Το «καλό βόλι» ήταν, αρχικώς, η ευχή που έδιναν οι Έλληνες πολεμιστές, για εύστοχη βολή, στον πόλεμο κατά των Οθωμανών. Με την επιλογή του σφαιριδίου ως μέσο ψηφοφορίας το 1864, η έκφραση χρησιμοποιήθηκε, πλέον, ως ευχή για εύστοχη πολιτική επιλογή στην κάλπη των εκλογών. Το βόλι, το σφαιρίδιο δηλαδή, να πέσει στην σωστή θέση.
Η ευχή έχει νόημα μόνον όταν απευθύνεται σε ψηφοφόρους που αποφασίζουν με ορθολογισμό. Καλό βόλι, που να το ωθεί η τιμωρητική, και ακόμη χειρότερα η εκδικητική τάση, δεν μπορεί να υπάρξει. Το βόλι, θέλει χέρι σταθερό και μυαλό νηφάλιο για να πετύχει τον στόχο του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία βέβαια, πως ανέκαθεν, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια, μόνον με ορθολογικά κριτήρια δεν παίρνουμε τις αποφάσεις μας μπροστά στην κάλπη. Η απογοήτευση του λαού από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, τον ωθεί στην υπερψήφιση κομμάτων που σε άλλες περιπτώσεις δεν επρόκειτο να μπουν στην Βουλή, αλλ’ ούτε και να έχουν αξιοπρεπή παρουσία.
Το ζήτημα βέβαια είναι, αν μας έχει φύγει ο θυμός, με δεδομένο πως τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία έχουν συνυπογράψει για την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου, με ελάχιστες δυνατότητες αλλαγής σε κάποια δευτερεύοντα σημεία (δεν γίνεται αλλιώς, παρά τις εκ των μπαλκονιών αντίθετες παραπλανητικές τοποθετήσεις πολιτικών)
Εκείνο που επιζητείται είναι η επιλογή αυτών που θα μπορέσουν να φέρουν σε πέρας τις δυσεκπλήρωτες υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, λόγω του ότι δεν μας δίνεται πλέον άλλη ευκαιρία. Αρκετά παίξαμε τα προηγούμενα πέντε χρόνια, οι κουτόφραγκοι μάς κατάλαβαν πλέον, και αποφάσισαν αυτό που έπρεπε ίσως να γίνει από την πρώτη στιγμή, για να μη χαθεί αυτή η πενταετία, με όλες τις στερήσεις που υποστήκαμε. Να μας δανειοδοτεί δηλαδή, αναλόγως της πορείας των μεταρρυθμίσεων που επιβάλλεται να πραγματοποιήσουμε.
Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε πλέον να τους «πιάσουμε κορόιδο», όπως κάναμε τόσα χρόνια. Ή προσαρμοζόμαστε, ή αναθέτουμε στον κ. Λαφαζάνη να ιδρύσει το σοβιετικό κράτος που ονειρεύεται, και που μ’ αυτό έκανε πολιτική καριέρα, ζώντας και την οικογένειά του. Με αέρα, δηλαδή.
Σ’ αυτήν την μάχη, δεν αρκεί να πέσει στη σωστή θέση το βόλι, αλλά πρέπει και να πέσει. Να μη προτιμήσουμε δηλαδή την αποχή -ο καιρός είναι ακόμη κατάλληλος για θαλάσσια μπάνια-, επειδή είναι απολύτως εσφαλμένη η άποψη, πως η αποχή αποτελεί πολιτική επιλογή. Αυτό, ίσως, συνέβαινε αν υπήρχε οργανωμένο κίνημα, ώστε η αποχή να μη επιτρέψει δημιουργία κυβερνητικού σχήματος.
Η μεμονωμένη αποχή, σημαίνει ότι αυτός που την επιλέγει, επιτρέπει σε άλλους να αποφασίσουν γι’ αυτόν, στερείται επομένως εθελουσίως το δικαίωμά του να είναι πολίτης, γεγονός που του στερεί και την δυνατότητα γνώμης επί των γενομένων, αφού απεμπόλησε το δικαίωμά του.
Στην Αθήνα, με την νομοθεσία του Σόλωνος, όποιος απείχε εθεωρείτο «άτιμος», εστερείτο δηλαδή των τιμών (αξιωμάτων) που παρείχε η πολιτεία στους πολίτες της. Έπαυε να είναι πολίτης, δηλαδή.
Όπως και να έχει, υποστήριζα και εξακολουθώ να υποστηρίζω, ότι λύση στο πρόβλημά μας θα υπάρξει όταν συνειδητοποιήσουμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Φοβάμαι, πως θα αργήσει πολύ να συμβεί αυτό, αφού η κάθε κοινωνική τάξη θέλει να απαλλαγεί από τα βάρη, μεταθέτοντάς τα σε άλλους. Ελπίζω να μη φτάσουμε στο σημείο που διαπίστωσε ο φιλόσοφος Ζήνων: «Αφ' ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον». Σ’ ένα ναυάγιο όμως, οι διασωθέντες δεν γνωρίζουμε πόσοι θα είναι, αν υπάρξουν. Ας μη περιμένουμε επομένως να ναυαγήσουμε, μια και το καράβι ήδη μπάζει.
Ο Μακεδών
Υ.Γ. Η κάλπη ήταν χωρισμένη στα δύο, μία για κάθε υποψήφιο. Το δεξί μέρος, που είχε χρώμα λευκό, αντιστοιχούσε στο «Ναι» ενώ το αριστερό μέρος, που είχε χρώμα μαύρο, αντιστοιχούσε στο «Όχι». Μπροστά η κάλπη είχε ένα σωλήνα, που μέσα έβαζε ο ψηφοφόρος το χέρι του και έριχνε το σφαιρίδιο, δεξιά αν ήθελε να υπερψηφίσει τον υποψήφιο και αριστερά αν ήθελε να τον καταψηφίσει, χωρίς να φανερώνεται η προτίμησή του.
Η χρήση του σφαιριδίου στην κάλπη, έφερε και την έκφραση στην πολιτική «καλό βόλι», να ψηφίσεις σωστά, δηλαδή.
Μ.