Στην εκδήλωση του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος για τη βράβευση διακεκριμένων επιχειρήσεων της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου, που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο THE MET το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης στο σύντομο χαιρετισμό του είπε στην ουσία ένα πράγμα. Ζήτησε από την ελληνική κοινωνία να αγαπήσει τους επιχειρηματίες και τις επιχειρήσεις, ως δημιουργικούς ανθρώπους και φορείς παραγωγής πλούτου. Να αποποινικοποιήσει στη συνείδηση της το κέρδος και τη διαδικασία που κινεί την οικονομία, δημιουργεί απασχόληση και αιμοδοτεί τα δημόσια έσοδα.
Αυτή δεν είναι η πρώτη παρέμβαση του Γιάννης Μπουτάρη στο θέμα. Το έχει θέσει ξανά στο παρελθόν ο δήμαρχος πολλές φορές και με διάφορους τρόπους. Άλλωστε ο ίδιος είναι επιχειρηματίας μια ολόκληρη ζωή, οπότε καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Και ξέρει πολύ καλά τι λέει, μιλώντας στην ουσία για ένα από τα βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Τις ιδεοληψίες, που δεν τις επιτρέπουν συχνά να σταθμίσει ψύχραιμα, λογικά και δημιουργικά τις καταστάσεις. Με καταστροφικά αποτελέσματα αρχικά για τα άτομα και στο τέλος της ημέρας για την κοινωνία, αλλά και το ίδιο το κράτος.
Το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων στην Ελλάδα είναι πρόβλημα πρωτίστως για τους ίδιους, που αγωνιούν καθημερινά για την επιβίωση. Δευτερευόντως, όμως, το πρόβλημα μετατίθεται στο κοινωνικό σύνολο μέσω της οικονομικής αδυναμίας των ασφαλιστικών ταμείων που στερούνται εισφορών, της μείωσης των κρατικών εσόδων αφού δεν υπάρχουν εισοδήματα για να εισπραχθούν φόροι, του περιορισμού της κατανάλωσης που οδηγεί σε μεγαλύτερη ανεργία και λιγότερα δημόσια έσοδα. Όσο περισσότεροι κρίκοι της αλυσίδας σπάνε, χωρίς να αποκαθίστανται, τόσο το σύστημα χαλαρώνει και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται.
Αυτή την πραγματικότητα αρνείται να δει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Με βεβαιότητες και υπεραπλουστεύσεις, που δεν έχουν αντίκρισμα. Με καλούς και κακούς, οι ρόλοι των οποίων δεν είναι ξεκαθαρισμένοι. Με πλούσιους και φτωχούς, λες και ήταν ποτέ και πουθενά αλλιώς τα πράγματα.
Χθες 13 Δεκεμβρίου ήταν μία από τις Κυριακές που η αγορά ήταν ανοιχτή. Έτυχε να έχει καλό καιρό και να βρισκόμαστε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, που ακόμη και στην Ελλάδα της κρίσης θεωρείται εορταστική περίοδος. Ότι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τον καθένα. Έτσι πολλοί κατέβηκαν στο εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, που έχει βάλει τα καλά του, ενώ στην πόλη κατέφθασαν και αρκετοί επισκέπτες από τις γύρω περιοχές. Οι έμποροι ξεκίνησαν τη μέρα τους με προσδοκία κι ελπίδα. Κι όμως κάποιοι δεν το… άντεξαν. Βγήκαν στο δρόμο, οργάνωσαν διαδήλωση, κυκλοφόρησαν για μία περίπου ώρα στους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, φώναξαν συνθήματα κατά των πολυεθνικών, παρέδωσαν τα κομματικά και συνδικαλιστικά τους διαπιστευτήρια, εκτόνωσαν την κοινωνική τους μνησικακία και δημιούργησαν πρόσθετο πρόβλημα στην πρόσβαση και στις μετακινήσεις. Με πρόσχημα τα εργασιακά δικαιώματα δε ζητούν καλύτερες ρυθμίσεις και αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου, αλλά παύση δραστηριοτήτων. Η τροχαία αναγκάστηκε να εκτρέψει την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα πολλοί να ταλαιπωρηθούν αδίκως. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είναι, δα, και το λειτουργικότερο σημείο στον πλανήτη.
Συμπέρασμα: πολλοί απορρίπτουν την επιχειρηματικότητα χωρίς να προτείνουν άλλο ρεαλιστικό τρόπο λειτουργίας της οικονομίας.
Εκφράζουν τις απόψεις τους με πολλούς τρόπους, ανάμεσά τους υπονομεύοντας την αγορά –όπως έγινε χθες στη Θεσσαλονίκη. Προτρέπουν όχι μόνο τους εργαζόμενους να μην δουλέψουν, αλλά και τους καταναλωτές να μην ψωνίσουν. Τοκίζουν πάνω στη διαφορετικότητα της Κυριακής για να πετύχουν μια μικρή νίκη, που ακόμη κι αν έρθει στην πράξη δεν σημαίνει τίποτα.
Σε αντίθεση με τη ζημία που προκαλούν, κυρίως στους μικρότερους του εμπορίου που έχει κτυπήσει σκληρά η κρίση, αλλά και στους καταναλωτές. Και όχι –βέβαια- στις πολυεθνικές, για τις οποίες όπως όλοι γνωρίζουν εκτός από την Κυριακή υπάρχουν η Δευτέρα, η Τρίτη, η Τετάρτη, η Πέμπτη, η Παρασκευή και το Σάββατο.