Την κήρυξη σε άγονο του διαγωνισμού πώλησης των δύο θυγατρικών εταιρειών της ΕΒΖ στη Σερβία προτείνει στην Τράπεζα Πειραιώς και στον Ειδικό Εκκαθαριστή της «κακής» ΑΤΕ, με ομόφωνη απόφασή του το Δ.Σ. της εταιρείας.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Voria.gr, η Τράπεζα Πειραιώς πιστώτρια της ΕΒΖ επιμένει στην πώληση των θυγατρικών της Σερβίας.
Μένει να δούμε αν τις επόμενες ώρες η διοίκηση της εταιρείας θα μπορέσει να πείσει την τράπεζα για την ακύρωση του διαγωνισμού και την υιοθέτηση ενός άλλου μοντέλου αξιοποίησης των σερβικών θυγατρικών, που είναι, με σημερινά δεδομένα, το ισχυρότερο asset της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης.
Πάντοτε, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες της Voria.gr, οι προσφορές των τριών υποψηφίων αγοραστών ήταν αρκετά πάνω από την ελάχιστη τιμή προσφοράς, δηλαδή τα 25 εκατ. ευρώ, ενώ η μια βελτιωμένη τιμή που κατατέθηκε (από την MK Group) ήταν στην περιοχή των 50-51 εκατ. ευρώ.
Ωστόσο, σύμφωνα με πηγές της ΕΒΖ, με τις σημερινές συνθήκες αγοράς μια εύλογη τιμή θα ήταν άνω των 80 εκατ. ίσως και άνω των 90 εκατ. ευρώ από τη στιγμή που τα δύο εργοστάσια της Σερβίας είχαν λειτουργικά κέρδη 24,5 εκατ. ευρώ.
Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές, τα 25 εκατ. του ελαχίστου τιμήματος προσφοράς είχαν σταθμιστεί με συνθήκες του 2015 όταν το ένα εργοστάσιο της Σερβίας ήταν κλειστό και το άλλο είχε ζημίες, γι΄ αυτό και η τιμή πακέτο των 25 εκατ. δεν αποτελεί εύλογο τίμημα με σημερινά δεδομένα.
Γεγονός είναι ότι οι κρίσιμες αποφάσεις για την ΕΒΖ λαμβάνονται από τον εκκαθαριστή της "κακής" ΑΤΕ, που είναι ο βασικός μέτοχος της Βιομηχανίας αλλά και την Τράπεζα Πειραιώς που είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης αφού σε αυτήν οφείλει η ΕΒΖ συνολικά 165 εκατ. ευρώ, ποσό για το οποίο είναι δεσμευμένα τα περιουσιακά της στοιχεία.
Η ΕΒΖ συνεχίζει να ισορροπεί επί ξυρού ακμής, με την παρούσα διοίκηση να προσπαθεί να υπηρετήσει μία πολιτική απόφαση που δεν είναι άλλη από την στήριξη της τευτλοκαλλιέργειας στην Ελλάδα, όταν η Εταιρεία, για να παραμείνει σε λειτουργία χρειάζεται οπωσδήποτε χρηματοδοτήσεις από την Πειραιώς, η οποία, όπως και οι υπόλοιπες συστημικές τράπεζες, έχει πρωτεύοντα στόχο τη μείωση των προβληματικών της δανείων.
Όπως υποστηρίζουν στην ΕΒΖ, εάν η Τράπεζα συμφωνήσει με την κήρυξη του διαγωνισμού σε άγονο, αυτό θα απαιτήσει τη λήψη πολύ δραστικότερων μέτρων μείωσης των δαπανών της ΕΒΖ, νέες μειώσεις στο μισθολογικό κόστος, μείωση του μεταφορικού κόστους (σ.σ φέτος υπολογίζεται ότι θα είναι μικρότερο κατά 14,5%), αλλά και μείωση του ενεργειακού κόστους, κάτι που όμως σε πρώτη φάση θα απαιτήσει και επενδύσεις.
Η ΕΒΖ βρέθηκε στην δυσχερέσταση θέση που είναι σήμερα, υπερχρεωμένη, αφ' ενός γιατί συνέχισε όλα τα προηγούμενα χρόνια να λειτουργεί "σαν μία ΔΕΚΟ της δεκαετίας του '80" αλλά και λόγω της οικονομικής διαχείρισης των προηγουμένων ετών, που είχε σαν αποτέλεσμα οι απαιτήσεις της εταιρείας έναντι τρίτων να φτάσουν σε περίπου 90 εκατ ευρώ και "σε 65 εκατ ευρώ μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων ετών", όπως έχει τονιστεί από μέλος της σημερινής διοίκησης.
Αν γίνουν δεκτές οι προτάσεις της διοίκησης της ΕΒΖ, θα πρέπει να αναμορφωθεί το παραγωγικό μοντέλο λειτουργίας και να μειωθεί το παραγωγικό κόστος κάτω και από τα 740 ευρώ/τόνο. Τα ζαχαρουργεία δεν θα μπορούν να λειτουργούν παράγοντας ζημίες, κάτι που ευθέως συνδέει τη λειτουργία τους με τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και το μεταφορικό κόστος, γιατί ως γνωστό, ένα πρόβλημα της ΕΒΖ είναι η διασπορά της καλλιέργειας ( από Έβρο, μέχρι Δομοκό, Δυτική Μακεδονία αλλά και Θεσσαλία).
Αυτό που έχει υποστηριχθεί από πλευράς διοίκησης είναι, ότι η ΕΒΖ, μπορεί να έχει παρόν και μέλλον στα Βαλκάνια, Νότια και Δυτικά και εν΄όψει της απελευθέρωσης της Αγοράς Ζάχαρης της ΕΕ. Το μέλλον αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί από την καλλιέργεια τεύτλων και την παραγωγή ζάχαρης αλλά και από την αξιοποίηση των υποδομών της Εταιρείας σαν κέντρου logistics για την εμπορία του προϊόντος.
Στο πλαίσιο της μεγάλης προσπάθειας που πρέπει να γίνει για να μπορέσει, ενδεχομένως, να κρατηθεί η ΕΒΖ στην αγορά- μέχρι να ολοκληρωθεί η εκκαθάριση της πρώην ΑΤΕ - θα πρέπει διοίκηση της Εταιρείας αλλά και το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να πείσουν τον αγροτικό κόσμο να επιστρέψει στην τευτλοκαλλιέργεια γιατί τα 65.000 στρέμματα που φέτος σπάρθηκαν με τεύτλα, δεν επαρκούν.