Στο Βερολίνο -αν και με διαφορετικές ατζέντες- θα βρεθούν αυτή την εβδομάδα ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Tούρκος πρόεδρος. Κυριάκος Μητσοτάκης και Ταγίπ Ερντογάν επισκέπτονται την Γερμανική πρωτεύουσα πρώτη φορά μετά την επανεκλογή τους. Θα συναντηθούν με τον καγκελάριο Σολτς -αν και από διαφορετική θέση λόγω και του Μεσανατολικού-, ενώ σε 20 ημέρες επίκειται η συνάντηση τους στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας. Η συνάντηση έχει ανακοινωθεί για τις 7 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, αλλά τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν ψίθυροι ότι ίσως η τοποθεσία αλλάξει και η συνάντηση πραγματοποιηθεί τελικά στην Αθήνα. Ίσως, όχι σίγουρα. Για λόγους ασφαλείας και ενδεχομένως απουσίας κατάλληλου δημόσιου κτηρίου για να φιλοξενήσει μια τόσο μεγάλη συνάντηση, αφού στην ουσία τα δύο υπουργικά συμβούλια -ή σχεδόν- θα συνεδριάσουν από κοινού.
Φάσμα αδιοίκητου στο ΑΠΘ
Το αργότερο μέχρι τις 24 Νοεμβρίου αναμένεται να έχει εκλεγεί -ή μήπως κληρωθεί;- ο νέος πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα δύσκολα όμως δεν σταματούν εδώ, αφού -ως γνωστόν- από τη σπορά… ζιζανίων δεν μπορούν να προκύψουν ευωδιαστά λουλούδια. Οι παροικούντες πέριξ της… Ιερουσαλήμ του κτιρίου της πρυτανείας κάνουν λόγο για καχυποψία μεταξύ των έξι εκλεγμένων, που ενδεχομένως θα συνεχιστεί και μετά το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης «πρύτανης». Και αυτό είναι το χειρότερο, διότι μπροστά στο νέο πρυτανικό συμβούλιο υπάρχουν τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία το ΑΠΘ οφείλει όχι απλώς να λειτουργεί, αλλά να προοδεύει. Κάτι δύσκολο εάν στην κορυφή υπάρχουν ασυμφωνίες και δυσλειτουργίες. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα ενός νόμου, του νόμου Κεραμέως, που όπως φαίνεται είχε κατά νου μόνο το πως το υπουργείο Παιδείας δεν θα κατηγορηθεί για παρέμβαση στο αυτοδιοίκητο, άσχετα εάν τελικώς φτάσουμε στο… αδιοίκητο!
Οι βροχές των… κλήσεων
Βρέχει κλήσεις εδώ και ημέρες στη Θεσσαλονίκη κυρίως στις κεντρικές λεωφόρους όπως η Κωνσταντίνου Καραμανλή (πρώην Νέα Εγνατία), η Τσιμισκή, η Γεωργίου Παπανδρέου (πρώην Ανθέων) κλπ. Οι τροχονόμοι με τα μπλοκάκια ανά χείρας σαρώνουν τα σημεία, όπου απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση και κόβουν τη μια κλήση μετά την άλλη, ενώ από κοντά και οι δημοτικοί αστυνομικοί, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως με τα σημεία όπου επιτρέπεται η στάθμευση με αντίτιμο, το οποίο αποφεύγουν να πληρώσουν κάποιοι οδηγοί. Όσοι δεν είναι κοντά βλέπουν το ροζ χαρτάκι πάνω στο παρμπρίζ αφού επιστρέψουν στο όχημα τους, ενώ όσοι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής - συνήθως σε κάποιο κατάστημα - τρέχουν αλλόφρονες για να προλάβουν να απομακρύνουν τα οχήματα τους και να γλιτώσουν την κλήση. Κάποιοι άλλοι βλέπουν την παράβαση, κουνούν το κεφάλι απαξιωτικά και αδιαφορώντας για την παράβαση αφήνουν το αυτοκίνητο τους στο ίδιο σημείο. Για κάποιους ο πέλεκυς είναι ακόμη πιο βαρύς καθώς διαπιστώνουν ότι τους έχουν αφαιρεθεί οι πινακίδες. Η τροχαία είχε απευθύνει τις σχετικές ειδοποιήσεις και ενημερώσεις εδώ και πολλές ημέρες ωστόσο για να υπάρξει συμμόρφωση θέλει δουλειά πολύ και από όλους.
Εγκαίνια και καθυστερήσεις στο λιμάνι
Μεθαύριο Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου, η ΟΛΘ ΑΕ θα εγκαινιάσει τον δεύτερο τέρμιναλ για την κρουαζιέρα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Στην τελετή θα παρευρεθεί ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, καθώς οι νέες εγκαταστάσεις θεωρούνται κρίσιμες για να αυξηθεί η προσέγγιση κρουαζιερόπλοιων στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται ασφαλώς για καλή εξέλιξη και μπράβο και ζήτω. Αλλά ας μη ξεχνιόμαστε, ούτε εμείς, ούτε οι ιδιοκτήτες και οι διοικούντες το λιμάνι, ούτε ο υπουργός και η κυβέρνηση, ούτε οι παραγωγικοί φορείς και η κοινωνία της Θεσσαλονίκης: το λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι πρωτίστως εμπορικό και από τις επιδόσεις του στη διακίνηση εμπορευμάτων και φορτίων θα κριθούν όλοι και όλα. Κυρίως θα κριθεί η συμβολή του στην ανάπτυξη της ευρύτερης Κεντρικής Μακεδονίας, κάτι που προϋποθέτει τις βαριές υποδομές για τις οποίες έχουν δεσμευτεί αυτοί που αγόρασαν το λιμάνι από το δημόσιο πριν από 5,5 -ολογράφως πεντέμισι- χρόνια, χωρίς μέχρι τώρα να έχουμε τίποτα χειροπιαστό. Αντίθετα πάμε από καθυστέρηση σε καθυστέρηση και από αναβολή σε αναβολή.
Τα παράπονα στο Φεστιβάλ
Αυλαία έριξε προχθές το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μετά από 11 ημέρες γεμάτες ταινίες, podcast, διασημότητες και λάμψη, με highlight φυσικά την παρουσία της μοναδικής Μόνικα Μπελούτσι, ενώ για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια ο Χρυσός Αλέξανδρος πήγε σε μία ελληνική ταινία -το Animal της Σοφίας Εξάρχου. Υπήρξαν όμως ψίθυροι και απορίες από άτομα που ακολουθούν το Φεστιβάλ στα περισσότερα χρόνια της παρουσίας του. Όπως έλεγαν, για πρώτη φορά φέτος στην τελετή λήξης - όπου προβλήθηκε μία γλυκιά και συνάμα περίεργη ιστορία αγάπης, διά χειρός του Φινλανδού σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Άκι Καουρισμάκι- δεν υπήρχε ούτε λάμψη ούτε συγκίνηση, έμοιαζε πιο πολύ με διαδικαστική διεκπεραίωση. Ίσως γιατί τα βραβεία απονεμήθηκαν το μεσημέρι, σε μία τελετή απονομής, που πραγματοποιήθηκε στην Αποθήκη Γ’, στο λιμάνι, ούτε καν στο Ολύμπιον, τη φυσική έδρα του θεσμού; Επίσης, συζητήθηκε από πολλούς η αυξημένη τιμή των εισιτηρίων και κυρίως η μη δυνατότητα αγοράς τους με ειδικές εκπτώσεις για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες -ανέργους, φοιτητές, ΑμεΑ κλπ. Παράλληλα, το εκπτωτικό πακέτο των 10 εισιτηρίων από 40 ευρώ που ήταν παλαιότερα πήγε στα 50 ευρώ. Ένα τέτοιο φεστιβάλ και ειδικά το συγκεκριμένο με την παράδοση που έχει, στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που περνάμε, θα έπρεπε να γίνεται ακόμα πιο ανοιχτό και προσιτό στον κόσμο, όχι το αντίθετο. Και για τους πιο ψαγμένους: Αρνητική εντύπωση και πολλά ερωτήματα προκάλεσε το γεγονός πως όλοι όσοι διαπιστεύτηκαν στο φεστιβάλ έπρεπε να πληρώσουν 10 ευρώ, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν περιβαλλοντικές δράσεις. Πόσο σωστό μπορεί να είναι να πληρώνουν το αντίτιμο αυτό οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι καλούνται να βρίσκονται όλη μέρα στο φεστιβάλ και να καλύπτουν ταινίες, συνεντεύξεις Τύπου, podcast, βραβεία και όλα τα σχετικά; Επίσης, προβλημάτισε και η κωλυσιεργία των υπευθύνων του Φεστιβάλ να παρέχουν τις απαιτούμενες διευκολύνσεις στους δημοσιογράφους, όπως γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιοι μάλλον ξέχασαν ότι οι δημοσιογράφοι δεν πηγαίνουν στο Φεστιβάλ ως σινεφίλ αλλά για να κάνουν τη δουλειά τους και να ενημερώσουν τον κόσμο. Ας το έχουν αυτό κατά νου για την επόμενη διοργάνωση...