του Γιώργου Μαντζιούκη
Κάθε φορά που λέω δύο συγκεκριμένες λέξεις στο ρεπορτάζ του Ηρακλή, ετοιμάζομαι ψυχολογικά να δω κάποιο μήνυμα αντίδρασης. Υπομονή και διαρκείας. Παρεξηγημένες λέξεις και οι δύο, όλα αυτά τα χρόνια, είτε ο Ηρακλής είχε μία καλή αγωνιστική παρουσία, είτε όχι. Εδώ που τα λέμε βέβαια, η τελευταία του καλή πορεία ήταν το 2005 με προπονητή τον Σάββα Κωφίδη, όπου και η ομάδα τερμάτισε στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας.
Ούτε τότε πουλήθηκαν πολλά διαρκείας, αλλά ούτε και τα προηγούμενα χρόνια, όπου είχε δοθεί αρχικά όραμα στον κόσμο.
Οι φίλαθλοι του Ηρακλή πάντα ήταν απαιτητικοί, αλλά οι περισσότεροι είναι ανενεργοί σε αυτό το κομμάτι, στο να αγοράζουν δηλαδή διαρκείας. Δεν ξέρω τι φταίει περισσότερο. Το ότι δεν υπάρχει η σπουδαία αγωνιστικά ομάδα που θα τους τραβήξει ή το ότι υπάρχει μεγάλη απογοήτευση για την απουσία επιτυχιών. Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, καθώς τώρα δεν μιλάμε για ένα αγωνιστικό διαρκείας, αλλά για να διαρκείας επιβίωσης.
Για ένα διαρκείς, τα χρήματα του οποίου θα δοθούν για το κόστος των νομικών ενεργειών, που αφορούν την παραμονή της ομάδας στη Σούπερ Λίγκα. Τώρα δεν υπάρχει αυτό που λένε οι περισσότεροι «να δω πρώτα και μετά να πάρω», τότε δεν θα περιμένει κάποιος μεταγραφές αεροδρομίου ή την πρώτη αγωνιστική για να ενδιαφερθεί. Τώρα η κατάσταση είναι διαφορετική, τώρα μιλάμε για μία «μάχη» που δίνει ο Ηρακλής για να κρατηθεί στη ζωή.
Ξέρω, είναι δύσκολο, ακόμα και τώρα να πεις τον φίλαθλο του Ηρακλή να βάλει το χέρι στην τσέπη και να πληρώσει ουσιαστικά τα λάθη του παρελθόντος και των προηγούμενων. Όσοι μπορούν όμως και όσο μπορούν, ας το κάνουν, η ομάδα τους χρειάζεται. Το έκανε ο Παναγιώτης Βέργος από την Πάτμο, ένας φίλαθλος του Ηρακλή που μπορεί να μην παρακολουθήσει κανένα παιχνίδι της αγαπημένης τους ομάδας, λόγω απόστασης. Το μήνυμα που έστειλε σήμερα είναι τόσο ηχηρό και μακάρι να ακουστεί παντού…