Η όλη πορεία του κυβερνώντος κόμματος, από τη στιγμή που κατέστη κόμμα εξουσίας με διψήφιο ποσοστό εκλογέων, δημιουργεί μεγάλη σύγχυση, όχι μόνον στον λαό, ούτε μόνον στους επενδυτές, αλλά και στους ίδιους τους κυβερνητικούς.
Και τούτο διότι, καλούνται να υπερψηφίσουν, και το πράττουν, ό,τι αρνούνταν την προηγούμενη της ψηφοφορίας. Και επιχειρείται να αιτιολογηθεί η παλαιοκομματική συμπεριφορά με το επιχείρημα ότι αν καταψηφιστεί η κυβέρνηση θα χαθεί η ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά να επιβάλλει το μαρξιστικό πρόγραμμά της, και καλούνται οι επαναστάτες των λόγων να υπομείνουν λίγο ακόμη, όταν η κυβέρνηση, εκτός Μνημονίου, θα δρα ελεύθερα.
Πρόκειται βεβαίως για παραλογισμό, αφενός επειδή η Ελλάδα μόνον μετά το 2060 θα βρεθεί εκτός επιτηρήσεως, και αφετέρου πρέπει να είναι κάποιος πολύ αφελής -και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί- που να πιστεύουν ότι χωρίς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα θα υπάρχουν χρήματα για διορισμούς της νομενκλατούρας. Δανεισμοί και επιδοτήσεις, στην μορφή των προηγούμενων δεκαετιών δεν υπάρχουν πλέον.
Η κυβέρνηση, δεν μπορεί να ακολουθήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, και παρατηρείται το φαινόμενο του διχασμού της προσωπικότητάς της, με τα κορυφαία στελέχη της να ακολουθούν νεοφιλελεύθερη πολιτική, στην οικονομία και τμήματα της διοίκησης, αλλά να συγκρούεται αυτή η πολιτική με την επέμβαση άλλων κυβερνητικών που ματαιώνουν τις αποφάσεις των πρώτων. Η περίπτωση του Ελληνικού, είναι χαρακτηριστική. Η έλλειψη επομένως, συγκεκριμένου σχεδίου είναι ορατή.
Ίσως φανεί περίεργο σε κάποιους, αλλά ένα κακό σχέδιο είναι προτιμότερο από την απουσία σχεδιασμού. Όμως, έτσι συμβαίνει. Διότι η επιτυχία εκτέλεσης μιας απόφασης εξαρτάται εν πολλοίς από τον ψυχολογικό παράγοντα. Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές και το γνωρίζουν άριστα οι στρατιωτικοί. Ευκολότερα θα εκτελέσει ο στρατιώτης μια επικίνδυνη αποστολή, αν πιστεύει ότι ενεργεί βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, παρά αν θεωρεί πως οι ανώτεροι που τον διέταξαν αυτοσχεδιάζουν και δεν τους εμπιστεύεται.
Και βέβαια, ο ψυχολογικός παράγοντας παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην οικονομία. Οι πολίτες εμπιστεύονται και ακολουθούν τυφλά τους ηγέτες εκείνους που τους έπεισαν ότι έχουν όραμα και μπορούν να τους οδηγήσουν σ’ αυτό. Λιγότερη σημασία έχει αν πράγματι έχουν οι ηγέτες αυτήν την ικανότητα, περισσότερη σημασία έχει το τι πιστεύουν όσοι τους ακολουθούν. Βέβαια, πάντα ισχύει η ρήση, ότι επί πολύ χρόνο δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς πολίτες.
Το μεγάλο πρόβλημα με τον ελληνικό λαό είναι, ότι ένα μεγάλο μέρος πιστεύει στις ικανότητες του ηγέτη που ακολουθεί, παρά την οφθαλμοφανή αδυναμία αυτού. Είτε διότι δεν θέλει να το πιστέψει, είτε διότι τον γοητεύει η επιφανειακή εικόνα του, είτε όμως και λόγω της ελληνικής πατέντας σκοπιμότητας "να βγει ο δικός μας για να βολευτούμε".
Είναι κοινώς παραδεγμένο, ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή απουσιάζει ο σχεδιασμός, πολύ περισσότερο σήμερα. Και δεν εννοώ τους σχεδιασμούς που καταστρώνουν οι ιδεοληπτικοί στις γιάφκες, αλλά τους εφικτούς. Άπειρα άρθρα έχουν γραφεί, ιδιαίτερα για την εξωτερική μας πολιτική, όπου βαδίζουμε κατά πώς θα είναι "τα κέφια" του υπουργού εκείνη την ημέρα ή κατά πώς θα ικανοποιηθεί ο ξένος παράγοντας. Αψευδής μάρτυς όμως είναι και η συνεχής αλλαγή κανόνων που ρυθμίζουν τα της παιδείας, της διοίκησης, της φορολογίας κ.ά.
Η έλλειψη σχεδιασμού διαπιστώνεται καλύτερα από τις αλλαγές που πραγματοποιούνται ακόμη και από υπουργούς του ίδιου κόμματος. Που σημαίνει ότι το κόμμα δεν είχε κανένα σχέδιο επί του θέματος. Κάθε υπουργός, για να αφήσει το "στίγμα" του στο υπουργείο, θεωρεί αναγκαίο να ανατρέψει την πολιτική του ομοϊδεάτη προκατόχου του.
Καράβι ακυβέρνητο λοιπόν η χώρα. Είναι όμως προτιμότερο να βρεθείς σε κακό λιμάνι (έχεις πιθανότητα να σωθείς, ακόμη κι αν πέσεις σε χέρια ανθρωποφάγων), παρά να γυρίζεις γύρω-γύρω στην απέραντη θάλασσα και να περιμένεις να τελειώσουν τα τρόφιμα και το νερό.
Αυτός είναι και ένας λόγος απαξίωσης των Ελλήνων πολιτικών. Μου έλεγε παλαιός υπουργός, ότι στην πολιτική ζωή απανταχού της γης βασιλεύει το απρόοπτο. Τίποτε δεν πρέπει να σε εκπλήττει. Στην Ελλάδα όμως οι εκπλήξεις δεν αποτελούν απρόοπτα. Είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.