Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που θα γράψω -και μάλιστα με αφορμή την εορτή της Ανάστασης- ότι, επειδή η ανάσταση προϋποθέτει θάνατο, αν θέλουμε πράγματι την Ανάσταση της Πατρίδας μας, πρέπει πρώτα να σκοτώσουμε την σαπίλα που έχει κατακλύσει την κοινωνία μας. Χωρίς τον θάνατό της, ανάσταση δεν θα υπάρξει.
Για να υπάρξει επομένως ανάσταση πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος. Στη ζωή, στη φύση, παντού. Ακόμη και στις κοινωνίες. Μόνο που, επειδή δεν συμβιβαστήκαμε με την ιδέα, αντί για αναγέννηση προτιμούμε τις… επισκευές. Αλλά σε σαθρά θεμέλια.
Είπε ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος εχθές, πως με την Ανάσταση σηματοδοτείται η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως. Μεγάλη αλήθεια, απόλυτα συνυφασμένη με τον ελληνικό τρόπο ζωής, όπου χιλιάδες χρόνια πριν οι προ-παππούδες ανάσταιναν την φύση βγάζοντας στο φως την Περσεφόνη από την σκοτεινιά του Άδη.
Επί 400 χρόνια οι σκλαβωμένοι Έλληνες, όταν πλησίαζε η Λαμπρή -έτσι αποκαλούσαν την μεγάλη γιορτή, επειδή ακριβώς σηματοδοτούσε τον ερχομό του φωτός με όλη την λαμπρότητά του-, εύχονταν ο ένας στον άλλον «Καλή Ανάσταση» και ταυτόχρονα μειδιούσαν με νόημα για να υποδηλώσουν ότι εύχονταν ταυτόχρονα και ανάσταση του Γένους.
Ο μακαρίτης, πάλαι ποτέ διευθυντής του Πειραματικού Θεσσαλονίκης Ιωάννης Ξηροτύρης σε ερώτηση τελειοφοίτων, πότε θα μπορέσει ο τόπος να ιδρύσει κράτος -πέρασαν δεκαετίες από τότε που τέθηκε η ερώτηση, και ποιος ξέρει πόσες άλλες θα περάσουν που θα διατηρεί ακόμη την επικαιρότητά της- απάντησε: Όταν στην κορυφή του κράτους βρεθεί ηγέτης με νοοτροπία αγρότη! Και έσπευσε να εξηγήσει στους έκπληκτους μαθητές του.
Ο αγρότης που περιποιείται το δέντρο της αυλής του (το ποτίζει, σκαλίζει το χώμα στις ρίζες του, το ραντίζει, το κλαδεύει), όταν διαπιστώσει πως εξακολουθεί να αποδίδει μικρούς, ακατάλληλους καρπούς, το ξεριζώνει και φυτεύει άλλο στη θέση του. Πρώτα σκοτώνει το σάπιο, για να βάλει στη θέση του το υγιές. (Κατά περίεργη συγκυρία, αυτό επιδιώκουν και αριστεριστές της σημερινής κυβέρνησης. Μόνο που σάπια θεωρούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ υγιές το σοβιετικό κράτος).
Σήμερα, με απέλπιδες προσπάθειες επιχειρούμε να κρατήσουμε στη ζωή, κάτι που βρίσκεται μονίμως στην εντατική με σωληνάκια. Έχει νόημα τέτοιου είδους ζωή; Να το αφήσουμε να πεθάνει; Ναι, αρκεί στις στάχτες του να κτίσουμε το σωστό. Δεν είναι τυχαίος ο αρχαιοελληνικός μύθος του φοίνικα που αναγεννιέται από την στάχτη. Η στάχτη υποδηλοί την πλήρη καταστροφή.
Όλο το «μυστικό» επομένως, βρίσκεται στο να συνειδητοποιήσουμε πως οι επιδιορθώσεις δεν ωφελούν, διότι η βλάβη βρίσκεται στα θεμέλια. Αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι αρκεί ένας χρωματισμός της οικοδομής για να ξαναγίνει σταθερή, σίγουρα κάνουμε λάθος και κάποια στιγμή θα το πληρώσουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν επιδιορθώνεται.
Επ’ αυτού συμφωνεί ο ιατροδικαστής του Α.Π.Θ κ. Μ. Τσούγκας, ο οποίος σε διάλεξή του είπε, ότι ελπίδες για επανάκαμψη ενός παιδιού εθισμένου σε ουσίες, έχει μόνον όταν καταλάβει πως έφτασε στον «πάτο». Όσο καιρό νομίζει, ότι μπορεί να ελέγξει την κατάσταση, αυτή θα χειροτερεύει.
Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις -ακόμη και την τελευταία- με μια ελαφρότητα, λέγοντας «έλα, μωρέ, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό». Καλό κάνει, γιατί δεν μας οδηγεί σε κατάθλιψη, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη αν δεν αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεν προσαρμόσουμε τον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα νέα δεδομένα. Οι επισκευές, παρατείνουν απλώς μια μίζερη ζωή.
Προς παρηγορία μας, ας κρατήσουμε τα λόγια του Ζήνωνα: «Αφ’ ης εγενόμην ναυαγός εύρον τον ορθόν δρόμον».