Παρόλο που θεωρείται κοινοτοπία ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν αλλάζει, διαπιστώνεται ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει μεν στον μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο -που δεν είναι άλλος φυσικά από την παγκόσμια ηγεμονία, που διατήρησε για μια 20ετία μετά την παταγώδη πτώση των Αριστερών καθεστώτων-, εν τούτοις παρατηρούνται πολλές τακτικές διαφοροποιήσεις, ακόμη και από την ίδια κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Παρατηρήθηκε, φερ’ ειπείν, η απουσία ενεργούς συμμετοχής των ΗΠΑ στα τεκταινόμενα τόσο στην Λατινική Αμερική, που κατακλύστηκε από Αριστερά καθεστώτα, όσο και στην Ευρώπη γενικώς, αλλ’ ειδικώς στα Βαλκάνια, λόγω της αποκλειστικής σχεδόν ενασχόλησης με τα συμβάντα στην Ασία, Αφγανιστάν και Ιράκ, αρχικώς.
Η «παράδοση» των Βαλκανίων στους Γερμανούς, αμέσως με την πτώση των Αριστερών μαρξιστικών καθεστώτων, ωφέλησε τα μέγιστα την γερμανική πολιτική με την ενσωμάτωση στο άρμα της της Κροατίας και Σλοβενίας, και ανακατεύοντας την τράπουλα στην Βαλκανική έθεσε τις βάσεις για την επαναφορά των εχθρικών διαθέσεων μεταξύ των λαών της.
Φαίνεται όμως, πως η ρωσογερμανική προσέγγιση δημιούργησε πρόβλημα στην αμερικανική πολιτική -γνωστοί είναι οι φόβοι Αμερικανών πολιτικών αναλυτών ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια ένωση συμφερόντων από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό- δοθέντος ότι η Ρωσία εύρισκε ευνοϊκό έδαφος επιρροής στην Βαλκανική.
Αυτή η πολιτική, άλλαξε κατά το τελευταίο διάστημα της διακυβέρνησης Ομπάμα, με τις ΗΠΑ να αναμιγνύονται δυναμικώς στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα των βαλκανικών κρατών, και μάλιστα με άκομψο τρόπο πολλές φορές, όταν δημοσίως εκφράστηκαν κατά των κυβερνήσεων των Σκοπίων και των Τιράνων, οι αντίστοιχοι Πρεσβευτές. Η πολιτική αυτή συνεχίζεται και επί κυβερνήσεως Τραμπ. Δεν νομίζω ότι πρόκειται περί «νέας ατζέντας από την κυβέρνηση Τραμπ», όπως τιτλοφορεί τις τελευταίας εξελίξεις ο Τύπος. Για συνέχεια της τελευταίας διετίας Ομπάμα πρόκειται, και μάλιστα με τα ίδια πρόσωπα -πλην της Νούλαντ- επιλογής Ομπάμα.
Η χθεσινή είδηση είναι ότι με την δημόσια δηλωμένη πρόθεση των Αμερικανών να μην αφήσουν την ρωσική επιρροή να επεκταθεί στα Βαλκάνια και με τις αποφάσεις για την ευρωατλαντική πορεία των Δυτικών βαλκάνιων να είναι σε εκκρεμότητα, οι υπουργοί εξωτερικών των Σκοπίων, της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας και της Βοσνίας κλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, όπου είχαν σειρά επαφών με στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ.
Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας ΜακΜάστερ, σε συνάντηση διαβεβαίωσε τους ανωτέρω για την υψηλή προτεραιότητα που αποτελεί η περιοχή για τον Λευκό Οίκο και επανέλαβε την πλήρη δέσμευση στις ευρωατλαντικές φιλοδοξίες τους και στην προσπάθεια ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης.
Μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η συνάντηση που είχε ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Νίκολα Ντιμιτρόφ, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ με τον Ρεξ Τίλερσον. Πρέπει ιδιαιτέρως να σημειωθεί ότι η τελευταία φορά που Αμερικανός ΥΠΕΞ συζήτησε με ομόλογο των Σκοπίων, ήταν προ 9 ετών, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, το Νοέμβριο του 2008 στο Βουκουρέστι, όπου η Κ. Ράις συναντήθηκε με τον Α. Μιλόσοσκι.
Οι δηλώσεις που έγιναν μετά τη συνάντηση του ΜακΜάστερ με τους Βαλκάνιους ΥΠΕΞ, δεν μας διαφώτισαν ιδιαιτέρως, επειδή ήσαν επαναλήψεις αυτών που δηλώθηκαν και κατά το προηγούμενο διάστημα. Τι ακριβώς συζήτησαν σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις, δεν μπορώ να το γνωρίζω, σημειώνω όμως την ιδιαίτερη αισιοδοξία των ΥΠΕΞ Αλβανίας και Σκοπίων, Μπουσάτι και Ντιμιτρόφ αντιστοίχως, ότι η Ελλάδα δεν θα προβάλλει προσκόμματα, στην ένταξή τους στους ευρωατλαντικούς Οργανισμούς, υπαινισσόμενοι πως η πίεση των ΗΠΑ στην Αθήνα, θα υποχρεώσει την τελευταία σε υποχωρήσεις.
Να σημειωθεί και ότι τo Atlantic Council σε Έκθεση, την οποία δημοσίευσε ενόψει και του Συνεδρίου που διοργάνωσε, πρότεινε την μόνιμη παρουσία αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια για να συμβάλλει στην σταθεροποίηση των Βαλκανίων και την αποτροπή της ρωσικής διείσδυσης. Το μεγάλο στρατόπεδο Βοndsteel ενεργοποιείται, ενώ είχε ατονήσει το αμερικανικό ενδιαφέρον γι’ αυτό, με την Τουρκία μάλιστα να δηλώνει δημοσίως ότι θα το… αγοράσει!
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, εντάσσονται και οι τελευταίες αναφορές από την αμερικανική πλευρά, ότι είναι αντίθετη τόσο με τον αγωγό Turkish Stream που σχεδιαζόταν να μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στην Τουρκία μέχρι τα σύνορα με την Ελλάδα, αλλά και τον άλλο αγωγό Northstream 2, που θα μετέφερε αέριο από Ρωσία στην Γερμανία μέσω Βαλτικής.
Υ.Γ. Όλα αυτά, δεν σημαίνουν ότι η Γερμανία θα πάψει να ενδιαφέρεται για τα Βαλκάνια. Γνωρίζουμε άλλωστε στην Ελλάδα, ότι από το 1990 μέχρι σήμερα, υπήρξαν μόνον μικρά διαστήματα που η γερμανική επιρροή δεν καθόριζε τα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας. Ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε να οδηγήσει την Ελλάδα εκ νέου στον ατλαντισμό, η προσπάθεια διακόπηκε για λίγο, με τον Α. Τσίπρα να τάσσεται πλέον απροκάλυπτα στο πλευρό των ΗΠΑ.