Η κατάσταση ασφυξίας για την αγορά γίνεται ολοένα και πιο οριακή τα τελευταία 24ωρα, με το spread του 10ετούς ομολόγου να καταγράφει νέα ιστορικά ρεκόρ, καθιστώντας τον δανεισμό από δύσκολο έως αδύνατ
Η κατάσταση ασφυξίας για την αγορά γίνεται ολοένα και πιο οριακή τα τελευταία 24ωρα, με το spread του 10ετούς ομολόγου να καταγράφει νέα ιστορικά ρεκόρ, καθιστώντας τον δανεισμό από δύσκολο έως αδύνατο. Όπως είναι φυσικό, αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο στο δανεισμό του ελληνικού δημοσίου, αλλά και των πιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία τους τελευταίους μήνες δίνουν κανονικό «αγώνα», σε καθημερινή βάση, στη διατραπεζική αγορά, για να βρουν την απαραίτητη ρευστότητα. Η προσπάθειά τους όμως αποδεικνύεται συνήθως ατελέσφορη. Κι αυτό γιατί με την αύξηση του κόστους του χρήματος, για οτιδήποτε ελληνικό, να φτάνει στην οροφή και με την σχεδόν καθολική άρνηση των ξένων τραπεζών να δανείσουν τις ελληνικές, όταν προσκομίζουν ως εγγύηση τίτλους του δημοσίου, «λογικό» είναι η πόρτα να παραμένει κλειστή.
Έτσι, η «οδύσσεια» του δανεισμού καταλήγει συνήθως στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία δίνει την απαραίτητη ρευστότητα με προνομιακό επίπεδο. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται ότι έτσι λύνεται το πρόβλημα, το οποίο παραμένει και διογκούται συνεχώς. Γι’ αυτό και οι Έλληνες τραπεζίτες φέρονται τουλάχιστον να συντάσσονται με την άποψη της άμεσης προσφυγής στο σχέδιο διάσωσης, γιατί ενδεχομένως έτσι να χαλαρώσει ο κλοιός της ασφυξίας γύρω από τη ρευστότητα της αγοράς.
Έτσι, η «οδύσσεια» του δανεισμού καταλήγει συνήθως στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία δίνει την απαραίτητη ρευστότητα με προνομιακό επίπεδο. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται ότι έτσι λύνεται το πρόβλημα, το οποίο παραμένει και διογκούται συνεχώς. Γι’ αυτό και οι Έλληνες τραπεζίτες φέρονται τουλάχιστον να συντάσσονται με την άποψη της άμεσης προσφυγής στο σχέδιο διάσωσης, γιατί ενδεχομένως έτσι να χαλαρώσει ο κλοιός της ασφυξίας γύρω από τη ρευστότητα της αγοράς.