Είναι προφανές ότι ο κάθε άνθρωπος προσαρμόζει τον τρόπο της ζωής του αναλόγως της κοσμοθεωρίας την οποία υιοθετεί. Όταν όμως την κοσμοθεωρία - ιδεολογία την αναγάγει σε δόγμα, άνευ δηλαδή ουδεμιάς παρεκκλίσεως, τότε προφανώς δημιουργούνται προβλήματα.
Ο μεμονωμένος δογματικός άνθρωπος αδυνατεί να ενταχθεί στην υπάρχουσα κοινωνία, η οποία ακολουθεί δοκιμασμένες πρακτικές συμπεριφοράς, και παραμένει «ακοινώνητος», στο περιθώριο. Όταν όμως είναι πολλοί οι δογματικοί, τότε ασκούν αφόρητη πίεση στην κοινωνία η οποία είτε υποτάσσεται, είτε αντιστέκεται αποβάλλοντας τους «ακοινώνητους».
Αυτή είναι η περίπτωση στην οποία καλείται η ελληνική κοινωνία να τοποθετηθεί. Αιφνιδίως και ανεξηγήτως, προωθήθηκε ένα κόμμα που βρισκόταν στα όρια της κοινοβουλευτικής ανυπαρξίας και ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν το κόμμα θα προσαρμοστεί στις ανάγκες και απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, ή θα επιβάλει την τριτοκοσμική ιδεολογία του, δοκιμασμένη και αποτυχούσα παταγωδώς;
Βεβαίως, είναι κοινώς παραδεκτό ότι ο κοινοβουλευτισμός, υπό οιαδήποτε μορφή, δεν αποτελεί το άριστο πολίτευμα, αλλά ακολουθεί τον κανόνα του «μη χείρον βέλτιστον». Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ισχυροί της γης υποκρίνονται ότι μπορεί να κυβερνηθούν οι Ασιάτες ή οι Αφρικανοί υπό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, και υποστηρίζουν ότι θα το επιβάλουν με βομβαρδισμούς και καταστροφές των χωρών. Φυσικά και παραπλανούν.
Άλλωστε, ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του, ποτέ δεν έγραψε ότι υπάρχει άριστο πολίτευμα. Αλλά διαχωρίζει τα πολιτεύματα σε καλά αυτά που υπηρετούν τον λαό, και σε κακά αυτά που υπηρετούν τους άρχοντες, ανεξαρτήτως της μορφής τους. Επομένως, κατάλληλο είναι το πολίτευμα εκείνο που προσιδιάζει στον χαρακτήρα ενός λαού, στις συνθήκες της εποχής, ή στην αναγκαιότητα.
Αυτός που θα θελήσει να επιβάλει πολίτευμα συμφώνως προς τις ιδεοληψίες του, παραγνωρίζοντας τα ανωτέρω, ικανοποιεί απλώς προσωπικά εφηβικά συμπλέγματα. Κανένας σύγχρονος λαός δεν μπορεί να ζήσει εκτός της κοινωνίας που απαρτίζουν οι σύγχρονοι λαοί (ο Αριστοτέλης είχε πει ότι εκτός κοινωνίας βρίσκονται οι θεοί ή τα θηρία).
Το σημερινό πρόβλημά μας είναι δευτερευόντως οικονομικό. Είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό, επειδή ο λαϊκισμός και το πολιτικό κόστος των αστών πολιτικών των τελευταίων ετών εμπόδισε την εμφάνιση μεταρρυθμιστικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να επιλέξει ο λαός διαφορετική πορεία.
Μόνο που, η προσπάθεια επιβολής των ιδεολογικών αντιλήψεων της σημερινής κυβέρνησης, σε έναν κόσμο στον οποίο -μας αρέσει, δεν μάς αρέσει- είμαστε ενταγμένοι, έρχεται σε σύγκρουση με τα καθιερωμένα. Ενδεχόμενη αλλαγή τους φέρει την Ελλάδα εκτός της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ ενδεχόμενη αλλαγή πλεύσης από τον ιδεολογικό δογματισμό, φέρει το κυβερνητικό κόμμα σε περιδίνηση.
Η προσπάθεια της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να συνταιριάξει την ιδεολογία της με την σύγχρονη πορεία της χώρας δεν μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα. Προφανώς και κάποιες αλλαγές μπορούν να επισυμβούν, έως εκεί όμως που είναι ανεκτά τα όρια. Άλλωστε, για να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι που θα αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Υπάρχουν πολλά εξωθεσμικά κέντρα που αποφασίζουν για μας.
Αυτό δεν σημαίνει πως δε πρέπει να ανατραπεί μια κατάσταση που δεν υπηρετεί τον λαό. Αλλ’ αυτό γίνεται με σύνεση, με προσεκτικά βήματα και υπευθυνότητα. Όταν επιχειρείται η προσαρμογή της σύγχρονης πραγματικότητας να μπει στα ιδεολογικά καλούπια του προηγούμενου αιώνα, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος.