Γιατί θα πρέπει το παιχνίδι, όταν έχει να κάνει με την Ελλάδα, να φτάνει στις «καθυστερήσεις», για να κριθεί; Και γιατί θα πρέπει να κρατά κομμένη την ανάσα ενός ολόκληρου λαού, που περιμένει να μάθει από τα δελτία ειδήσεων των «8», αν θα εξακολουθήσει να έχει στην τσέπη του ευρώ; Γιατί αργούμε τόσο πολύ να ενηλικιωθούμε; Και γιατί για ό,τι στραβό μας συμβαίνει, φταίνε πάντα οι άλλοι, ενώ όταν «το χαρτί γυρίζει», είναι αποκλειστικά δική μας μαγκιά;
Τα παραπάνω ερωτηματικά, μπορεί εκ πρώτης όψεως, να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, ωστόσο, στην πραγματικότητα, είναι αλληλένδετα. Και μάλιστα «βαθιά», σύμφωνα με την πάλαι ποτέ πασοκική ορολογία. Γιατί παράλληλα απαντούν το ένα στο άλλο. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, ως λαός, παιρνούμε μια αέναη μετεφηβική περίοδο. Στα «στραβά» μας παρασέρνουν, ενώ στα «καλά», ανοίγουμε δρόμους, με τη γνωστή αθάνατη «ελληνική ψυχή».
Τα παραδείγματα, πάμπολλα, παλιότερα και νεότερα. Θυμηθείτε τι γινόταν στην εποχή της «άνθησης» του Χρηματιστηρίου. Όταν ο Γενικός Δείκτης πήγαινε από το καλό στο καλύτερο και «κονομούσαμε» (λογιστικά) ημερησίως, 50 και 100.000 δραχμές, η «μαγκιά» μας δεν είχε όριο. Όπως και οι «άκρες» μας, για κανά καλό «χαρτί». Όταν ο Γενικός Δείκτης «γύρισε», έφταιγαν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από μας. Και κάπως έτσι, χάθηκαν περιουσίες και καταστράφηκαν άνθρωποι.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Υπολογίζεται ότι οι επιδοτήσεις που «μπήκαν» στην Ελλάδα από την ένταξη της ΕΟΚ, μέχρι σήμερα, ξεπέρασαν τα 70 δισ. ευρώ! Θέλετε να υπολογίσουμε σε δραχμές, που είναι και της μόδας; Αδικός κόπος! Τα μηδενικά θα είναι πάμπολλα. Έτσι, για την ιστορία, να υπενθυμίσουμε ότι 3 δισ. ευρώ, αντιστοιχούν σε 1 τρια. δραχμές!
Τα λεφτά αυτά ήρθαν, ελάχιστα από αυτά αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε και τα υπόλοιπα φαγώθηκαν. Και μπορεί να μην τα φάγαμε, ακριβώς, μαζί, όπως έλεγε ο Πάγκαλος, όμως μερτικό σε αυτό το πάρτι είχαν πολλοί.
Το χειρότερο; Μάθαμε να ζούμε σε ένα καθεστώς πλαστής ευμάρειας, με λεφτά που δεν είχαμε, γιατί απλά ήταν δανεικά. Άλλο, αν εμείς θεωρούσαμε ότι ήταν και αγύριστα. Και τώρα που έφτασε η ώρα του λογαριασμού, διαμαρτυρόμαστε. Και δικαίως: έχετε δει ποτέ κανέναν να του τον φέρνουν φουσκωμένο και να πανηγυρίζει, εκτός και αν είναι μεθυσμένος; Κι αναζητούμε τους υπεύθυνους, αυτούς που τα «βούτηξαν», που τα έκαναν offshore, που τα εξαφάνισαν. Λες και όλα αυτά τα χρόνια δεν ήμασταν εμείς που τους ψηφίζαμε. Και λες κι όλα αυτά τα χρόνια δεν βλέπαμε τι γίνονταν γύρω μας. Απλώς, γυρνούσαμε αλλού το κεφάλι, είτε επειδή αδιαφορούσαμε είτε επειδή βολευόμασταν.
Δυστυχώς, τώρα, για όλους μας , έφτασε η ώρα του λογαριασμού...
Ο Τειρεσίας