Skip to main content

Ο συμβολισμός των συλλαλητηρίων και η μεγάλη ευκαιρία της Κεντροδεξιάς

Άρθρο στη Voria.gr του Δημήτρη Βαρτζόπουλου, πρώην γενικού γραμματέα Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην προέδρου της ΝΔ Θεσσαλονίκης

του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*

Ο όγκος, ο παλμός η κοινωνική σύνθεση του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης και φυσικά ο στόχος του είναι πολυσήμαντα γεγονότα.

Το μέγα πλήθος κατ´αρχάς, ειδικά για τους επαΐοντες τέτοιων συγκεντρώσεων, είναι συγκρίσιμο μόνο με εκείνης της μεταπολίτευσης και της αντίστοιχης του 1992. Οιεσδήποτε άλλες, οιασδήποτε παράταξης, σε οιαδήποτε πολιτική ευκαιρία ήταν σαφώς υποδεέστερες. Τούτο και μόνον σημαίνει, ότι εκκινήθη πολύς κόσμος, τόσος που δεν συνηθίζεται, να ακολουθεί τα συνήθη κομματικά καλέσματα, ότι εκκινήθη αυθόρμητα δηλαδή.

Ο παλμός, οι σημαίες και τα συνθήματα, ήταν προφανώς απροετοίμαστα και ασυντόνιστα, αυθόρμητα και αυτά δηλαδή. Πέραν ολίγων εκατοντάδων, μπροστά στην εξέδρα, ουδείς μπορούσε, να παρακολουθήσει τους ομιλητές. Ελάχιστοι γνώριζαν, ποιοί ήταν αυτοί και τι ακριβώς εκπροσωπούσαν. Ήταν άλλωστε παντελώς αδιάφορο, διότι κανείς δεν πήγε εκεί, για να ακούσει οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε. Πήγε απλώς, για να διαδηλώσει.

Η κοινωνική προέλευση του πλήθους ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτική της σύνθεσης του γενικού πληθυσμού, που κατοικεί εδώ ή προσέτρεξε από την ευρύτερη Μακεδονία. Τούτο είναι δηλωτικό ενός πολύ σημαντικού γεγονότος: ότι διαδήλωσε ο λαϊκός αστικός πληθυσμός σε βαθμό, ένταση και έκταση, που σπάνια συναντάται. Η έμφυτη αποστροφή των ευρέων συντηρητικών στρωμάτων σε τέτοιας μορφής εκδηλώσεις, που έπρεπε να κατανικηθεί για να εμφανισθούν εκεί, υπογραμμίζει κατά τρόπο δραματικό την μοναδικότητα του φαινομένου.

Δεν αποκλείεται φυσικά καθόλου η αγανάκτηση, το κύριο κίνητρο αυτής της σπάνιας κινητοποίησης, να είχε και πολλά άλλα αίτια εκτός από το κυρίαρχο Εθνικό Θέμα. Η βάναυση προσβολή, που υφίσταται η αξιοπρέπεια της μικρομεσαίας τάξης απο την Αριστερά τα τελευταία τρία χρόνια, είναι σημαντικός διαμορφωτής της διάθεσης. Η αίσθηση όμως, ότι κοντά σε όλα τα άλλα, επίκειται τώρα ακόμη μία ήττα, στον μοναδικό ίσως ακόμη ανέπαφο τομέα προσπορισμού υπερηφάνειας, την εθνική συλλογική ιστορικότητα, προφανώς διέρρηξε κάθε συμβατικότητα.

Το συναίσθημα αυτό, μπορεί βέβαια, να μην ευοδώνει διαπραγματευτικές προσπάθειες. Ποιός όμως είπε , ότι τις χρειαζόμαστε; Γιατί πρέπει δηλαδή, σώνει και καλά, να τα βρούμε; Σύμφωνοι! Οι περισσότεροι στον κόσμο, τους λένε «Μακεδονία». Ας τους βάλλουν αυτοί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Μπορούν;

Η αντίθεση στον «τσαμπουκά» της σκοπιανής, αλβανικής, είτε μουσουλμανικής τουρκικής ελίτ, δεν είναι ούτε «λαϊκισμός» ούτε «εθνικισμός». Τα καθεστώτα αυτά είναι αυταρχικά, ανώριμα και βαθύτατα αντιευρωπαϊκά. Θα πρέπει να συμμορφωθούν. Η συμμόρφωσή τους είναι εκσυγχρονισμός και πρόοδος, εξυπηρετεί τους λαούς τους, διαμορφώνει καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Αυτός πρέπει να είναι, και εν πολλοίς είναι, ο στόχος της ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος δηλαδή.

Εκείνο λοιπόν το οποίο μετά βεβαιότητος χρειαζόμαστε εδώ, είναι να διαχειρισθούν τα ελληνικά αστικά δημοκρατικά κόμματα εν γένει, με πρώτη την ελληνική Κεντροδεξιά, αυτήν την εκρηκτική διάθεση των πολιτών συμμετοχής στα κοινά, έστω και με αφορμή τα εθνικά, προς όφελός τους. Που κατ´ ουσίαν είναι μία αφορμή για τον εκσυγρονισμό, τον εξευρωπαϊσμό τους δηλαδή.

*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης