Ποιο ήταν και παραμένει το βασικό ζητούμενο για την ελληνική οικονομία, ως προς την επόμενη μέρα της; Η «καθαρότητα», που είναι το ζητούμενο για τη βιωσιμότητα του χρέους. Όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν όλοι όσοι έχουν γνώση της κατάστασης, αυτός ο στόχος τελικώς δεν προέκυψε, παρά μόνο σε κάποιο μικρό βαθμό, μέχρι σήμερα.
Κι αυτό γιατί οι επενδυτές γνωρίζουν τώρα ότι μπορεί να παραταθούν οι μέσες σταθμισμένες ωριμάνσεις των ομολόγων κατά 15 χρόνια, αλλά μπορεί και κατά... 0 χρόνια.
Γνωρίζουν, ακόμη, ότι θα υπάρξει ένας μηχανισμός σύνδεσης των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους με τον ρυθμό ανάπτυξης (όσο χαμηλότερη ανάπτυξη τόσο μεγαλύτερη ελάφρυνση), αλλά το πώς θα λειτουργεί θα το μάθουν μετά το τέλος του προγράμματος, το 2018. Το τελικό συμπέρασμα;
Δεν είναι σίγουρο ότι όλα αυτά τους καθησυχάζουν αρκετά ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους ώστε να υποδεχθούν με ανοιχτές αγκάλες –και χαμηλά επιτόκια– τα ελληνικά ομόλογα.
Πολύ περισσότερο που το ΔΝΤ εξακολουθεί να διατηρεί τις επιφυλάξεις του και να μη συμμετάσχει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα και η ΕΚΤ δεν φαίνεται έτοιμη ακόμη να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο QE. Ετσι, η προοπτική ενός νέου μνημονίου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παραμένει ανοικτή.
Κι αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης για την χώρα, ανεξαρτήτως της κυβέρνησης που θα κληθεί να το δεχθεί και να το ψηφίσει...