Το μεγάλο ερώτημα, που εδώ και καιρό παραμένει αναπάντητο είναι ένα: Γιατί η Ελλάδα παραμένει σε μνημόνιο για οκτώ συναπτά έτη, ενώ η Κύπρος βγήκε από αυτή την επώδυνη διαδικασία πριν συμπληρωθεί καλά - καλά μια τριετία;
Πέραν των προφανών απαντήσεων, που έχουν δοθεί κατά καιρούς, σχετικά με την πολιτική βούληση, που υπήρχε στη Λευκωσία, αλλά όχι στην Αθήνα, για τολμηρά βήματα με πολιτικό κόστος που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση,, υπάρχουν και ορισμένες επιμέρους, αλλά εξίσου κρίσιμες διαφορές, όπως:
α) Το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, στην περίπτωση της Ελλάδας ήταν διπλάσιο της Κύπρου, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χρειάζεται διπλάσια δόση μέτρων λιτότητας που στην πορεία επέφεραν μεγαλύτερη ύφεση, η οποία από κάποια στιγμή και μετά, λόγω κακής «δοσολογίας» έγινε ανεξέλεγκτη.
β) Στον τραπεζικό κλάδο, η Κύπρος είχε να αντιμετωπίσει μια πολύ προβληματική κατάσταση στον τραπεζικό τομέα και στην αγορά ακινήτων. Στην Ελλάδα η τραπεζική κρίση ήρθε πολύ αργότερα ως συνέπεια της δημοσιονομικής κρίσης και προκλήθηκε από το PSI και τα δύο κύματα απόσυρσης καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Επιπλέον, η διόρθωση των προβλημάτων του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Κύπρο δεν καθιστούσε αναγκαία μεγάλη δόση δημοσιονομικής λιτότητας, όπως χρειάσθηκε στη χώρα μας.
γ) στο μεταξύ, στην κυπριακή κρίση, η Ευρωζώνη είχε προλάβει να αναπτύξει σημαντικές άμυνες, ενώ η οικονομία της είχε ανακάμψει από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.
Αν συνυπολογισθεί και το γεγονός ότι στην Κύπρο όλα τα κόμματα συστρατεύθηκαν για να βγει η χώρα από την κρίση, ενώ στην Ελλάδα κάτι τέτοιο αποτελεί ακόμα όνειρο θερινής νυκτός, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η χώρα μας είναι ακόμα στο «σκοτάδι».