Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ιστορική πρόκληση η οποία ήταν σπάνια αν όχι μοναδική στον κόσμο και αντιπροσωπεύει ένα νέο παράδειγμα, δημιουργεί ένα νέο πρότυπο και σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή και διεθνή Αριστερά, τονίζει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Εποχή», στην οποία δηλώνει ότι πράγματι η χώρα θα βγει από τα μνημόνια και τη σκληρή επιτροπεία τον Αύγουστο του 2018, σημειώνοντας, ταυτόχρονα, ότι θα χρειαστεί συσπείρωση και εγρήγορση μέχρι τέλους.
Στη συνέντευξη που δημοσιεύεται με τίτλο «Να ξανασκεφτούμε συνολικά το εγχείρημά μας», ο κ. Δραγασάκης αναφέρεται στο πώς ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίθηκε στην πρόκληση της διακυβέρνησης της χώρας και στην ανάγκη σχεδιασμού της μεταμνημονιακής εποχής με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας.
«Ένα κόμμα της τάξης του 5% έπρεπε σε λιγότερο από 2-3 χρόνια να αποκτήσει δυνατότητα και κουλτούρα διακυβέρνησης», επισημαίνει ο κ. Δραγασάκης και προσθέτει: «Και μετά, αφού ανέλαβε την κυβέρνηση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα αφενός ένα εγχώριο, κυρίως, σχέδιο πρόωρης απονομιμοποίησης και κατάρρευσης, ώστε να μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως μια θλιβερή "αριστερή παρένθεση", αφετέρου έναν αδυσώπητο πόλεμο, με πρωτόγνωρες μεθόδους και όπλα, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το εγχείρημά μας είχε και απαιτήσεις επαναστατικού εγχειρήματος, αν και δεν ήταν τέτοιο ως προς τον χαρακτήρα του. Στη περίπτωσή μας, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ιστορική πρόκληση, δύσκολη και γεμάτη ρίσκα, και το δίλημμα ήταν εάν θα την αξιοποιήσει ή όχι.
Υπ' αυτήν την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει ένα νέο παράδειγμα, δημιουργεί ένα νέο πρότυπο. Όχι μόνο γιατί το παρελθόν δεν προσφέρει ένα ολοκληρωμένο υπόδειγμα για μίμηση αλλά και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετέχει μειοψηφικά στην κυβέρνηση, αλλά είναι η πλειοψηφία, έχει την κύρια ευθύνη της νέας διακυβέρνησης. Ακριβώς και για αυτό η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ήδη σημείο αναφοράς της ευρωπαϊκής και όχι μόνο Αριστεράς».
Το νέο αυτό πρότυπο της Αριστεράς το περιγράφει ως εξής:
«- Μιας Αριστεράς που αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα της εξουσίας και επιχειρεί να ξαναδεί αυτό το θέμα και από την πλευρά του δρώντος υποκειμένου που την ασκεί μέσα σε ένα δεδομένο πλαίσιο. Που δεν βλέπει τον ρόλο της μόνιμα στο πεδίο της αντιπολίτευσης ή της διακυβέρνησης αλλά το εξαρτά από τις συγκεκριμένα συνθήκες, και τη δυνατότητά της να επηρεάζει τις εξελίξεις και να τροποποιεί τους συσχετισμούς προς όφελος του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών τάξεων.