Το ανησυχητικό ερώτημα των καιρών είναι κατά πόσο θα εξακολουθεί να υφίσταται η Ενωμένη Ευρώπη, με τα σημάδια διάλυσης να εμφανίζονται απειλητικά στον ορίζοντα. Φοβούμαι πως το ερώτημα έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. Στην πραγματικότητα χρειάζεται να διευκρινισθεί κατά πόσο θα μείνουν ενωμένα τα ήδη υφιστάμενα κράτη ως ξεχωριστές οντότητες.
Το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης, όνειρο ήταν και πάει. Ακόμη κι αν ξεπεράσει την τωρινή κρίση τα θεμέλιά της έχουν διαβρωθεί. Είναι θέμα χρόνου επομένως, πότε θα μπει η υπογραφή στο αγγελτήριο θανάτου της.
Εκείνο που δεν συζητιέται, και που θα είναι το επόμενο χτύπημα, είναι αυτό που πάρα πολλές φορές έχω αναδείξει σ’ αυτήν την στήλη. Όχι την διάλυση της Ε.Ε. αλλά των ίδιων των κρατών, σε μικρά αδύναμα, ευκολοεξουσίαστα προτεκτοράτα. Τι άλλο πρέπει να συμβεί ώστε να δουν οι αναλυτές λίγο μακρύτερα;
Κατ’ αρχάς, ως προς την Ε.Ε. προφανώς και βρίσκεται υπό διάλυση, λόγω έλλειψης ηγετών. Αποδείχθηκε πως δεν υπάρχουν ηγέτες, αλλά διαχειριστές της εξουσίας, οι οποίοι δεν διακρίνονται μεταξύ τους λόγω ικανοτήτων που μπορεί να έχει ο καθένας, αλλά λόγω της δυναμικής των χωρών τους (από άποψη γεωστρατηγικής) και των καθηκόντων που τους έχουν αναθέσει.
Αν φερ’ ειπείν η Βρετανία, η οποία σκωπτικώς εξακολουθεί ακόμη να αποκαλείται Μεγάλη, δεν αποτελούσε «το μάτι και το αυτί» των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα την είχαν αφήσει να διαλυθεί προ καιρού. Ούτε θα δημιουργούσαν τόσα κρατίδια στα Βαλκάνια, διαλύοντας την Γιουγκοσλαβία, αν δεν υπήρχε ο φόβος της στενής σύνδεσής της με την Ρωσία, με Βαλκάνιους ηγέτες πρότυπα διαφθοράς.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως εμφανίζεται πλέον, με τις αναταραχές στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών, που τώρα είναι απλώς το προοίμιο των μελλόντων συντόμως να προκύψουν εθνοτικών - θρησκευτικών συγκρούσεων. Αν δεν κατανοήσουμε ότι τίποτε δεν γίνεται τυχαίο στην πολιτική (κι αν τύχει και συμβεί, γρήγορα επαναφέρεται ο συρμός στις ράγιες), και αναλύσουμε τι συμβαίνει σε κάθε χώρα, θα ήμαστε ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε σοβαρές μελλοντικές καταστάσεις στην πατρίδα μας.
Ο Peter Hammond στο εξαιρετικά διαφωτιστικό του βιβλίο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), του οποίου αποσπάσματα παρέθεσε στο δικό του βιβλίο «Προσφυγιά ή "εισβολή";», ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, γράφει πως όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και "πολιτικά ορθές" κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους, κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.
Μόλις ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2-5 % αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (π.χ. οι Ρομά, οι οποίοι άθρησκοι επί αιώνες, αιφνιδίως ασπάζονται ομαδόν τον ισλαμισμό). Οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας.
Προβάλλονται φερ’ ειπείν μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού "καθαρού" (halal) με ισλαμικούς όρους φαγητού στα σχολεία. Την ίδια στιγμή αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την Σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί.
Τα ανωτέρω συμβαίνουν ήδη στις βορειοευρωπαϊκές χώρες. Και όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των μουσουλμάνων ξεπερνά το 10 %, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση. Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους ισλαμιστές απαντάται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ και Αμστερνταμ για κάποιο φίλμ).
Τι κρατά μια ομάδα ενωμένη; Μόνον ο κοινός σκοπός δεν αρκεί, επειδή μόλις επιτευχθεί ο δεσμός διαταράσσεται. Κοινά οράματα απαιτούνται, και αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ομάδας. Όμως, μας διαφήμισαν τον πολυπολιτισμό ως πανάκεια, αλλά τα αποτελέσματα τα είδαμε στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες, όπου τα προβλήματα δημιουργούνται από μετανάστες τρίτης γενιάς, και όχι κοινωνικά καταπιεσμένους.