Η ανυπαρξία συγκεκριμένης πολιτικής στο Κυπριακό, επί μακρά σειρά ετών, αλλά και η εκ του μακρόθεν παρακολούθηση του ζητήματος υπό των ελλαδικών κυβερνήσεων, οδηγεί σε μια τραγική κατάσταση. Να εκβιάζουν οι Τούρκοι και να πιέζουν αμερικανοβρετανοί προκειμένου να αποφασιστεί λύση, συμφώνως προς τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, και προς βλάβη του κυπριακού λαού.
Υπαίτια θεωρώ αποκλειστικώς την ελληνική πλευρά (ελλαδική και κυπριακή) επειδή διαπραγματεύεται εδώ και δεκαετίες υποκύπτουσα σε έναν τουρκικό εκβιασμό, ο οποίος έπρεπε να λειτουργεί αντίστροφα. Ότι δηλαδή, εάν η ελληνική πλευρά δεν αποδεχθεί τα τουρκικά αιτήματα, τότε τα Κατεχόμενα ή θα αποτελέσουν ανεξάρτητο κράτος ή θα ενσωματωθούν στην Τουρκία.
Δήλωσε εχθές ο αχυράνθρωπος της Άγκυρας, Ακιντζί, παριστάνων τον πρόεδρο ανυπάρκτου κράτους: «Ο Ελληνοκύπριος ηγέτης πρέπει να προετοιμάσει τον εαυτό του και την κοινότητά του για μια ομοσπονδιακή λύση, αν δεν το κάνει, στο μέλλον μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική λύση, όπου δύο ίσα κράτη θα ζουν δίπλα δίπλα».
Πολλές φορές, και όχι μόνον εγώ, έχει τονιστεί ότι το τελευταίο που συμφέρει τους Τούρκους είναι ακριβώς αυτό. Η διχοτόμηση, δηλαδή, της Κύπρου, η οποία θα στερήσει την Τουρκία από όλα τα πλεονεκτήματα που εποφθαλμιά, εξουσιάζοντας όλο το νησί. Τι θα της προσφέρει ένα κομμάτι γης, το οποίο αφενός δεν έχει πρόσβαση στα ενεργειακά αποθέματα, αφετέρου έχει μικρή γεωστρατηγική αξία σε σχέση με το νότιο ελεύθερο τμήμα; Γι’ αυτό ανέφερα ανωτέρω, πως εμείς έπρεπε να απειλούμε την Τουρκία με διχοτόμηση, εάν εξακολουθήσει να αρνείται μια δίκαιη λύση.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, και όλη η υπόθεση λειτουργεί αντιστρόφως εις βάρος μας. Πόσο εξαρτημένοι ή έμφοβοι ή ακατάλληλοι μπορεί να ήσαν όλοι όσοι ασχολήθηκαν με τις διαπραγματεύσεις; Τι στην ευχή συμβαίνει εδώ; Η ελληνική πλευρά απλώς καθυστερεί έναν ήδη αποφασισμένο, από εξωθεσμικά κέντρα, θάνατο της Κύπρου; Πώς δέχονται οι Έλληνες να συζητούν, επί χρόνια, επί προτάσεων όπως αυτή για την οποία έκανε λόγο ο Ακιντζί, ότι θα εργαστούν με τον Αναστασιάδη «για τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής δομής στη βάση της πολιτικής ισότητας». Και εννοεί ότι η πλειοψηφία του 80% ισούται πολιτικά με την μειοψηφία του 20%.
Ποιες είναι οι απαιτήσεις τους, όπως δημοσιεύθηκαν στο πρακτορείο Ανατολού. Εκκινούν από την διακυβέρνηση, απαιτώντας εκ περιτροπής προεδρία. Η ελληνική θέση είναι ότι «η μειοψηφία δεν μπορεί να ζητά να είναι ίση με την πλειοψηφία». Όμως ο Ν. Αναστασιάδης, τον Φεβρουάριο του 2014 είχε αποδεχθεί την ύπαρξη δύο "ισοτίμων μερών".
Το άλλο σημαντικό ζήτημα, το οποίο εμφανίστηκε κατά τις διαπραγματεύσεις του Ιανουαρίου, είναι να γίνουν δεκτές οι "τέσσερις ελευθερίες" για τους Τούρκους πολίτες, όπως αυτές των πολιτών της Ε.Ε. (δηλαδή να μπορούν οι Τούρκοι να εγκαθίστανται, να επιχειρούν και να εργάζονται ελεύθερα στην Κύπρο και σε βάθος χρόνου να έχουν αποικίσει όλο το νησί).
Βεβαίως, αμετακίνητοι είναι οι Τούρκοι και στα δύο αγκάθια, το ζήτημα των Εγγυήσεων και της απομάκρυνσης των τουρκικών στρατευμάτων. Καθίσταται προφανές επομένως, ότι οι Τούρκοι θέλουν να έχουν συγκυριαρχία στο νησί και συνεκμετάλλευση στους υδρογονάνθρακες. Η οποία θα καταστεί απόλυτη κυριαρχία με τον εποικισμό περιθωριακών στοιχείων από την Ανατολία, και την βεβαία μετανάστευση μεγάλου μέρους των Κυπρίων.
Και κοντά σ’ αυτά υπάρχει και ο "πλασιέ" της Άγκυρας, ειδικός σύμβουλος των ΗΕ, Νορβηγός Έιντε, ο οποίος δεν βλέπει τουρκικές απειλές στην Κύπρο αλλά… "ανησυχία".
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, έχει απαξιώσει πλήρως τον κύριο αυτόν, τον οποίο έχει αποκαλέσει "πλασιέ" και "λομπίστα" των Τούρκων, ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς την αντικατάστασή του στο Κυπριακό.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή καταλήγουν στα αποθέματα φυσικού αερίου που βρέθηκαν εκεί.
Αν δεν αλλάξουμε πορεία, δίκαιη λύση για το κυπριακό δεν θα γευθούμε.