουκρανία- δεν μπήκε ούτε καν εν μέρει πάνω στο τραπέζι των πολιτικών συζητήσεων.
Ως γνωστόν οι ψηφοφόροι εν πολλοίς επιλέγουν με βάση την καθημερινότητα, τα εισοδήματα και το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά εάν οι πολιτικοί ταγοί δεν τους εξηγήσουν τη σημασία των μεγάλων θεμάτων για αυτήν καθαυτή την καθημερινότητα και την πρόοδο των ίδιων και των παιδιών τους, ποιος περιμένουν να το κάνει; Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων; Τα κοινωνικά δίκτυα; Ή μήπως το πεζοδρόμιο και τα καφενεία, που η σημασία τους στις εκλογές συρρικνώνεται διαρκώς; Εντάξει λοιπόν! Ο Μητσοτάκης θα πατάξει την ακρίβεια, θα συνεχίζει να ενισχύει τους λογαριασμούς ρεύματος, να μειώνει τις ασφαλιστικές εισφορές και να υλοποιεί μεγάλα έργα! Και ο Τσίπρας θα μειώσει τον ΦΠΑ και τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης –ίσως και να τους μηδενίσει!-, θα ρυθμίσει τα δάνεια όχι μόνο σε 120 αλλά μπορεί και σε 1200 δόσεις, ενώ θα περιορίσει –και γιατί να μην απαγορεύσει παρακαλώ;- τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, δεύτερης κατοικίας, εξοχικής κατοικίας, παραθαλάσσιας κατοικίας, ορεινής κατοικίας, ιδιόκτητης κατοικίας, νοικιασμένης κατοικίας. Κι όλα αυτά με έναν νόμο κι ένα άρθρο ή μάλλον με μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Με όλα αυτά δεν είναι σαφές ότι για την Ελλάδα στις 22 Μαΐου ανατέλλει μια καλύτερη εποχή; Τόσο καλύτερη, που ίσως να είναι πρέπον να κάνουμε εκλογές πιο συχνά; Το ότι –επίσης με όλα αυτά τα… θαυμαστά- η χώρα αρνείται να διαβεί το κατώφλι του 21ου αιώνα καταγράφεται ως απλή λεπτομέρεια…
Αχρείαστη παράσταση στο μετρό
Η παράσταση που έδωσε χθες, τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, στο μετρό ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ ήταν σίγουρα καλύτερη από την αντίστοιχη… μουσαμαδένια του Αλέξη Τσίπρα προ τετραετίας, όταν ήταν εκείνος πρωθυπουργός, αλλά μάλλον ήταν αχρείαστη. Η κατασκευή του μετρό έχει πληγώσει τόσο πολύ τη Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της –σχεδόν 17 χρόνια κρατάει το σίριαλ κι αν βάλουμε τη συνολική συζήτηση τρεις δεκαετίες- που το μόνο ανεκτό από εδώ και πέρα είναι η ανακοίνωση της ακριβούς ημερομηνίας έναρξης των εμπορικών δρομολογίων. Μέχρι τότε το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι εμπλεκόμενοι γύρω από το θέμα είναι να σιωπούν και να δουλεύουν. Σε αυτή τη φάση δεν έχει σημασία ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο για την πολύχρονη καθυστέρηση. Οι πολίτες της Θεσσαλονίκης διαθέτουν μνήμη, έχουν κρίση και –κυρίως- γνωρίζουν από πρώτο χέρι ανθρώπους και καταστάσεις. Πότε ξεκίνησε το μετρό. Πόσο γρήγορα έτρεξαν τα έργα σε κάθε περίοδο. Για πόσο χρόνο παρέμειναν «παγωμένα». Ποιοι άνθρωποι και ποιες καταστάσεις ευθύνονται για τις καθυστερήσεις. Τα ξέρουν καλά, επειδή τα έζησαν. Άλλωστε το συγκεκριμένο θέμα έχει συζητηθεί τόσο πολύ και για τόσα πολλά χρόνια στην πόλη, που –χωρίς υπερβολή- στο θεωρητικό του σκέλος έχει εξαντληθεί. Εκείνο που μετράει από εδώ και πέρα είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή η ολοκλήρωση του έργου και η λειτουργία του μετρό. Δεν χρειάζεται κανείς να ξύνει πληγές. Δεν κάνει καλό σε κανέναν. Ούτε στη Θεσσαλονίκη, ούτε σε αυτόν που τις ξύνει.
