του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Είχα στο παρελθόν αναφερθεί στις ομοιότητες της πολιτικής λειτουργίας της αγαπημένης μας πατρίδας με αυτήν στο Ουαγκαντουγκού, πρωτεύουσα της Μπουργκίνα Φάσο. Τούτο αφορούσε τις αντικειμενικές διεργασίες. Σήμερα ας ασχοληθούμε με κάτι, που όσον αφορά την σοβαρότητα και τις συνέπειές του είναι ακόμη σημαντικότερο, την υποκειμενική ήτοι διάσταση των γενομένων, την υποκειμενική στάση απέναντι στα δρώμενα, τις ανοχές και αντοχές ενός εκάστου, που άμεσα συνδέονται με την έννοια της προσωπικής αισθητικής. Εν ολίγοις, πόση ασχήμια και βρωμιά μπορεί να ανεχθεί ο καθείς πάνω του και γύρω του. Εξ αυτού και μόνον καθορίζεται σε βαθμό ουσιαστικώτατο και το πόσο άσχημο και βρωμερό θα είναι το άμεσο περιβάλλον του, η πόλη όπου ζεί, ο τρόπος που εργάζεται , μεγαλώνει τα παιδιά του, επιλέγει τους πολιτικούς του ταγούς κοκ.
Παράδειγμα πρώτον: παρακαλώ να ανακαλέσετε στην μνήμη σας την εικόνα των επιχειρηματιών, την ώρα εκείνου του πρωϊνού που εισέρχοντο στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης για να συμμετάσχουν στην δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών. Κυρίως επικεντρωθείτε στα "συμπράγκαλα" που έσυραν μεθ´ αυτών οι ίδιοι ή οι συνοδοί τους, τα στρώματα ιδίως, για να αντιμετωπίσουν τις κακουχίες του εγκλεισμού. Αν θέλετε λοιπόν, κλείστε τα μάτια σας και με την συνολική εικόνα προ του εσωτερικού οφθαλμού αναλογισθείτε: όσο σημαντικό και άν ήτο το διακύβευμα, πόσες πιθανότητες υπάρχουνεπιχειρηματίες, κάποιου λιγότερο ή περισσότερο σημαντικού βεληνεκούς, να συμμετείχαν σε παρόμοιες διαδικασίες απανταχού της Εσπερίας; Φαντάζεστε Γερμανούς, Ολλανδούς, Εγγλέζους, έστω Αμερικανούς σοβαρούς επιχειρηματίες σε αυτή την κατάσταση; Ελπίζω, να καθίσταται σαφές, ότι εν προκειμένω το βασικό πρόβλημα δεν είναι η αισθητική του κ Παππά, αλλά αυτών που την ανέχθηκαν.
Παράδειγμα δεύτερον: δεν έχω κανένα πρόβλημα συνειδητώς βαυκαλιζόμενος, να φαντασιωθώ, ότι αυτό, που γίνεται ετησίως στην "Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης", είναι κάτι σαν οικονομικό forum. Ας δικαιολογήσουμε έτσι την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας και την συμπεριφορά της. Αυτή όμως η πλημμύρα των οιωνδήποτε θεσμών, κρατικών, συνδικαλιστικών, κομματικών και όλων των λοιπών, που συρρέουν για να παρουσιάσουν την πραμάτεια τους στο επαρχιακό κοινό αποπνέει βέβαια την νοσταλγικότητα των εμποροπανηγύρεων στα χωριά της νιότης μας. Αρκεί όμως αυτό για να δικαιολογήσει αυτή την βάναυση αισθητική προσβολή, που υφιστάμεθα ετησίως οι επαρχιώτες;
Παραδείγματα εις την νιοστήν: η προσωπική εμφάνιση και αυτά που κάνουν στα μνημεία, έργα τέχνης, σχολεία, σπίτια, καταστήματα οι αντικοινωνικοί, που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί αναρχικοί.
Επιμύθιον: το ζήτημα δεν είναι η συμπεριφορά και αισθητική της Αριστεράς. Ιδίως η εκδοχή του ανανεωτικού κομμουνισμού που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα και επικρατεί σε πλείστες όσες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής της, μπορεί μεν να παραβιάζει ακόμη και βασικά ένστικτα, όπως αυτό του καλωπισμού, αλλά εν υστάτη αναλύσει "έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν".
Το ζήτημα είναι ότι πλέον πολλές γεννεές Ελλήνων γέρασαν αποδεχόμενοι αυτήν την αισθητική, τουλάχιστον ως αναπότρεπτη. Όπως πιθανότατα γίνεται και στο Ουαγκαντουγκού.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη