Η υπόθεση για την πρόσληψη μαέστρου στη χορωδία της ΔΕΗ, που απασχόλησε την επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες, αγγίζει τα όρια του γελοίου. Αποδεικνύει για μία ακόμη φορά τρία πράγματα που αφορούν τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα και για τα οποία δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι. Τρία πράγματα που αποδεικνύουν ότι στη χώρα που «γέννησε» τη δημοκρατία το επίπεδο των συζητήσεων για να σοβαρά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα είναι συχνά αντιπαραγωγικό, καθώς περιορίζεται στο καφενείο και τη χαλαρότητά του.
Σημειώστε:
Πρώτον, την ευκολία με την οποία απαξιώνονται λέξεις και ισοπεδώνονται έννοιες και αξίες.
Δεύτερον, την έλλειψη ψυχραιμίας, ευθυκρισίας και καθαρού μυαλού, ιδιαίτερα όταν οι στόχοι είναι πολιτικοί, δηλαδή όταν κάποιος αναζητά συνεχώς αφορμές για να πλήξει τον πολιτικό του αντίπαλο.
Τρίτον, την προτεραιότητα που έχουν οι εντυπώσεις έναντι της ουσίας.
Το συγκεκριμένο ζήτημα με την πρόσληψη καλλιτεχνικού διευθυντή σε μια χορωδία δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο αντεγκλήσεων. Εφόσον υπάρχει ένα μουσικό σχήμα –ορχήστρα ή χορωδία- πρέπει να έχει μαέστρο, ώστε να το κατευθύνει και να το οργανώνει. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος, χρειάζεται προγραμματισμός και δουλειά από κάποιον που γνωρίζει. Διαφορετικά το μουσικό σύνολο είναι καταδικασμένο σε αδράνεια.
Με αυτά τα δεδομένα το πραγματικό ερώτημα, που υποκρύπτει η κριτική για την πρόσληψη του διευθυντή, είναι αν υπάρχει λόγος η ΔΕΗ να έχει χορωδία. Η απάντηση είναι αυτονόητα θετική, αν και κάποιοι ανάμεσά μας σίγουρα έχουν αντίθετη άποψη, μόνο που δεν την εκφράζουν. Η ΔΕΗ είναι η μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση της χώρας, με μέγεθος προϋπολογισμού επιπέδου παραγωγικού υπουργείου. Η δραστηριότητά της δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και πτυχές παράλληλες του κυρίου αντικειμένου της, δηλαδή της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Ανάμεσά τους και δράσεις που αφορούν την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, που οφείλει να επιδεικνύει. Να πραγματοποιεί χορηγίες, να κάνει δωρεές, να προσφέρει παροχές. Για παράδειγμα, να κατασκευάζει παιδικές χαρές στις περιοχές που έχει τα εργοστάσια της, να χαρίζει ασθενοφόρα στα νοσοκομεία και στα κέντρα υγείας, να στηρίζει ημερίδες που αφορούν την ανάπτυξη των περιοχών της χώρας που δραστηριοποιείται. Στο πλαίσιο αυτό από το 1978 συντηρεί χορωδιακό σχήμα, το οποίο έχει διακριθεί είτε συνεργαζόμενο με κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς (Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Παπαθανασίου), είτε πραγματοποιώντας συναυλίες –κορυφαία στιγμή της ιστορίας του η συμμετοχή στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.
Μια επιλογή κατανοητή δεδομένης της παράδοσης που έχει η Ελλάδα στη μουσική και το τραγούδι. Η δραστηριότητα της συγκεκριμένης χορωδίας εντοπίζεται –αν και δεν περιορίζεται- σε σημαντικό βαθμό στις περιοχές «ευθύνης» της ΔΕΗ. Εκεί, δηλαδή, όπου λειτουργούν τα εργοστάσια της. Στη Δυτική Μακεδονία, στην ορεινή Πελοπόννησο, στην υποβαθμισμένη Αττική. Εκεί όπου, πέρα από τις αρπαχτές των καλοκαιρινών συναυλιών που δίνουν οι φίρμες της πίστας, σχεδόν κανένα άλλο καλλιτεχνικό γεγονός δε συμβαίνει.
Ορθώς, λοιπόν, η ΔΕΗ συντηρεί μια χορωδία, το κόστος της οποίας δεν είναι άλλωστε ιδιαίτερα υψηλό. Μια χορωδία που ιδρύθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όταν τα οικονομικά της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας ήταν πολύ χειρότερα από τα σημερινά. Επομένως, η κριτική που ασκείται το 2017 δεν μπορεί να αφορά έναν μαέστρο, που προσλήφθηκε για λιγότερα από 2000 ευρώ το μήνα, αλλά εάν η χορωδία εκπληρώνει την αποστολή της. Εάν το έργο της μπορεί να αναβαθμιστεί και να εντατικοποιηθεί. Να υπάρξει πίεση ώστε να εμπλουτίσει το ρεπερτόριό της και να πυκνώσει τις εμφανίσεις της. Να φτάσει όσες περισσότερες φορές γίνεται στο χειροκρότημα των θεατών, ώστε ο ήχος του να καλύψει τη μιζέρια, που στην Ελλάδα των Μνημονίων εμφιλοχωρεί σχεδόν παντού και επηρεάζει σχεδόν τους πάντες.