Η… γκάφα Κατρούγκαλου
Ο συνταγματολόγος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και μεγαλοδικηγόρος, Γιώργος Κατρούγκαλος, εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2014 και στη συνέχεια βουλευτής το 2015. Μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 τοποθετήθηκε υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης & Κοινωνικής Αλληλεγγύης για περίπου 14 μήνες. Είναι ο δημιουργός ενός νόμου που φέρει το όνομά του και από τον οποίο πολλοί είχαν κι εξακολουθούν να έχουν παράπονα. Εξομοίωσε προς τα κάτω ανθρώπους με πολύ διαφορετικά εργασιακά χαρακτηριστικά, -για παράδειγμα διαφορετικό χρόνο εργασίας-, μείωσε συντάξεις μέσω της περίφημης «προσωπικής διαφοράς» και υπαλληλοποίησε ως προς το ύψος των εισφορών τους ελεύθερους επαγγελματίες, αυξάνοντας υπέρμετρα τις εισφορές τους.
Χωρίς αμφιβολία η θητεία του ως υπουργός Εργασίας κλπ. σφράγισε την πολιτική καριέρα του κ. Κατρούγκαλου, υπό την έννοια ότι ακόμη ασκείται κριτική για τις ρυθμίσεις που επέβαλε. Αν και ο νόμος Κατρούγκαλου σε σημαντικό βαθμό τροποποιήθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση, οι συνέπειες που παράγει τον επαναφέρουν διαρκώς στην επικαιρότητα. Εξ αντανακλάσεως, λοιπόν, ο ίδιος είναι υποχρεωμένος να τον υπερασπίζεται, έστω κι αν οι περισσότερες διατάξεις του δεν ισχύουν. Κάπως έτσι έπεσε στην παγίδα ή μάλλον έκανε τη γκάφα, τρεις μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές της Κυριακής να αποδεχθεί ως ένα σενάριο σε περίπτωση που το κόμμα του κληθεί να κυβερνήσει, την επαναφορά των ρυθμίσεων και κυρίως την αύξηση των εισφορών των επαγγελματιών στο 20% του εισοδήματος τους.
Καλύτερο δώρο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τη Νέα Δημοκρατία και τον σημερινό υπουργό Εργασίας, Κωστή Χατζηδάκη, δεν θα μπορούσε να έχει κάνει. Ούτε καλύτερη στιγμή για τους αντιπάλους του να πει όσα είπε θα μπορούσε να βρει. Το άγχος της προβολής που θα εξασφαλίσει την επανεκλογή; Πεποιθήσεις από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί; Ανάγκη να υπερασπιστεί την κορυφαία (sic) πολιτική στιγμή του; Ότι κι αν συμβαίνει –ενδεχομένως και λίγο απ’ όλα- η… γκάφα Κατρούγκαλου είναι βέβαιον ότι έχει επηρεάσει κάποιους. Ίσως όχι πολλούς, αλλά σίγουρα ορισμένους αμφιταλαντευόμενους, οι οποίοι φαίνεται ότι ακόμη υπάρχουν, μόλις λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Κυρίως όσοι ζυγίζουν την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ του σήμερα, δεν είναι οι ίδιοι του 2015. Διότι «έπαθαν κι έμαθαν». Όσο για το σενάριο – δικαιολογία των συνεργατών του ότι δήθεν ζορίστηκε από τις πιεστικές ερωτήσεις και την επιμονή των δημοσιογράφων που τον… παρέσυραν δεν μπορεί να ισχύει. Διότι ο κ. Κατρούγκαλος εκτός από υπουργός Εργασίας κλπ. διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα. Μια θέση που –το λιγότερο- απαγορεύει σε όποιον την κατέχει να πανικοβάλλεται και να μην ελέγχει τα λόγια του. Μάλλον τα πράγματα είναι πιο απλά κι ανθρώπινα. Ο καθένας αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί τις πράξεις του. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για κάτι τέτοιο από το να δηλώνει ότι θα τις επαναλάβει εάν του δοθεί η ευκαιρία; Διότι η αποδοχή του λάθους χρειάζεται γενναιότητα, χαρακτηριστικό που ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας σπανίζει.