του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Αυτά, που συνέβησαν μετά την απόφαση του ΣτΕ για την αντισυνταγματικότητα του νόμου, που προσπαθούσε, να εγκαθιδρύσει όχι απλώς ουσιαστικό έλεγχο της Αριστεράς σε τμήμα των ΜΜΕ, αλλά να την καταστήσει και εσαεί ρυθμιστικό παράγοντα του χώρου, είναι ενδεικτικά της τυπικής τουλάχιστον λειτουργίας των θεσμών προστασίας του αστικού καθεστώτος, αλλά και της φύσης της αντίληψης της Αριστεράς για την εξουσία.
Η αντίδραση της Κυβερνητικής Εκπροσώπου, η οποία επεσήμανε, ότι η δικαστική απόφαση περιφρονεί το θέλημα του 35% του ελληνικού λαού, που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, είναι απόλυτα συμβατή με την εκπεφρασθείσα άποψη του Προέδρου του Δικαστηρίου, που συνιστούσε στους Δικαστές, να «αφουγκράζονται» την κοινωνία. Ο δημόσιος χαρακτηρισμός της απόφασης ως «ριφιφί» από τον Γενικό Γραμματέα Επικοινωνίας είναι αποδεικτική της βεβαιότητας της Αριστεράς, ότι ό,τιδήποτε αντίθετο των συμφερόντων της είναι παράνομος κλοπή. Κορωνίς της πεποιθήσεως αυτής βέβαια ήταν η επιδαψίλευση στους αντιθέτους με την δική του άποψη δικαστές του χαρακτηρισμού του επιόρκου από τον (συνταγματολόγο!) Υπουργό Εργασίας.
Όλα αυτά είναι αποδεικτικά της αξονικής λενινιστικής προσέγγισης σε κάθε μορφής εξουσία, νομοθετικής, εκτελεστικής καί οιασδήποτε άλλης, ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Εννοείται προφανώς, ότι αυτό το δίκιο ερμηνεύεται αυθεντικώς μόνον από τους μοναδικούς αυθεντικούς εκπροσώπους του εργάτη, που ήταν τότε η κομμουνιστική σοβιετική Αριστερά και είναι τώρα οι νοσταλγοί και κληρονόμοι της.
Η προσέγγιση αυτή υλοποιείται στα καθ´ ημάς τη χρήσει όλων των μοντέρνων επικοινωνιακών τεχνικών. Παραλλήλως προς την εξύβριση των αστικών δημοκρατικών Εξουσιών δημιουργείται και η εντύπωση της συμμόρφωσης με τις αποφάσεις τους. Προφανής στόχος ο καθησυχασμός των αφελών, το κέρδισμα ζωτικού πολιτικού χρόνου, που θα επιτρέψει την εγκατάσταση σε όλους τους πυλώνες του αστικού καθεστώτος, στην Διοίκηση, στην Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, στο διπλωματικό Σώμα, στα Σώματα Ασφαλείας, στελεχών, που δεν εμφορούνται από τις αρχές του, άρα και που θα απεργάζονται την υπονόμευσή του.
Νομίζω, ότι δεν χρήζει ιδιαιτέρας υποστηρίξεως η θέση, ότι η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν είναι ούτε απλή, ούτε και εύκολη. Οι αστικοί δημοκρατικοί θεσμοί, έτσι όπως ανεπτύχθησαν και λειτουργούν μεταπολεμικά στην Εσπερία, βασίζονται κατ´ουσίαν στην (εκεί σχεδόν) καθολική αποδοχή τους και στην έννοια της ελευθερίας της έκφρασης, που εξασφαλίζεται από την δυνατότητα του δημοσίου ελέγχου ανεξαρτήτως της όποιας επιμέρους κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Όταν η αποδοχή δεν είναι και τόσον καθολική, άρα και ο δημόσιος έλεγχος, ακόμη και αν ασκείται, δεν αποδεικνύεται αποτελεσματικός (διότι δεν παράγει εκλογικό αποτέλεσμα, άρα εξουσία) τότε καθίστανται εξαιρετικά ευάλωτοι. Ιδίως αν υπονομεύονται και εκ των έσω.
Τούτο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της ελληνικής περίπτωσης. Μακριά από τον Διαφωτισμό και την βιομηχανική Επανάσταση η χώρα μας ακολουθεί την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων με καθυστέρηση πολλών γενεών. Μία μικρομεσαία αστική τάξη παλεύει τα τελευταία διακόσια χρόνια, να αναδειχθεί και να σταθεί στα πόδια της, παράγει στελέχη δυναμικά και ενίοτε παγκόσμιως αναγνωρισμένα, παραμένει όμως ανασφαλής και εν πολλοίς μακράν της πραγματικής εξουσίας. Η απήχηση στο ένα τρίτο τουλάχιστον (με περιστασιακές διογκώσεις φυσικά ) του λαού ιδεών, που στον λοιπό προηγμένο κόσμο είναι πλέον περιθωριακές και γραφικές, αποτελεί την κυρία αιτία καθυστέρησης και ανωριμότητας της φαντασιακής αλλά και πραγματικής θέσμισης της ελληνικής κοινωνίας.
Μοναδική διέξοδος είναι η Παιδεία. Μόνον όταν η αστική τάξη επιβάλλει ως κυρίαρχο ιδεολόγημα «το δίκιο του ανέργου», την απόλυτο και μοναδική δηλαδή ανάγκη να παραχθεί από ελεύθερους επιχειρούντες πλούτος για να θρέψει και μορφώσει τους φτωχότερους, μόνον τότε θα αποκτήσουμε δικαίωμα στην ελπίδα.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος διετέλεσε γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά, υφυπουργός Υγείας και πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής στη ΝΔ Θεσσαλονίκης.